ΟΥΤΟΠΙΕΣ ΤΩΝ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΩΝ | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΟΥΤΟΠΙΕΣ ΤΩΝ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΩΝ

Yπάρχει ένα πασίγνωστο παραμύθι, που σε όλα τα ψαράδικα μέρη του κόσμου στο διηγούνται με σιγουριά, σα να συμβαίνει στην πραγματικότητα. Ακόμα και στην Ελλάδα στο λένε κάποιοι, παρόλο, που σπανίζουν οι καρχαρίες. Είναι τόσο κοινό, που είναι μάλλον παράξενο, που μέχρι τώρα κανένας Μαγκλής δεν το έκανε διήγημα. Ισως, γιατί ο συγκεκριμένος, από την ίδια την πείρα του στα ελληνικά νερά, ξέρει πως δε γίνεται να είναι αληθινό. Σου διηγούνται, λοιπόν, για κάποιον ψαρά, που, την ώρα που σε κάποιο απόμερο μέρος ρίχνει το δυναμίτη, έρχεται ο καρχαρίας και ο ψαράς τον ταϊζει ψάρια... Μιλάνε για μακρόχρονη "φιλία" και "συνεννόηση" του ψαρά με τον καρχαρία, ξεχνώντας πως, ακόμα και αν υπήρχε περίπτωση μια τέτοια ιστορία να είναι αληθινή, το μόνο που μπορούσε να "τραβήξει" τον καρχαρία είναι τα ψάρια. Τίποτα άλλο. Οποιαδήποτε άλλη επικοινωνία ή "συνεννόηση" μαζί του θα ήταν αδύνατη, αφού θα πήγαινε κόντρα στην τυφλή αρπαχτική φύση του, που αν τη χάσει χάνεται...***

Με ανάλογα παραμύθια μοιάζουν να βαυκαλίζονται, ή να θέλουν να βαυκαλίσουν τον ελληνικό λαό όλοι εκείνοι, που χρόνια τώρα ταϊζουν τον ιμπεριαλισμό, του κάνουν όλα τα χατίρια, πιστεύοντας, όχι μόνο πως τον κάνουν "φίλο", αλλά και πως είναι δυνατόν, να τον αλλάξουν. Η φύση, βέβαια, του αρπαχτικού συστήματος, τους διαψεύδει πάντα στην πράξη, αφού κάθε φορά που μυρίζεται "τα ψάρια" λειτουργεί τυφλά και δεν ικανοποιείται, παρά μόνο όταν έχει καταπιεί τη λεία. Τότε αρχίζουν οι "καινούριες" θεωρίες της υποταγής. Δηλαδή, όλες εκείνες που διδάσκουν σε χοντρές γραμμές πως "αφού δε γίνεται να αλλάξει, τουλάχιστον, να τον έχουμε με τα νερά μας μην τυχόν μάθει και τη δική μας "μυρωδιά" και μας... στρώσει στο κυνήγι".

Ετσι αρχίζουν πάντα, σπέρνοντας το μαζικό φόβο, μέχρι να πείσουν το λαό για την τάχα μοναδική "ρεαλιστική" πραγματικότητα και, στη συνέχεια, ή ταυτόχρονα, αρχίζει και ο μηχανισμός της διαφθοράς των συνειδήσεων, του τύπου "όσο είμαστε μαζί με το θεριό και δε μας τρώει, μπορεί και να μας αφήσει κάτι από τη λεία, όταν θα είναι πλέον χορτάτο...". Με άλλα λόγια, ο μόνος ρεαλισμός σε εκείνον που επιλέγει αυτόν το δρόμο της υποταγής είναι στο τέλος ο ρεαλισμός της προδοσίας και η ουτοπία ότι μπορεί στο τέλος να βγεις και κερδισμένος...

****

Ενώ είναι απόλυτος νόμος πως όποιος, όχι μόνο ανακατεύεται, αλλά και συμπεριφέρεται σαν πίτουρο θα τον κατασπαράξουν στο τέλος οι κότες, τόσο η ελληνική κυβέρνηση, αλλά και άλλα κόμματα στηρίζουν όλη τους τη λογική και τον πολιτικό λόγο, σπέρνοντας ακριβώς αυτή την ιδεολογία του πίτουρου... Μάλιστα, μπλοκαρισμένοι καθώς είναι ή παριστάνουν να είναι, σε αυτή τη μοναδική τους οπτική γωνία, είναι ανίκανοι πλέον να διακρίνουν πως ακριβώς αυτοί είναι που υιοθετούν και διδάσκουν την ουτοπία. Οταν, βέβαια, τα κάνεις πλακάκια με το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και τους θεσμούς της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, δεν αποκλείεται "κάτι να αρπάξεις" ή εσένα να σε αφήσουν "για να σε φάνε τελευταίο". Δηλαδή, όσο ανακατεύεσαι μαζί τους, ή θα φαγωθείς ή θα γίνεις ίδιος. Μόνο, που αυτό το "ίδιος", ακόμα και αν ήταν δυνατόν, αφορά τα όνειρα και τις επιθυμίες της αστικής μόνον τάξης της χώρας, που τυφλά και αυτή οδηγείται από την αρπαχτική της φύση για κέρδος. Ο λαός, έτσι και αλλιώς, θα είναι ο χαμένος της υπόθεσης. Ο "ρεαλισμός" τους σημαίνει την καταστροφή του.

Αν και ο πόλεμος με τον τρόπο του και τη μοναδική του "ειλικρίνεια" αποκαλύπτει κάθε μια από αυτές τις πλευρές της ιμπεριαλιστικής φύσης και τις ουτοπίες των υποταγμένων, επειδή έπεσε τώρα περίοδος εκλογών, καταβάλλεται προσπάθεια, για άλλη μια φορά, η ουτοπία να περάσει για ρεαλισμός και το αντίθετο. Παρόλο, για παράδειγμα, ότι η ανθρωπότητα όλη παρακολουθεί τους Ευρωατλαντικούς να δολοφονούν καθημερινά αμάχους, προκειμένου να ικανοποιήσουν τις επεκτατικές επιθυμίες τους και να ξεπεράσουν τους εσωτερικούς τους ανταγωνισμούς, ταυτόχρονα θέλουν να μας πείσουν οι εδώ προπαγανδιστές πως θα "οικοδομήσουμε με υπομονή δίκαιο κόσμο μαζί τους, γιατί... άλλος κόσμος δεν υπάρχει".

****

Ομως, ο άλλος κόσμος, όχι μόνο υπάρχει, αλλά είναι και ο μόνος ρεαλιστικός. Οταν ο ληστής σε ληστεύει, δεν πιάνεις φιλίες μαζί του από φόβο ή για να τον αλλάξεις, γιατί ή σε αλλάζει αυτός, ή σε εξολοθρεύει. Τον ληστή τον πολεμάς και, αν δεν μπορείς να τον πολεμήσεις στα ίσια, αγωνίζεσαι με ό,τι έχεις για να του χαλάς τα σχέδια. Οταν και τίποτα δεν έχεις, έχεις πάντα το "ΟΧΙ" σου... Η κυβέρνηση, όχι μόνο λέει μόνο "ΝΑΙ", αλλά και επιθυμεί τώρα προεκλογικά να το περάσει και σαν "έξυπνη πολιτική", που όχι μόνο μας "γλιτώνει", αλλά "μας κρατάει και κοντά στα πράγματα...". Δηλαδή κοντά στα ληστρικά ιμπεριαλιστικά σχέδια. Μοιάζουν με εκείνους τους λίγους χωρικούς στο "Επτά Σαμουράι" του Α. Κουροσάβα, που πίστευαν οι ανόητοι πως αν συνέχιζαν να ταϊζουν με το βιος τους τους ληστές θα τους άφηναν ήσυχους και ίσως ταπεινωμένους - κερδισμένους.

Οι ουτοπίες των υποταγμένων μοιάζουν σαν τα "ευτυχισμένα όνειρα" των ναρκομανών, που, όταν ξυπνούν, ανακαλύπτουν το βαθύ πόνο της εξάρτησης. Καιρός για θεραπεία και "αποτοξίνωση". Στο άλλο άκρο των τυφλών συμφερόντων του ιμπεριαλισμού, βρίσκονται τα ανοιχτομάτικα συμφέροντα των λαών, που καμία σχέση δεν μπορούν να έχουν με το "ο θάνατός σου η ζωή μου", ούτε μπορούν αντικειμενικά να συμφιλιωθούν με αυτή την πραγματικότητα. Το μόνο ρεαλιστικό που μπορούν να κάνουν είναι να παλεύουν ενωμένα με ό,τι μέσα διαθέτουν για να την αλλάξουν. Ενα από όλα αυτά τα μέσα της μαζικής πάλης ανατροπής του παράλογου άδικου κόσμου των ιμπεριαλιστών είναι και η λαϊκή ψήφος. Μπορεί να γίνει "χειραψία" με τους δολοφόνους και τους συνενόχους, μπορεί να γίνει και "μαστίγιο τιμωρίας". Πάντως, και με την ψήφο μπορεί να αρχίσει να επιβάλλεται ο ρεαλισμός της αντίστασης των λαών. Ας δείξουμε πως τους πήραμε είδηση...

Παύλος ΑΛΕΠΗΣ

Ενώ είναι απόλυτος νόμος πως όποιος, όχι μόνο ανακατεύεται, αλλά και συμπεριφέρεται σαν πίτουρο, θα τον κατασπαράξουν στο τέλος οι κότες, τόσο η ελληνική κυβέρνηση, αλλά και άλλα κόμματα στηρίζουν όλη τους τη λογική και τον πολιτικό λόγο, σπέρνοντας ακριβώς αυτή την ιδεολογία του πίτουρου...