Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει σήμερα την παρέμβαση του ΚΚΕ στη Διεθνή Συνάντηση για το «Ανατολικό Ζήτημα», την οποία διοργάνωσε στις 20 του Γενάρη, στην Κωνσταντινούπολη, το Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας παράλληλα με το κλείσιμο του 8ου Συνεδρίου του. Η Συνάντηση, στην οποία συμμετείχαν αντιπροσωπείες από συνολικά 29 Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα, εντάσσεται στο πλαίσιο των προσπαθειών που πυκνώνουν τα τελευταία χρόνια, για την ενίσχυση της συντονισμένης δράσης των ΚΚ, γενικά του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, για θέματα που άπτονται της δράσης του ιμπεριαλισμού σε διάφορες περιοχές του πλανήτη.

Στην αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, με επικεφαλής την ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, Αλέκα Παπαρήγα, συμμετείχαν ο Δημήτρης Κουτσούμπας, μέλος του ΠΓ, και ο Ηλίας Λέγγερης, μέλος της ΚΕ και του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων.

Η παρέμβαση του ΚΚΕ έγινε από τον Δημήτρη Κουτσούμπα, ο οποίος χαιρετίζοντας τους αγώνες του ΚΚ Τουρκίας, ξεκίνησε την αναφορά στο θέμα της Συνάντησης με το εξής ερώτημα:

«Υπάρχει σήμερα "ανατολικό ζήτημα" και πώς εκφράζεται σε σχέση με το παρελθόν που αφορούσε βασικά την τύχη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;

Από εδαφική άποψη, το πεδίο της έντονης αντιπαράθεσης παραμένει βασικά το ίδιο (Βαλκάνια, περιοχή Καυκάσου, αραβικός κόσμος) και οι διεθνείς συγκρούσεις που εκδηλώνονται για τη διεκδίκηση και τον έλεγχο των περιοχών αυτών από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και κράτη, στη μορφή τους μοιάζουν πολύ με αυτές που οδήγησαν στη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αλλά μόνο ως προς τη μορφή τους. Γιατί το κοινωνικό και ταξικό περιεχόμενο αυτών των συγκρούσεων έχει αλλάξει ριζικά.

Η αντικειμενική ιστορική κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική σήμερα. Τότε, η πάλη διεξαγόταν ανάμεσα στην ανερχόμενη αστική τάξη που με τη βοήθεια του νεαρού τότε προλεταριάτου πάλευε να γκρεμίσει τα φεουδαρχικά φρούρια στην Ευρώπη, τώρα, με τη διαμόρφωση του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος, η αστική τάξη έχει περάσει στη θέση που βρίσκονταν οι φεουδάρχες και η πάλη γίνεται σήμερα ενάντια στο αντιδραστικότατο μονοπωλιακό κεφάλαιο και την αφόρητη καταπίεση και εκμετάλλευση που ασκούν παγκόσμια μια χούφτα μονοπωλιακά συμφέροντα με ηγετική δύναμη τις ΗΠΑ αλλά και με "πρόθυμους συμμάχους" την ΕΕ, άλλα ανερχόμενα καπιταλιστικά κράτη.

Σήμερα, το καθήκον να γκρεμιστούν τα ιμπεριαλιστικά φρούρια της αντίδρασης δεν μπορεί να το αναλάβει άλλη τάξη παρά μόνον η νέα ανερχόμενη τάξη, η εργατική τάξη με τους συμμάχους της, εκμεταλλευόμενα στρώματα και τμήματα της κοινωνίας...».

Και πρόσθεσε:

«Μετά το 1945, κάτω από την ηγεμονία των ΗΠΑ, δημιουργήθηκε το NATO και η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), με κύριο σκοπό να πνίξουν το σοσιαλισμό στην Ευρώπη και το 1991 πέτυχαν μια προσωρινή νίκη της αντεπανάστασης, οι συνέπειες της οποίας γίνονται όλο και πιο φανερές σε όλους τους λαούς και τα κράτη. Και αυτό ιδιαίτερα ισχύει για την περιοχή μας. Βαλκάνια, Μεσόγειος, χώρες της Βόρειας Αφρικής, χώρες της Ανατολικής και Νότιας Μεσογείου, της περιοχής του Κόλπου και της Ερυθράς Θάλασσας, βρίσκονται ήδη μέσα στον κυκλώνα της "νέας τάξης πραγμάτων" που προσπαθεί να επιβάλει με όλα τα μέσα ο ιμπεριαλισμός. Η Γιουγκοσλαβία διαλύθηκε και τη θέση της πήραν μικρά και αδύναμα κράτη καθώς και προτεκτοράτα όπως η Βοσνία - Ερζεγοβίνη και το Κοσσυφοπέδιο που βρίσκονται κάτω από τον άμεσο στρατιωτικό και πολιτικό έλεγχο των ΗΠΑ, του NATO και της ΕΕ.

Γίνεται φανερό πως η περιοχή εξακολουθεί να έχει τη στρατηγική σημασία που είχε και πριν για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ιδιαίτερα των ΗΠΑ, της Μ. Βρετανίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας και των αντίστοιχων διεθνικών μονοπωλίων...».

Αναφορικά με τις σημερινές ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις επισήμανε:

«Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκονται οι αντιθέσεις και ανταγωνισμοί για την πρωτοκαθεδρία στη διανομή των αγορών και των σφαιρών επιρροής, κυρίως σήμερα για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και των δρόμων μεταφοράς της ενέργειας. Εκδηλώνονται, άμεσα ή έμμεσα, στα πολεμικά μέτωπα, στις εστίες εθνικιστικών συγκρούσεων, στις συγκρούσεις ανάμεσα σε γειτονικές χώρες. Στο γεωστρατηγικό αυτό παιχνίδι η κάθε δύναμη συμμετέχει ανάλογα με το βάρος και το μέγεθος που της αναλογεί στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, με βάση τη θέση της μέσα στο διεθνές σύστημα αλλά και στη γεωγραφική - στρατηγική της θέση. Η περιοχή μας βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα. Τα τελευταία, μάλιστα, χρόνια περιπλέκεται ακόμα περισσότερο. Η κατάσταση έχει οξυνθεί μετά τον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, αλλά κυρίως μετά τον πόλεμο κατά του Ιράκ και τη συνεχιζόμενη κατοχή του από τις ΗΠΑ και τους "πρόθυμους συμμάχους" τους.

Ο απαγχονισμός του Σαντάμ Χουσεΐν είναι ίσως μόνο η αφορμή για να μπουν σε κίνηση διάφορα σχέδια για την περιοχή, που θα προκαλέσουν αλυσιδωτές αντιδράσεις και παρενέργειες. Δεν είναι έξω από τις πιθανότητες η διάσπαση, ο διαμελισμός του Ιράκ.

Η Μεσογειακή Στρατηγική του NATO, που διατυπώθηκε στη Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης από τον Ιούνη του 2004, έχει ανοίξει το δρόμο σε νέες απειλές, αφού στην πραγματικότητα πρόκειται για μια στρατηγική διαίρεσης λαών και χωρών, ώστε να διευκολυνθεί η ηγεμονία των ΗΠΑ, άλλων ηγετικών δυνάμεων της ΕΕ. Ολες οι χώρες της Μέσης Ανατολής και της ευρύτερης περιοχής εμπλέκονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Η κατάσταση στη Μέση Ανατολή είναι εξαιρετικά ανησυχητική. Κομβικό ζήτημα εδώ είναι το Παλαιστινιακό, ενώ περίπλοκη παραμένει η κατάσταση στο Λίβανο, μετά την ήττα ουσιαστικά της πολεμικής μηχανής του Ισραήλ στον πόλεμο κατά του Λιβάνου, στο να κάμψει τη λιβανέζικη αντίσταση.

Σε όλο αυτό το πλέγμα των αντιθέσεων και των προβλημάτων και η Ελλάδα και η Τουρκία είναι "μέρος του προβλήματος". Πολύ περισσότερο που σήμερα παίζουν πιο ενεργό ρόλο σε όλες τις διαδικασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη και αφορούν την περιοχή... Αν και οι δύο χώρες είναι μέλη του NATO και συνεργάζονται κάτω από την ομπρέλα του στις διάφορες στρατιωτικές του αποστολές στο εξωτερικό (όπως στη Βοσνία, στο Κοσσυφοπέδιο, στο Αφγανιστάν) οι διαφορές που έχουν οι αστικές τους τάξεις και οι κυρίαρχες πολιτικές τους δυνάμεις είναι σοβαρές και εκδηλώνονται με κάθε ευκαιρία είτε αφορά στο Κυπριακό, είτε στην εκμετάλλευση θαλάσσιων και υποθαλάσσιων πόρων του Αιγαίου, είτε σε θέματα αμφισβήτησης συνόρων, ανακίνησης μειονοτικών ζητημάτων στην περιοχή.

Στα ζητήματα αυτά το ΚΚΕ έχει τη γνώμη πως είναι αδύνατο να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα των ελληνοτουρκικών διαφορών, να τεθεί το ζήτημα της στρατηγικής των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στη γενικότερη περιοχή, χωρίς να παίρνονται υπόψη οι ανταγωνισμοί και τα μεγάλα συμφέροντα που εκδηλώνονται στην περιοχή, ανάμεσα στην ΕΕ και τις ΗΠΑ...».

«Τα σύνορα των κρατών όπως έχουν καθοριστεί από τις συνθήκες δεν πρέπει να αλλάξουν και οι μειονότητες που υπάρχουν σ' όλα τα κράτη της περιοχής και χρησιμοποιούνται πολλές φορές στη γνωστή πολιτική του "διαίρει και βασίλευε" από τους ιμπεριαλιστές, πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις υποχρεώσεις μέσα στα σύνορα των κρατών που βρίσκονται. Μια τέτοια πολιτική, που ανταποκρίνεται στα συμφέροντα της εργατικής τάξης των λαών της περιοχής, για να κυριαρχήσει, δεν μπορεί παρά να έχει αποφασιστικό μέτωπο ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, ενάντια στην πολιτική των ΗΠΑ, του NATO και της ΕΕ...

Σ' αυτό το έδαφος στέκεται η βασική αρχή του διεθνισμού και του σοσιαλισμού: Δεν μπορεί να είναι ελεύθερος ένας λαός που καταπιέζει άλλους λαούς (Μαρξ και Ενγκελς), που και σήμερα οι κύριοι ιμπεριαλιστές παραβιάζουν κατάφωρα. Οπως έγραφε ο Λένιν "Για το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των εθνών" το 1914: "Τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της πάλης της ενάντια στον καπιταλισμό απαιτούν την πλέρια αλληλεγγύη και την πιο στενή ενότητα των εργατών όλων των εθνών, απαιτούν να αποκρουστεί η εθνικιστική πολιτική της αστικής τάξης οποιασδήποτε εθνότητας..."».

Ολοκληρώνοντας την παρέμβαση του ΚΚΕ υπογράμμισε:

«Το ΚΚΕ στηρίζει με όλες τις δυνάμεις του την ανάπτυξη των αδελφικών σχέσεων συντονισμού και συνεργασίας με το ΚΚ Τουρκίας καθώς και με άλλα αντιιμπεριαλιστικά, ριζοσπαστικά κόμματα και κινήματα, στηρίζουμε κοινές εκδηλώσεις με ελληνικές και τουρκικές μαζικές και κοινωνικές οργανώσεις, που καταδικάζουν το μίσος μεταξύ των δύο λαών και προάγουν τη φιλία και τη συνεργασία. Οι δύο λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Οι δύο λαοί μόνο κέρδος θα έχουν αν αντιπαρατεθούν αποφασιστικά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Η πάλη μας, λοιπόν, είναι κοινή.

Το ταξικό συμφέρον της εργατικής τάξης της Ελλάδας είναι να δυναμώσει την πάλη της, να αλλάξει τους σημερινούς συσχετισμούς, ενάντια στην ΕΕ, στο NATO και τις ΗΠΑ, να οικοδομήσει το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Μέτωπο Πάλης, για τη Λαϊκή Εξουσία και Λαϊκή Οικονομία.

Το ταξικό συμφέρον της εργατικής τάξης της Τουρκίας είναι η συνεπής πάλη για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και συμφερόντων της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, για να μην μπει η χώρα σας στην ΕΕ, για να δυναμώσει η πάλη του Πατριωτικού Μετώπου και του ΚΚ Τουρκίας ενάντια στα μονοπώλια, το NATO και τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ.

Ο αγώνας των εργαζομένων, των λαών, σε κάθε χώρα - μέλος της ΕΕ πρέπει να καταρρίπτει τις αυταπάτες που σπέρνουν η σοσιαλδημοκρατία και οι οπορτουνιστικές δυνάμεις ότι αυτή η αντιδραστική ένωση του κεφαλαίου μπορεί να γίνει φιλολαϊκή ή φιλειρηνική. Η πάλη αυτή πρέπει να οδηγεί στην αποδυνάμωσή της, να αλλάζει τους συσχετισμούς υπέρ των πολιτικών δυνάμεων που είναι ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, ενάντια στο NATO, τις επεμβάσεις και τη βαρβαρότητα κατά των λαών που αντιστέκονται.

Ο κοινός μας αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, ενάντια στο ιμπεριαλιστικό κέντρο της ΕΕ, ενάντια στο NATO, ενάντια στη νέα ιμπεριαλιστική τάξη, θα δώσει καρπούς για την ευημερία, την ειρήνη, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για το σοσιαλισμό!».