Ονειρα πνιγμένα σε διαδρομές απίστευτες να τρέχουν σε δύο ρόδες... Ονειρα που παίρνουν διαρκώς παράταση, μέχρι να βρεθεί η ευκαιρία που θα τα πραγματοποιήσει. Είναι τα όνειρα των «παιδιών της πιτσαρίας και της παραγγελίας». Χιλιάδες νέοι, οι περισσότεροι απόφοιτοι λυκείου και κάποιας ιδιωτικής σχολής, που δίνουν το δικό τους αγώνα επιβίωσης, βγάζοντας τουλάχιστον το χαρτζιλίκι τους.

Είναι τα παιδιά εκείνα, που, λίγο πολύ, τα έχουμε δει όλοι να κάνουν «διανομή κατ' οίκον» τις παραγγελίες που γίνονται στις πιτσαρίες... Είναι οι χιλιάδες νέοι, που επιμένουν να αντιστέκονται στη ρήση «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού». Μια και με τις πρώτες κουβέντες που ανταλλάσσεις μαζί τους, διαπιστώνεις το φόβο τους μήπως «η δουλιά για το χαρτζιλίκι» γίνει μόνιμη ή σταθεί εμπόδιο να «κυνηγήσεις» τα όνειρά σου, μήπως «σε απορροφήσει τόσο και μετά είναι αργά»...

Ιστορίες κωμικοτραγικές, αλλά καθημερινές για όσους κάνουν αυτή τη δουλιά, για όσους βιώνουν για μήνες ή και χρόνια την αίσθηση του εφήμερου, προκειμένου να μη βιώσουν στα 23 τους χρόνια την ανεργία.

Μια και οι ώρες περνούν, τα χιλιόμετρα είναι αμέτρητα, το μεροκάματο φτωχό, οι κίνδυνοι μεγάλοι. Ενα από τα πρώτα θέματα που έθιξαν οι εργαζόμενοι ήταν οι κίνδυνοι που διατρέχουν τις τέσσερις, έξι και καμιά φορά οχτώ ώρες που βρίσκονται πάνω στο μηχανάκι. Ενώ οι καιρικές συνθήκες παίζουν και αυτές καθοριστικό ρόλο. Το χειμώνα ο κίνδυνος να γλιστρήσεις από τα νερά της βροχής είναι μεγάλος, η πιθανότητα να αρρωστήσεις είναι εξίσου μεγάλη. Οσο για το καλοκαίρι, οι συνθήκες είναι πάρα πολύ άσχημες, αφού τότε «κινδυνεύεις να πάθεις ηλίαση ή να ζαλιστείς». Και όλα αυτά για ένα μισθό που πλησιάζει το βασικό και μια ανύπαρκτη ασφάλιση...