Στις 8 Μάρτη του 1857 η αστική κυβέρνηση των ΗΠΑ έπνιξε στο αίμα τις απεργιακές διαδηλώσεις των εργατριών στα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, που ζητούσαν να δουλεύουν 10, αντί για 16 ώρες, να αμείβονται με μεροκάματα ίσα με αυτά των ανδρών. Η ίδια η καθιέρωση της 8ης Μάρτη ως Παγκόσμιας Μέρας της Γυναίκας, μετά από πρόταση της Κλάρας Τσέτκιν στη Β' Διεθνή Συνδιάσκεψη σοσιαλιστριών γυναικών, το 1910, συνδέεται με την ανάπτυξη των αγώνων της εργατικής τάξης. Η αστική τάξη, όμως, προσπαθεί να αποσιωπήσει το αληθινό περιεχόμενο και το μήνυμα αυτής της ιστορικής μέρας. Οπως και το ότι η γυναικεία ανισοτιμία, ιστορικά και κοινωνικο-πολιτικά συνδέεται με την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Στην ίδια επιχείρηση αποπροσανατολισμού της εργατικής τάξης και των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων, εντάσσεται και η προσπάθεια να πειστούν οι εργαζόμενοι ότι σήμερα η γυναίκα έχει κατακτήσει την «ισότητα». Οταν, την ίδια ώρα, στο όνομα της «ισότητας», η ανισοτιμία των δύο φύλων βαθαίνει. Ηδη, έχουν καταργηθεί κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, όπως η 5ετής διαφορά στη συνταξιοδότηση των γυναικών, μέτρα προστασίας της αναπαραγωγικής ικανότητας της εργαζόμενης, όπως η απαγόρευση της νυχτερινής εργασίας γυναικών στη βιομηχανία. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανέργων, των απασχολούμενων με «ελαστικές σχέσεις» είναι γυναίκες. Τα ποσοστά αυτά εκσφενδονίζονται στις νεαρές ηλικίες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μεγαλώνει η οικονομική τους εξάρτηση από άλλα μέλη της οικογένειας, να απειλείται ακόμα περισσότερο το δικαίωμα στην ασφάλιση, στη σύνταξη. Για όλα τα παραπάνω δεν ευθύνονται ούτε οι «αναχρονιστικές αντιλήψεις», ούτε η «πατριαρχική κοινωνία». Αλλά η βαθιά ταξική πολιτική που επιβάλλουν οι ανάγκες του κεφαλαίου, η δίψα για περισσότερα κέρδη.

Κάθε βήμα που σημειώνεται στην πάλη για την κατάκτηση της γυναικείας ισοτιμίας αφορά συνολικά τους εργάτες και τις εργάτριες. Επιδρά στις συνθήκες ανάπτυξης του κινήματος, της ταξικής πάλης. Αντιδραστικά μέτρα όπως η καθιέρωση της μερικής απασχόλησης που εφαρμόζονται πρώτα σε γυναίκες, γενικεύονται στο σύνολο των εργαζομένων. Ο εγκλωβισμός της εργαζόμενης στα πολλαπλά καθήκοντα με τα οποία την επιφορτίζει ο καπιταλισμός, η μη συμμετοχή της στην κοινωνική - πολιτική δράση γίνεται «βαρίδι» συνολικά για το εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Γι' αυτό και η πάλη για την ισοτιμία πρέπει να γίνει υπόθεση ολόκληρης της εργατικής τάξης. Και πρώτα απ' όλα της πρωτοπορίας της, δηλαδή των κομμουνιστών. «Δεν είναι δυνατόν να παλεύουν οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και να μην αναδεικνύουν όλες τις μορφές εκμετάλλευσης και καταπίεσης, την ουσία της απελευθέρωσης» (από τη διάλεξη του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ για το Γυναικείο Ζήτημα).