Σήμερα θα πάμε μακριά, πολύ μακριά. Θα βρεθούμε ξαφνικά σε δυο πανέμορφα νησιά που δεν έχουν ακόμη διαταραχτεί και εκφυλιστεί από τις τουριστικές επιδρομές και ευτυχώς και για αυτά και για μας, έχουν διατηρηθεί αγνά, καθαρά, μαγευτικά. Πάμε;

Στην Κάρπαθο , το νησί με τις γραφικές παραλίες, το καλό κλίμα και τα άφθονα νερά, θα πιάσουμε λιμάνι που λένε... ή πίστα αεροδρομίου για να περάσουμε ήρεμα, ευχάριστα, γαλήνια. Ετσι ελπίζουμε τουλάχιστον. Μαθαίνουμε ότι το νησί πρωτοκατοικήθηκε στη Νεολιθική Εποχή, όπως προκύπτει από τα ευρήματα στις σπηλιές του και κυρίως από ένα λίθινο άγαλμα γυναικείας θεότητας που βρίσκεται σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο. Μαθαίνουμε ακόμη ότι εξέλιξη του νησιού ήταν οι επαφές του με την Κρήτη, κυρίως την Εποχή του Χαλκού. Την ελληνιστική και τη Ρωμαϊκή Εποχή ήταν ενσωματωμένη στη Ρόδο και γνώρισε σημαντική ανάπτυξη χάρη κυρίως στο ευρύχωρο λιμάνι της, το οποίο πρόσφερε ασφαλές καταφύγιο στο ρωμαϊκό στόλο. Τη Βυζαντινή Εποχή αποτέλεσε αρχικά μέρος της επαρχίας των Νήσων, για να υπαχθεί αργότερα στο Θέμα της Κρήτης. Το 1204 πέρασε στην Ηγεμονία του Λέοντος Γαβαλά, το 1282 περιήλθε στον Ανδρέα Μαρέσκο και από το 1306 ανήκει στον άρχοντα της Κρήτης Ανδρέα Κορνάρο, έως το 1537, που λεηλατημένη από τον Μπαρμπαρόσα παραδόθηκε στους Τούρκους. Στη συνέχεια ακολούθησε την τύχη και την ιστορική πορεία των άλλων Δωδεκανήσων.

Η σημερινή Κάρπαθος (ή Πηγάδια), είναι η πρωτεύουσα και το κύριο λιμάνι του νησιού, με περίπου 2.000 κατοίκους και ταυτίζεται με το παλιό, το αρχαίο λιμάνι Ποτιδαίο ή Ποσείδιο. Από εκεί θα ξεκινήσουμε ακολουθώντας μια νοτιοδυτική πορεία προς τις Μενετές, για να συνεχίσουμε προς την Αρκάσα, με την ακρόπολη και τα ερείπια της παλιοχριστιανικής Αγίας Αναστασίας. Ο δρόμος, όπως θα διαπιστώσουμε, συνεχίζει για το Φοινίκι και το Μεσοχώρι. Θα ανεβούμε στη Σπόα και θα φτάσουμε μέχρι το γραφικό Ολυμπο. Εκεί θα νιώσουμε κάτι διαφορετικό, κάτι το θεϊκό και ίσως καταλάβουμε γιατί ο Ομηρος υμνώντας την Κάρπαθο, την ονόμαζε «Ανεμόεσσα».

Το βορειότερο χωριό της Καρπάθου, ο Ολυμπος, διατηρεί αρχέγονα έθιμα στην καθημερινή ζωή και παραδοσιακούς κανόνες που χάνονται στις ρίζες της φυλής. Τα σπίτια κατεβαίνουν από την κορυφογραμμή και απλώνονται στα υψώματα σε λογική απόσταση. Οι κάτοικοι έχουν επιλέξει το σκληρό τοπίο και παραμένουν με πείσμα στην ίδια θέση. Αμετακίνητοι και αμετάπειστοι είναι, κάποιο λόγο θα έχουν, κάποιον κρυφό λόγο που δε θέλουν να μας φανερώσουν.

Οι Μενετές, είναι το πιο καθαρό χωριό της Καρπάθου - υπάρχουν και σχετικές πινακίδες με χρηματικά πρόστιμα για τους απρόσεκτους... Ο δρόμος κόβει το χωριό στη μέση και τα περιποιημένα σπίτια κατεβαίνουν από τις πλαγιές, καθαρά και νοικοκυρεμένα. Οι κάτοικοι έχουν την ποίηση και τη μουσική μέσα στο αίμα τους και από εδώ κατάγονται οι πιο καλοί οργανοπαίχτες.

Και τώρα λέμε να πάμε νοτιότερα, στο πιο νότιο νησί της Δωδεκανήσου, στην Κάσο . Στο νησί με τις απίστευτες ομορφιές, τις ζωντανές παραδόσεις και την πανάρχαια ιστορία. Βρίσκεται πολύ κοντά στην Κάρπαθο και στην Κρήτη. Και με τα δυο νησιά συνδέεται με φεριμπότ. Ολοι οι οικισμοί, πέντε συνολικά, αποτελούν δήμο και απλώνονται σε μικρή λεκάνη, ανοιχτή στα βόρεια, ενώ απότομα χαμηλά βουνά την κλείνουν στα νότια. Το νησί έχει αρχαιότατη ιστορία, όπως προκύπτει από τα ευρήματα στην Ελληνοκάμαρα και πήρε μέρος στον Τρωικό Πόλεμο υπό την ηγεσία της Κω. Τον 8ο αιώνα π.Χ. ανήκε στη Ρόδο, ενώ στα κλασικά χρόνια ήταν μέλος της Αθηναϊκής Κοινωνίας. Σε όλη τη διάρκεια της αρχαιότητας το νησί ήταν γνωστό για τη ναυτική του παράδοση και την εμπορική δραστηριότητα των κατοίκων, γεγονός που πρόσφερε πλούτη και δόξα.

Οι Κάσιοι συμμετείχαν στη διάνοιξη της διώρυγας του Σουέζ το 1860. Τώρα, η πρωτεύουσα έχει σχεδόν 250 κατοίκους. Το Φρυ, βρίσκεται στο κέντρο των χωριών γύρω από τον κόλπο της Μπούκας, που έχει σχήμα φιδιού, απ' όπου και το όνομα. Ιδρύθηκε το 1840 από τους κατοίκους της Αγίας Μαρίνας, που είναι και το αρχοντοχώρι της Κάσου με 550 κατοίκους και σπίτια περιποιημένα, καθαρά, με λουλούδια να στολίζουν τις αυλές. Πάμε λοιπόν στην Κάσο, και ας είναι δύσβατες οι ακτές, σχεδόν απροσπέλαστες, διότι τα βράχια απότομα όπως πέφτουν, αφήνουν ελάχιστο χώρο για τους κολυμβητές. Ωραία ήταν, ώρα είναι όμως, να επιστρέψουμε στο καμίνι της πόλης μας.