Υπό τον όρο «αυτο-διαχείριση», το ΠΑΣΟΚ περιγράφει μια κατάσταση όπου τα ιδρύματα θα μπορούν να διαμορφώνουν «τους δικούς τους στόχους, τη δική τους στρατηγική, δομή και λειτουργία. Να αποφασίζουν για τα δικά τους Τμήματα και πτυχία, βάσει προγραμματικών συμφωνιών με την πολιτεία, κεντρικά ή και περιφερειακά». Αυτή η κατάσταση δήθεν ελευθερίας των ιδρυμάτων, δεν είναι τίποτε άλλο από την εγκατάλειψή τους στον άκρατο ανταγωνισμό, όπου θα αναγκαστούν να εξασφαλίζουν μόνα τους τη χρηματοδότησή τους, ξεπουλώντας την έρευνα και τη διδασκαλία σε κάθε πρόθυμο χρηματοδότη - ιδιώτη (βλέπε επιχειρήσεις, ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς κ.λπ). Αποτελεί, δηλαδή, απαλλαγή του κράτους από την ευθύνη του να χρηματοδοτεί τα ιδρύματα, να εξασφαλίζει την επιβίωσή τους, το υψηλό επίπεδο σπουδών τους, την ανάπτυξή τους με βάση τις ανάγκες του λαού και του τόπου.

Οσο για αυτή καθεαυτή την «αξιολόγηση», το ΠΑΣΟΚ μάς δίνει μια γεύση, παραθέτοντας δυο κριτήρια «θα αξιολογείται μεταξύ άλλων και το ποσοστό των φοιτητών που θα ολοκληρώνουν τις σπουδές τους στον ελάχιστο απαιτούμενο χρόνο (...) καθώς και το ποσοστό αυτών που θα βρίσκουν εργασία σε διάστημα ενός έτους από την αποφοίτησή τους»! Δηλαδή, η πρώτη τους έγνοια είναι να αξιολογούνται τα ιδρύματα με βάση το τι θέλει η καπιταλιστική αγορά, οι επιχειρήσεις. Θα μετριέται δηλαδή, πόσο γρήγορα θα υπάρχει στη διάθεση της αγοράς ένα επιστημονικό δυναμικό (γι' αυτό θα υπολογίζεται ο χρόνος αποφοίτησης) με τις συγκεκριμένες δεξιότητες που απαιτούν οι επιχειρήσεις (γι' αυτό θα μετριέται πόσοι βρίσκουν δουλιά).

Αυτό σημαίνει ότι στα ιδρύματα θα ισχύουν δίδακτρα για κάθε φοιτητή, που ένα μέρος τους προτείνεται να το πληρώνει το κράτος. Ετσι, ελπίζει το ΠΑΣΟΚ ότι θα δημιουργηθούν κίνητρα για τα ιδρύματα, ώστε να μην αφήνουν κανέναν υποψήφιο απ' έξω, αλλά αυτό πρακτικά είναι αδύνατο: Θα μπορούσε, για παράδειγμα, η Ιατρική να δεχτεί 5.000 ή 6.000 φοιτητές, όσο δηλαδή είναι η αντίστοιχη ζήτηση; Με ποιες υποδομές θα μπορέσει να τους σπουδάσει;

Μιλούν ακόμα για «κατάργηση της λογικής του ενός διδακτικού συγγράμματος. Ολα τα συγγράμματα στο διαδίκτυο». Πουθενά, όμως, δε μιλούν για δωρεάν διανομή σε κάθε φοιτητή όλων των απαραίτητων συγγραμμάτων για τις σπουδές του (η εκτύπωση ολόκληρων συγγραμμάτων από το διαδίκτυο κοστίζει όσο και το να τα αγοράζεις από το βιβλιοπωλείο).

Παρακάτω λένε: «Ενθαρρύνουμε τη συνεργασία και τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στην έρευνα, κάτω από την εποπτεία των Πανεπιστημίων και βεβαίως, με αυτόν τον τρόπο συμβάλλουμε στην καινοτομία, αλλά και στη φυσιολογική εξέλιξη του φοιτητή, στην πρόσβασή του στην αγορά εργασίας». Με άλλα λόγια, παραδέχονται ότι η έρευνα, άρα και η εξέλιξη της επιστήμης, θα γίνεται μεν στα πανεπιστήμια αλλά θα παραγγέλνεται, θα χρηματοδοτείται και σε τελική ανάλυση θα καθορίζεται από τις επιχειρήσεις, με γνώμονα το κέρδος τους (βλέπε «καινοτομία», δηλαδή πατέντες με άμεση εφαρμογή στις επιχειρήσεις). Τέλος, παραδέχονται ότι μέσα από αυτή τη διαδικασία θέλουν να παράγουν αποφοίτους κομμένους και ραμμένους στις απαιτήσεις των εργοδοτών.