Η ΠΕΣΙΝΕ στην περίοδο '96-'98 ξεκίνησε την εφαρμογή του προγράμματος "Πρόκληση". Το πρόγραμμα, πέρα από απολύσεις προσωπικού, προέβλεπε και αλλαγή ειδικοτήτων, ταυτόχρονη εντατικοποίηση εργασίας και αθρόα παράδοση σημαντικών εργασιών σε εργολάβους.

Ο Σωτήρης Καλέας,εργαζόμενος, συνδικαλιστής της ΕΣΑΚ και μέλος του ΔΣ στην "Ενωση Εργαζομένων στην Εταιρία "Αλουμίνιο της Ελλάδος"" μιλά στο"Ρ", σχετικά με την εργοδοτική ασυδοσία: "Με το "Πρόκληση", η Επιχείρηση ουσιαστικά απόλυσε 400 εργάτες. Είναι προκλητική εντατικοποίηση της εργασίας, εφόσον η μείωση του προσωπικού δε συνοδεύεται από μείωση της παραγωγής. Και σήμερα δουλεύουν εδώ 1.260 μόνιμοι εργάτες και περίπου 430 άλλοι που ανήκουν σε εργολάβους. Το '85 οι μόνιμοι ήταν 2.200 και οι υπό εργολαβία περίπου 200".

Σημειώνει πως, λόγω της εντατικοποίησης, αυξάνεται και η επικινδυνότητα και είναι νωπές οι μνήμες από τις 8 Απρίλη, όταν ο εργάτης Αδρέας Σίδερης σκοτώθηκε και άλλοι τρεις τραυματίστηκαν (όλοι ανήκαν σε εργολάβο). Οι προαναφερόμενοι εκτελούσαν εργασίες, που για τα δεδομένα του εργοστασίου απαιτείται εξειδικευμένο προσωπικό.

Ο Σ. Καλέας διευκρινίζει πως μπορεί μόνιμος να μην εκτελέσει επικίνδυνη εργασία, επικαλούμενους λόγους ασφάλειας. Η διοίκηση της Επιχείρησης καλεί τότε τον εργολάβο. Αυτός φωνάζει τους εργαζόμενούς του, που με το φόβο της ανεργίας και της απόλυσης, πηγαίνουν, ακόμα και με κίνδυνο της ζωής τους.

Ο ίδιος αναφέρεται και στην κατάργηση ειδικοτήτων και τη συνδέει με τις προσπάθειες μείωσης του προσωπικού: "Η διεύθυνση κατήργησε πολλές ειδικότητες - τυπικές ή άτυπες - που χρειάζονταν για τη δουλιά, με την έμμεση στήριξη των συνδικαλιστών του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι δε βοηθούν ώστε να αντισταθούν οι εργαζόμενοι στις μεθοδεύσεις της εργοδοσίας. Αν χρειάζονταν δύο τεχνίτες διαφορετικών ειδικοτήτων για δύο διαφορετικές δουλιές, τώρα γίνονται με έναν "πολυτεχνίτη" ή και από έναν ανειδίκευτο.

Μειώνουν το κόστος παραγωγής σε βάρος των εργαζομένων. Από τα κέρδη της τεχνολογικής προόδου, της πορείας της Επιχείρησης, ο εργαζόμενος δεν παίρνει ούτε ψίχουλο, αλλά χάνει και από αυτά που είχε. Ολα τα καρπώνεται ο εργοδότης".

"Η διεύθυνση του εργοστασίου το οδηγεί σε πορεία εργολαβοποίησης, για να γλιτώσει από το κόστος που θα τη βάρυνε, αν όλοι οι εργάτες ήταν μόνιμοι". ΟΝίκος Χατζηκυριάκου,εργαζόμενος στο εργοστάσιο, είναι σαφής. Μιλά για την παράλληλη οικοδόμηση ενός καθεστώτος προσλήψεων με συμβάσεις ορισμένου χρόνου (οι περισσότερες 3μηνες και κάποιες 6μηνες). Οπως σημειώνει, αυτές ανανεώνονται συνεχώς: "Τους αφήνουν λίγους μήνες άνεργους και τους επαναπροσλαμβάνουν. Υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται και πέντε χρόνια, έτσι. Σε αυτούς τους εργαζόμενους ασκείται ψυχολογική πίεση. Ζουν με το φόβο της μη ανανέωσης. Δεν τολμούν να συνδικαλιστούν, να διεκδικήσουν, να αρνηθούν".

Ο Σ. Καλέας διευκρινίζει - συνολικά για τα προαναφερόμενα - πως η ΠΕΣΙΝΕ απλά εκμεταλλεύεται τα νομοθετικά εκτρώματα της κυβέρνησης, σχετικά με τις εργασιακές σχέσεις. Εκτρώματα που κάνουν "λάστιχο" τις σχέσεις εργασίας, σε όφελος της εργοδοσίας και σε βάρος των εργαζομένων. Και καταλήγει πως το "Πρόκληση" συνεχίζεται να εφαρμόζεται με τη νέα ονομασία "Συνεχής Πρόοδος". Μια "πρόοδος" που προβλέπει μείωση του επιχειρησιακού κόστους 3% κάθε χρόνο. Δηλαδή θα παράγει 3% φθηνότερα: "Αυτή η μείωση - και πάλι - θα προέλθει στο μεγαλύτερο μέρος της από μείωση των θέσεων εργασίας και ίσως περικοπές μισθών".