ΑΠΟΣΤΟΛΗ: Μπέρρυ ΤΣΟΥΓΚΡΑΝΗ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Βαγγέλης ΤΟΚΑΣ

Εάν υπάρχει έστω ένας άνθρωπος που να πιστεύει τα "συγνώμη, ήταν λάθος", τα οποία επιστρατεύουν ως... επιχειρήματα - ύστερα από κάθε εν ψυχρώ έγκλημά τους - οι ΝΑΤΟικοί σφαγείς, δεν έχει παρά να επισκεφτεί το Αλέξινατς και ν' αλλάξει γνώμη.

Δεν έχει παρά να περπατήσει στους αιματοβαμμένους δρόμους αυτής της μικρής πόλης των 17.000 κατοίκων - βρίσκεται αρκετά χιλιόμετρα μακριά απ' το Βελιγράδι - και να δει τα ισοπεδωμένα δίπατα σπίτια και τα γκρεμισμένα ντουβάρια των πολυκατοικιών, που πλάκωσαν "κατά λάθος" 20 ανθρώπινες ζωές και άφησαν ανεξίτηλα σημάδια στα κορμιά άλλων 50 συνανθρώπων.

Δεν έχει παρά να μπει στο μοναδικό ιατρικό κέντρο της πόλης - που εκείνο το βράδυ του "λάθους" βρίσκονταν σε πλήρη λειτουργία πέντε τμήματά του - για ν' αντικρίσει σε όλο της το μεγαλείο τη φρίκη του πολέμου. Τη φρίκη αυτού του πολέμου. Που έχει επιστρατεύσει την ανανδρία και τον ύπουλο τρόπο για ν' αντιμετωπίσει έναν γενναίο λαό, ο οποίος μέσα απ' τα συντρίμμια του, μέσα απ' το πένθος και τα τρομακτικά βιώματά του μπορεί ακόμα να γελά, να ζει και να ονειρεύεται. Ενα λαό που και κάτω απ' τα συντρίμμια του έχει ακόμα πολλή δύναμη, απίστευτη δύναμη για να συνεχίσει να αντιστέκεται με το ίδιο - ίσως και με περισσότερο απ' ό,τι πριν - σθένος...

Η οδός Μίλοσα είναι ο κεντρικός δρόμος του Αλέξινατς, της πόλης που βομβαρδίστηκε τις πρώτες μέρες αυτού του βρώμικου πολέμου. Στο πάνω μέρος αυτού του δρόμου βρίσκεται η εκκλησία και το δημαρχείο, τα δύο μοναδικά - αν εξαιρέσεις και το ιατρικό κέντρο - δημόσια κτίρια της πόλης. Το γεγονός ότι αυτά τα κτίρια δεν έχουν ούτε μια γρατσουνιά, αποδεικνύει πως εκείνο το βράδυ "τα γεράκια του πολέμου" δίψαγαν για αίμα. Για αίμα αθώων και αμάχων. Αλλά ακόμα κι αν αυτό δεν είναι απόδειξη, υπάρχουν και τόσα άλλα που συνηγορούν σ' αυτό το συμπέρασμα. Το στρατόπεδο - που ήταν και ο στόχος των ΝΑΤΟικών - βρίσκεται ένα και πλέον χιλιόμετρο έξω απ' την πόλη. Εκεί έπεσε η πρώτη βόμβα. Κι ήταν, όντως, στρατιωτικός ο στόχος. Οι υπόλοιπες έξι, όμως, που έπεσαν μέσα στο Αλέξινατς, τι στόχο είχαν; Η μία το ιατρικό κέντρο της πόλης - ίσως το πραγματικό λάθος τους να ήταν το γεγονός πως η βόμβα έπεσε στο διπλανό οικόπεδο κι όχι μέσα στο κτίριο - και οι υπόλοιπες πέντε κυριολεκτικά πάνω στα κεφάλια των Γιουγκοσλάβων πολιτών! Οι κολόνες μέσα στο κέντρο της πόλης εξακολουθούν να είναι φορτωμένες από τα δεκάδες αναγγελτήρια θανάτου...

"Το Αλέξινατς είναι ένα ντοκουμέντο".Το είπε ο Μπράνκο Αλεβάνκοβιτς,πρόεδρος του Ερυθρού Σταυρού Σερβίας, στους 150 Ελληνες της διεθνιστικής αποστολής αλληλεγγύης, που επισκέφτηκαν τη βομβαρδισμένη πόλη το απόγευμα του προηγούμενου Σαββάτου. "Αυτό που ισχυρίζεται το ΝΑΤΟ, ότι δηλαδή χτυπάει μόνο στρατιωτικούς στόχους, δεν είναι αλήθεια. Χτυπάει γέφυρες, σχολεία, νοσοκομεία, ακόμα και σπίτια. Και όλα αυτά θα έχετε την ευκαιρία να τα δείτε στην πόλη μας",είπε χαρακτηριστικά. Και όντως, όπως τα είπε ο Μπ. Αλεβάνκοβιτς είναι τα πράγματα. Το Αλέξινατς είναι ένα ντοκουμέντο. Απανθρωπιάς και απόγνωσης. Αλλά κι ελπίδας...

Οι καφετερίες της πόλης, το απόγευμα εκείνου του Σαββάτου, ήταν γεμάτες νέους ανθρώπους. Οι αυλές των παραδοσιακών τους καφενείων γεμάτες μεσήλικες άνδρες. Οι δρόμοι πλημμύριζαν από τις φωνές, τα γέλια, τα παιγνίδια των μικρών παιδιών. Και μπορεί στα μάτια τους να φαντάζει ο φόβος, η έκπληξη, αυτό το διαφορετικό που τους μεγάλωσε ξαφνικά μέσα σ' ένα βράδυ, αλλά η ζωή είναι ζωή. Και σ' αυτή την πόλη το πείσμα δείχνει να 'χει κάνει θαύματα.

"Οι βομβαρδισμοί δεν έχουν τρομάξει τους κατοίκους. Ημασταν όλοι προετοιμασμένοι και γι' αυτό. Ολοι οι Γιουγκοσλάβοι είμαστε έτοιμοι για το χειρότερο. Τα περιμένουμε όλα απ' τους Αμερικανούς",δηλώνει ο πρόεδρος των Συνδικάτων Γιουγκοσλαβίας, Μπράντοσα Βίλιτς.

"Εμείς οι κάτοικοι του Αλέξινατς κρατούμε στη μνήμη μας όλες τις εμπειρίες από εκείνο το βράδυ. Θέλω όμως να μεταφέρετε αυτό το μήνυμα: Μπορούν να μας βομβαρδίσουν, μπορούν να μας σκοτώσουν. Δεν μπορούν, όμως, να μας τσακίσουν. Δε θα μπορέσουν ποτέ να το κάνουν", λέει συγκινημένος και απευθυνόμενος προς τους Ελληνες της αποστολής ο Μπράνκο Αλεβάνκοβιτς.

Οι Ελληνες διασχίζουν με συνθήματα και κόκκινες σημαίες το κέντρο της πόλης. Ολοι οι κάτοικοι χαιρετούν, υψώνοντας το χέρι και σχηματίζοντας με τα δάχτυλά τους το σήμα της νίκης. "Η νίκη της Σερβίας, νίκη των λαών, κάτω η νέα τάξη των ιμπεριαλιστών". Πολλοί χαιρετούν και με τα τρία δάχτυλα, το σήμα της νίκης και ο αντίχειρας ανοιγμένος. "Ετσι είναι το σήμα της νίκης στη Γιουγκοσλαβία;", αναρωτιέται μια νεαρή Ελληνίδα της αποστολής. "Ετσι χαιρετούν οι Σέρβοι, όταν θέλουν να χαρίσουν την καρδιά τους", της εξηγεί ο Μίλε, κάτοικος του Αλέξινατς.