Σαν μαθητευόμενος μάγος - ή μαθητευόμενος διαχειριστής αν προτιμάτε - ο Κ. Καραμανλής δε διστάζει να βγάζει από το καπέλο "μαγικές λύσεις" για όλα τα προβλήματα του λαού και του τόπου, επιχειρώντας μάλιστα να πείσει ότι μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα απ' όλους, γιατί απλά είναι "νέος και αποφασισμένος".

Δυστυχώς γι' αυτόν οι "λύσεις" που παρουσιάζει όχι απλά είναι δοκιμασμένες, με ολέθρια και καταστροφικά αποτελέσματα για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού, αλλά έχουν αποτύχει ακόμα και σε επίπεδο διαχείρισης της κρίσης του συστήματος. Πρώτη και καλύτερη, που έχει κάνει πράξη τις λύσεις που επαγγέλλεται ο πρόεδρος της ΝΔ, είναι η κυβέρνηση Σημίτη, την πολιτική της οποίας μόνο φραστικά μπορεί να υπερακοντίσει.

Αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημά του και αυτό το πρόβλημα επιχειρεί να ξεπεράσει με τις τελευταίες επινοήσεις του περί κατάργησης των διαχωριστικών γραμμών και έκφρασης του μεσαίου χώρου, που συνοδεύονται με εκρήξεις (νεοφιλελεύθερης) δημαγωγίας.

Οι πλατιές λαϊκές μάζες γνωρίζουν πολύ καλά από την πείρα τους, ότι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα καλύτερο στην περίπτωση που η ΝΔ "ανέβει" στην κυβέρνηση. Εχουν διαπιστώσει μέσα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στους χώρους εργασίας, στη γειτονιά, παντού, ότι η ηγεσία της ΝΔ το μόνο που κάνει είναι αφενός να πιέζει την κυβέρνηση να προχωρήσει σε πιο σκληρά αντιλαϊκά μέτρα και από την άλλη να έχει το θράσος να παρουσιάζει αυτά ακριβώς τα μέτρα ως... τη μοναδική σωτηρία για τα συμφέροντά τους! Και η αλήθεια είναι αυτή ακριβώς: Ο Κ. Καραμανλής παρουσιάζει τις νεοφιλελεύθερες επιλογές, την παράδοση δηλαδή των πάντων στο κεφάλαιο και την πλουτοκρατία, ως τη μαγική λύση για ένα καλύτερο μέλλον και μάλιστα για τις εισοδηματικά ασθενέστερες τάξεις! Δεν κάνει όμως τίποτα περισσότερο απ' ό,τι ο Κ. Σημίτης...

Επειδή ακριβώς τα πράγματα δεν είναι καθόλου ρόδινα για τον Κ. Καραμανλή και τα φιλόδοξα σχέδιά του, το πρώτο που επιχειρεί είναι να σπάσει την "κοινωνική απομόνωση" στην οποία βρίσκεται η αντιλαϊκή πολιτική, καθώς και η συνακόλουθη αντιπολιτευτική τακτική του.

Τα ιδεολογικά μέσα που χρησιμοποιεί είναι απλά: 1) Προετοιμάζει δήθεν την "κατεδάφιση" του κράτους φορτώνοντας σε αυτό όλα τα δεινά του τόπου. Ολα πάνε στραβά γιατί ανακατεύεται το κράτος, είναι με λίγα λόγια το μήνυμα. Ο Σημίτης έχει αποτύχει ακριβώς γιατί έχει συμβιβαστεί με το κράτος.

2) Επιχειρεί να προσδώσει αίγλη και να καταστήσει ελκυστικό οτιδήποτε ανήκει στους ιδιώτες, που αναγορεύονται ως "η κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης του τόπου". Δε διστάζει να τους μοιράζει γενναίες υποσχέσεις, αλλά ταυτόχρονα κοροϊδεύει ανοιχτά λέγοντας ότι το κόμμα του είναι οπαδός της "κοινωνικής αλληλεγγύης".

Στο πολιτικό επίπεδο τα μέσα που θέτει σε εφαρμογή είναι μια φραστική επίδειξη "κοινωνικής ευαισθησίας", η οποία μεταφράζεται σε "άνοιγμα", δημαγωγικού και ψηφοθηρικού χαρακτήρα, στους μικρομεσαίους, αγρότες, ανέργους.

Στους μικρομεσαίους, λόγου χάρη, υπόσχεται ότι θα καταργηθούν τα αντικειμενικά κριτήρια, πράγμα που έχει κάνει και η κυβέρνηση Σημίτη, αλλά δε λέει με τι θα τα αντικαταστήσει... Διαβεβαιώνει ότι θα βοηθήσει "την πρόσβαση στις αγορές χρήματος" και στα κοινοτικά κονδύλια και ότι θα τους προστατεύσει από τον αθέμιτο ανταγωνισμό, αλλά δε λέει πώς, γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν τέτοιοι τρόποι στο πλαίσιο της πολιτικής που επαγγέλλεται. Παράδειγμα; Ποια πρόσβαση στις αγορές χρήματος μπορεί να εγγυηθεί, όταν διακηρύσσει ότι θα ξεπουλήσει όλες (!) τις κρατικές τράπεζες; Η πώς θα τους προστατεύσει από τον αθέμιτο ανταγωνισμό, όταν τα κίνητρα και οι φοροελαφρύνσεις θα πηγαίνουν στους μεγάλους; Ακόμα πώς θα τους στηρίξει όταν τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, ΔΕΠΑ κ.α.) - τις οποίες υπόσχεται να ξεπουλήσει όλες στο κεφάλαιο - θα καθορίζονται από τους νέους ιδιοκτήτες τους με βάση το κέρδος;

Τα παραδείγματα είναι ατέλειωτα, αλλά συγκλίνουν σε ένα συμπέρασμα: Δεν μπορεί σε καμία περίπτωση η πολιτική που εφαρμόζει ο Κ. Καραμανλής να αποβεί σε όφελος των μικρομεσαίων στρωμάτων του χωριού και της πόλης. Αντίθετα θα επιταχύνει τον "αφανισμό" τους.

Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα στους αγρότες. Μοιράζει υποσχέσεις ότι θα εφαρμόσει "πολιτική συμπίεσης του κόστους παραγωγής", όπως μείωση κατά 50% της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος, αλλά ταυτόχρονα δεσμεύεται ότι θα ξεπουλήσει τη ΔΕΗ... Επειδή ακριβώς αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει να προσφέρει τίποτα περισσότερο στους αγρότες απ' ό,τι η κυβέρνηση, φτάνει στο σημείο να συνδέει τις "καλύτερες μέρες" για τους αγρότες από τη δέσμευσή του ότι "θα διαπραγματευτεί ο ίδιος για τα αγροτικά προϊόντα στις Βρυξέλλες"! Με δεδομένη τη μέχρι τώρα στάση του, αλλά και τις θέσεις του για την ΕΕ οι αγρότες σώθηκαν...

Εκεί που ο Κ. Καραμανλής ξεπερνά κάθε όριο δημαγωγίας είναι στο καυτό θέμα της ανεργίας. "Για μας είναι το υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα", συνηθίζει να δηλώνει σε κάθε ευκαιρία, μόνο και μόνο για να ιδιοποιηθεί τη δυσαρέσκεια και να υφαρπάξει την ψήφο τους, γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι η ανεργία καίει όλες τις οικογένειες.

Πώς όμως θα βοηθήσει τους ανέργους; Με "ταχύρυθμη ανάπτυξη" και "επιθετικές πολιτικές απασχόλησης"! Επειδή το πρώτο είναι μια "μπαρούφα και μισή" η ουσία βρίσκεται στις "επιθετικές πολιτικές απασχόλησης". Η αποκωδικοποίηση του όρου αυτού σημαίνει απλά ευελιξία στις μορφές απασχόλησης (μερική απασχόληση, μερική ασφάλιση, μερική... ζωή), μείωση του λεγόμενου μη μισθολογικού κόστους εργασίας κ.ο.κ. Ο,τι δηλαδή κάνει και η κυβέρνηση Σημίτη.

Αλλά ο λαός και ο τόπος δεν έχουν ανάγκη από ένα "νέο" Σημίτη που θα εφαρμόζει πιο αποφασιστικά και αποτελεσματικά τις ίδιες αντιλαϊκές επιλογές. Το ζητούμενο είναι η υπέρβαση "από τα αριστερά" και των δύο μεγάλων κομμάτων, δηλαδή, η συγκρότηση ενός Μετώπου που θα φέρει στο προσκήνιο τα λαϊκά συμφέροντα και θα επιβάλει λύσεις προς όφελός τους. Και αυτό, ό,τι και αν κάνει ο Κ. Καραμανλής από την πλευρά του, δεν πρόκειται να το ανακόψει.

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ