Στα ίδια δημοσιεύματα, που δεν ενοχλούνται καθόλου, που «εκεί που μας χρωστούσανε, μας ζητάνε και το βόδι», οι θιασώτες της πολιτικής του Ελσίνκι προσπερνούν (με ταχύτητα ...τουρκικού ΝΑΤΟικού καταδρομικού, που προσγειώνεται στην Αγχίαλο) το γεγονός ότι ο Τούρκος υπουργός έθεσε, με ύφος ...Ιμίων, ζητήματα που άπτονται των κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο και χρησιμοποίησε όλες τις προδιαγραφές της «διπλωματίας του Αττίλα», δηλώνοντας ότι η Τουρκία δεν κάνει ούτε βήμα πίσω από τη γραμμή της εισβολής και της κατοχής της Κύπρου.

Η καταγραφή της επιθετικής τακτικής της Αγκυρας(δηλώσεις Τζεμ, τακτική Ντενκτάς στο Κυπριακό, προώθηση των δυνάμεων κατοχής στα Στροβίλια), θα περίμενε κανείς ότι - τουλάχιστον - θα προβλημάτιζε τους Ελληνες κυβερνώντες ή, έστω για τα μάτια του κόσμου, θα προκαλούσε μια εκ μέρους τους αντίδραση, που δε θα περιοριζόταν σε κάποια τυπική ανακοίνωση (όπως του Δ. Ρέππα), αλλά θα έθετε, έστω για την «τιμή των όπλων», το ζήτημα της επανεξέτασης της γραμμής του Ελσίνκι.

Τότε ακριβώς αρχίζουν - κυρίως από συνεργάτες του Κ. Σημίτη, που ασφαλώς μεταφέρουν τις θέσεις του ίδιου του πρωθυπουργού - να ακούγονται εκείνοι οι απίστευτης ρηχότητας ισχυρισμοί και οι εξίσου απίθανης ...ευφυίας εκτιμήσεις, με τις οποίες οι κυβερνώντες επιχειρούν, όχι να αντιδράσουν απέναντι στην τουρκική πολιτική, αλλά να τη δικαιολογήσουν (!), αφού αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να δικαιολογήσουν, τελικά, τη δική τους δουλεία. Μια δουλεία με ευρωατλαντική «ούγια», που υπαγορεύεται από την αποδοχή και τη συμμετοχή τους στο ιμπεριαλιστικό σύστημα εξάρτησης, το οποίο συνεπάγεται συγκεκριμένες υποχρεώσεις σε Ελλάδα και Τουρκία.

Η απάντηση είναι προφανής. Μόνο που οι κυβερνώντες δε θα τη δώσουν ποτέ. Γιατί η δική τους εξωτερική πολιτική ένα μόνο «χαρακτήρα» ...σέβεται: Το «χαρακτήρα» των υποδείξεων των Βρυξελλών και της Ν. Υόρκης.