Το 1996 είχαν καθαρά κέρδη συνολικού ύψους 133,7 δισ. δραχμών. Το 1997 κατάφεραν να ανεβάσουν τα κέρδη τους στο ποσό των 212,1 δισ. δραχμών. Πρόκειται για τα ευαγή ιδρύματα των τραπεζών, που - αξιοποιώντας στο έπακρο τη συγκεκριμένη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης - προσπαθούν και βγάζουν από τη "μύγα ξίγκι". Με τη βοήθεια, λοιπόν, της συγκεκριμένης οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης του "νέου" ΠΑΣΟΚ, οι τραπεζίτες κατάφεραν και το 1997 να βγάλουν από τη "μύγα ξίγκι". Αξιοποιώντας στο έπακρο την πολιτική της κυβέρνησης του "νέου" ΠΑΣΟΚ, που επιτρέπει με χίλιους δύο τρόπους τη συμπίεση των λαϊκών εισοδημάτων, οι λιγότερες από 20 ελληνικές εμπορικές (κρατικές και ιδιωτικές) τράπεζες κατάφεραν να αυξήσουν μέσα στον τελευταίο χρόνο τα καθαρά τους κέρδη κατά 80 περίπου δισεκατομμύρια δραχμές ήτοι κατά μέσο όρο 58,9%.

O πίνακας με την πορεία των κερδών το 1996 και το 1997, που παραθέτουμε και δείχνει αυξήσεις των τραπεζικών κερδών μέχρι και 115%, είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικός, για τους τοκογλυφικούς όρους με τους οποίους τοκίζουν οι τράπεζες τις λαϊκές αποταμιεύσεις και χορηγούν τραπεζικά δάνεια στους "μη έχοντες και μη κατέχοντες", για να τα ...φέρουν βόλτα. Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, προκύπτει ότι, ενώ το μέσο ποσοστό αύξησης των κερδών για όλες τις εμπορικές τράπεζες (κρατικές και ιδιωτικές) ήταν το το 1997 τουλάχιστον 58,9%:

• Οι κρατικές τράπεζες - δηλαδή, οι εμπορικές τράπεζες που ελέγχονται άμεσα ή έμμεσα από το δημόσιο και άρα την εκάστοτε κυβέρνηση - αύξησαν το 1997 τα καθαρά τους κέρδη κατά 297,1%.
• Οι ιδιωτικές τράπεζες - δηλαδή, οι εμπορικές τράπεζες που η πλειοψηφία του μετοχικού τους κεφαλαίου ελέγχεται από ιδιώτες - αύξησαν τα καθαρά τους κέρδη κατά 27,4%.

Το προκλητικά μεγάλο ποσοστό αύξησης των τραπεζικών κερδών το 1997, που είναι υπερδεκαπλάσιο του πληθωρισμού, κάνει ακόμη πιο διάτρητο το επιχείρημα του πρωθυπουργού και άλλων κυβερνητικών στελεχών ότι η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης διακρίνεται για την... "κοινωνική της ευαισθησία"!

Τα παχυλά κέρδη που καρπώνονται κάθε χρόνο οι τράπεζες - και τα οποία χρόνο με το χρόνο αυξάνονται με προκλητικά γοργούς ρυθμούς - είναι συνέπεια και:

• Της αντιλαϊκής εισοδηματικής πολιτικής, που χρόνο με το χρόνο υπονομεύει την αγοραστική δύναμη των μισθωτών και συνταξιούχων, περιορίζοντας τις ονομαστικές αυξήσεις των μισθών και συντάξεων σε όλο και πιο χαμηλά επίπεδα σε σχέση με τον πληθωρισμό.
• Της φορομπηχτικής πολιτικής, που υποχρεώνει τους εργαζόμενους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα να πληρώνουν όλο και περισσότερους φόρους (άμεσους και έμμεσους) στα ταμεία του κράτους, ενώ παράλληλα το κράτος περιορίζει τις δαπάνες τους για παροχές στο λαό με το κουτσούρεμα των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα.

Για ποια κοινωνική "ευαισθησία" και για ποιο "κοινωνικό πρόσωπο" του ΠΑΣΟΚ κάνουν λόγο, όταν το επίσημο, το φανερό ποσοστό αύξησης των τραπεζικών κερδών είναι υπερδεκαπλάσιο του πληθωρισμού (που έτρεχε με ρυθμό 5,6% το 1997) και σχεδόν 20πλάσιο των ονομαστικών αυξήσεων (περίπου 3%) που πήραν οι μισθωτοί και συνταξιούχοι του δημοσίου;

Η πολιτική αυτή, σε συνδυασμό με την απελευθέρωση του τραπεζικού συστήματος, επέτρεψε στους τραπεζίτες να αγοράζουν φτηνά το χρήμα από τους εργαζόμενους, που καταφέρνουν ακόμη να αποταμιεύουν κάποιο ποσό κάθε μήνα για τη "δύσκολη στιγμή", με το να διατηρούν σε χαμηλά επίπεδα το επιτόκιο ταμιευτηρίου και να πουλάνε πανάκριβα το χρήμα, διατηρώντας "φουσκωμένα" και σε υψηλά επίπεδα τα επιτόκια χορηγήσεων - υπερδιπλάσια και υπερτριπλάσια του πληθωρισμού - για τους οικονομικά ασθενείς που αναγκάζονται να προσφύγουν στον τραπεζικό δανεισμό για να επιβιώσουν.