Δυο μήνες απομένουν έως τις εκλογές της 18ης Απρίλη και ο Τούρκος πρωθυπουργός έχει ανοιχτά πολλαπλά μέτωπα. Την περασμένη βδομάδα, κατόπιν ..."εθιμοτυπικών" συσκέψεων με κορυφαία στελέχη του στρατού, ο Ετσεβίτ διατύπωσε την πρότασή του να συνασπιστούν τα "κοσμικά" κόμματα για να αποκλείσουν το "ισλαμιστικό" από την εξουσία: Το Κόμμα της Αρετής, υπό τον Ρετσάι Κιουτάν, που έχει επίφοβο προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις και οι Ενοπλες Δυνάμεις προειδοποιούν πως δε θα "ανεχθούν" να τον δουν στην εξουσία, όπως συνέβη με το προκάτοχό του Κόμμα Ευημερίας, που το Συνταγματικό Δικαστήριο έθεσε εκτός νόμου πέρυσι. Η αποστολή μοιάζει δύσκολη. Η κεντροδεξιά είναι κατακερματισμένη, η λεγόμενη "σοσιαλδημοκρατική" πτέρυγα της Βουλής, με ηγέτες τον Ετσεβίτ και τον Ντενίζ Μπαϊκάλ, ανίκανη να "ανανήψει" από την απαξίωσή της και να κερδίσει έδαφος.

Ο Βουράλ Σαβάς, εισαγγελέας του Συνταγματικού Δικαστηρίου, έχει ήδη υπονοήσει προς τους "ισλαμιστές" ότι, αν παρεκτραπούν, θα ασκήσει εναντίον τους δίωξη, όπως ήδη έκανε στην περίπτωση ενός άλλου κόμματος. Του Χαντέπ. Του "μετριοπαθούς" κουρδικού κόμματος, που ο Σαβάς ταύτισε με το ΡΚΚ, χαρακτηρίζοντάς το "βιτρίνα" του "αυτονομιστικού τρομοκρατικού" κινήματος.

Το Κουρδικό είναι το "κύριο" μέτωπο: Το κυνήγι του Οτσαλάν σ' όλη την Ευρώπη - η οποία, στην καλύτερη περίπτωση, "δεν καταλαβαίνει" και στη χειρότερη "θέλει να συρρικνώσει" το τουρκικό έθνος - κι οι ατέλειωτες στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ανατολία, το επιβεβαιώνουν.

Κι αν ο μέσος Τούρκος δεν μπορεί να αγοράσει με το μισθό του ένα κομμάτι ψωμί, κι αν μένει στην ανεργία τρομακτικά μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού, κι αν η αστυφιλία έγινε εφιάλτης, κι αν οι βιομήχανοι ετοιμάζονται για απολύσεις, κι αν η χώρα έφθασε να εξαρτάται από τις βουλές του ΔΝΤ, και λοιπόν; Προέχει η επιβίωση του "κοσμικού κράτους" κι η συμμαχία με τη Δύση...

Μπ. Γ.