Το γυναικείο ζήτημα, πυρήνας του οποίου είναι η εξασφάλιση της ισοτιμίας ανδρών - γυναικών, είναι από τα πιο δύσκολα στη λύση του και συνάμα στη συνειδητοποίησή του, γιατί η αιτία που το δημιούργησε έχει άμεση σχέση με την ίδια την ιστορική εξέλιξη των κοινωνιών. Με το πέρασμα από την πρωτόγονη κοινωνία του φυσικού καταμερισμού της εργασίας, όπου άνδρες και γυναίκες ήταν ισότιμοι κοινωνικά, στην πρώτη ταξική κοινωνία, τη δουλοκτητική, οι γυναίκες χάνουν την ισοτιμία τους, σ' όλη την περίοδο των ταξικών κοινωνιών. Το γυναικείο ζήτημα δεν μπορεί παθητικά να περιμένει τη λύση του έξω από τη λύση του ταξικού ζητήματος, την ανατροπή του καπιταλισμού για το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό. Ο ίδιος ο καπιταλισμός δημιουργεί τους όρους ανάπτυξης της πάλης και των γυναικών, αφού έβαλε το γυναικείο φύλο στην καπιταλιστική παραγωγή. Ετσι δημιουργήθηκαν και οι πρώτες εστίες ανάπτυξης του γυναικείου κινήματος. Εμφανίζονται με την πάλη της αστικής τάξης ενάντια στη φεουδαρχία. Το περιεχόμενό τους δεν μπορούσε παρά να αντανακλά την πάλη αυτής της τάξης, άρα να διακατέχεται από αστικές και μικροαστικές αντιλήψεις που πήραν το όνομα "φεμινισμός". Στην Ελλάδα έχουμε την εμφάνιση σπερμάτων τέτοιου κινήματος στο τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα, με βασικά αιτήματα τη μόρφωση και την ψήφο. Προς το τέλος του 19ου αιώνα μεταφράζεται στην Ελλάδα και το πρώτο σοσιαλιστικό έργο του Μπέμπελ "Γυναίκα και σοσιαλισμός". Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Ελλάδα βάζει τις γυναίκες στην παραγωγή. Ο Γ. Κορδάτος σημειώνει ότι ο αριθμός των γυναικών που χρησιμοποιούνταν στην παραγωγή, στην Ελλάδα, ήταν το 1907 31.981. Ετσι η ίδρυση του ΣΕΚΕ προσδίδει στις όποιες μέχρι τότε αναζητήσεις προσανατολισμού του κινήματος χαρακτήρα πραγματικής πάλης στην κατεύθυνση της λύσης του.