Είναι γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ, με ενεργούμενό του την ηγεσία της ΠΑΣΚΕ, κατάφερε καίρια πλήγματα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ακριτα πιστή στα προστάγματα του κόμματος αυτή η ηγεσία, δεν έχει καμία αναστολή στη διοχέτευση στους εργαζόμενους των πολιτικών - ιδεολογικών στόχων του ΠΑΣΟΚ σε κάθε στιγμή, είτε αυτό βρισκόταν στην αντιπολίτευση είτε στην κυβέρνηση. Αυτόν το ρόλο, ρόλο αποκλειστικά και μόνο συναινετικού υποστηρικτή της πολιτικής του, θέλει το ΠΑΣΟΚ για το συνδικαλιστικό κίνημα.

Ετσι, στη φάση που το ΠΑΣΟΚ ήταν εκτός κυβέρνησης, η παράταξή του ύψωνε έντονα τούς στείρα αντιπολιτευτικούς τόνους και με καιροσκοπικό τρόπο αντιμετώπιζε τους αγώνες και τις αγωνίες των εργαζομένων. Οταν πάλι το ΠΑΣΟΚ κέρδιζε στις εκλογές, αμέσως η παράταξή του στο συνδικαλιστικό κίνημα, ως χαμαιλέοντας, αναπροσάρμοζε την τακτική της και είχαμε το γνωστό σύνθημα: "Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται", άρα δε χρειάζονται αγώνες... Και όταν ξεσπούσαν οι αγώνες, αφού τα δίκαια των εργαζομένων έμεναν αδικαίωτα, πάλι το ΠΑΣΟΚ, με πολιορκητικό κριό την ΠΑΣΚΕ, άρχιζε την υπονόμευση των αγώνων, την εκτόνωση και συκοφάντησή τους, με τα γνωστά ιδεολογήματα περί "ρετιρέ" και "υπογείων". Δε δίστασε να στηρίξει ακόμα και το διαβόητο "άρθρο 4", όπως και κάθε αντιλαϊκή πολιτική και τα "νόμιμα" ή παράνομα σκάνδαλα της κυβέρνησης.

Τη δεκαετία που διανύουμε, δεν αλλάζει τους στόχους του το ΠΑΣΟΚ για το συνδικαλιστικό κίνημα. Απλά αναπροσαρμόζει την τακτική και τις μεθόδους, έτσι ώστε - ως γνήσιος πολιτικός εκπρόσωπος του κεφαλαίου - να διαλύσει ή να ενσωματωθεί πλήρως το συνδικαλιστικό κίνημα στις πολιτικές επιλογές του κεφαλαίου. Ετσι, χωρίς να εγκαταλείπει τις παλιές μεθόδους (χειραγώγηση, εξαγορά, εξαπάτηση, πολιτική ομηρία, πειθαναγκασμός), από τη μια εντείνει τον αυταρχισμό, προσφεύγει στην ποινικοποίηση και καλλιεργεί το φασιστικό εύρημα του "κοινωνικού αυτοματισμού" ενάντια σε αποφασιστικούς αγώνες (των αγροτών, των οικοδόμων, των ναυτεργατών, των μαθητών) και από την άλλη αναπτύσσει μια πρωτοφανή ιδεολογική επίθεση. Στόχος αυτής της "επικοινωνιακής πολιτικής", είναι η απαξίωση των συνεκτικών προωθητικών αξιών της εργατικής τάξης, των αξιών της συλλογικότητας, της αγωνιστικότητας, της ταξικής πάλης, της αλληλεγγύης και συλλογικής δράσης. Επίσης, η απονεύρωση και ο ευνουχισμός του συνδικαλιστικού κινήματος, η υποβολή του ραγιαδισμού, η φθορά συνειδήσεων και η καλλιέργεια ψυχολογίας ήττας.

Για να τα πετύχει όλα αυτά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, επιστράτευσε τη λεξο-λαγνεία, όπως "εκσυγχρονισμός", "διάλογος", "συναίνεση"... Για να παραμεριστεί το συνδικαλιστικό κίνημα, στήθηκαν τα όργανα του κοινωνικού εταιρισμού, οι διαβόητοι "κοινωνικοί διάλογοι" και τα διαφθορεία τύπου ΟΚΕ, όπου οι λεγόμενοι κοινωνικοί εταίροι (κυβέρνηση, ΣΕΒ, υποταγμένοι συνδικαλιστές) συζητούν και αποφασίζουν πόσα δικαιώματα θα χάσουν οι εργαζόμενοι, πώς και πότε! Ηδη, μέσα απ' αυτά τα κοινωνικοεταιρικά όργανα καταργήθηκε νομοθετικά η μεγαλύτερη κατάκτηση, το 8ωρο.Απ' αυτά πέρασαν οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, η μερική απασχόληση, τα ΤΣΑ και σχεδιάζεται να περάσουν συνολικά όλες οι αντεργατικές επιταγές της ευρωενωσιακής Λευκής Βίβλου.

Συνεπής σ' αυτή τη λογική, η συγκεκριμένη παράταξη υπονόμευσε τους αγώνες, στήριξε ανοιχτά ή καλυμμένα κάθε αντεργατική επιλογή της κυβέρνησης. Και αφού, στον καθημερινό πόλεμο του κεφαλαίου ενάντια στους εργαζόμενους, η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ τάσσεται με τον ταξικό εχθρό των εργαζομένων, το κεφάλαιο, είναι εξηγήσιμος και ο τρόπος που τοποθετείται - ανάλογος με αυτόν της κυβέρνησης - απέναντι στο βάρβαρο και βρώμικο πόλεμο των αμερικανοΝΑΤΟικών και ευρωενωσιακών εταίρων, ενάντια στο γειτονικό μας γιουγκοσλαβικό λαό για την επιβολή, με βίαια μέσα, της ίδιας εκμεταλλευτικής πολιτικής του κεφαλαίου.

* Ο Δημήτρης Αγκαβανάκης είναι μέλος της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ