Αρώματα φθινοπωρινά, χρώματα γκριζωπά, μέρες κοντές, μικρές, μελαγχολικές προσφέρει κάθε χρόνο ο Νοέμβρης. Η τηλεόραση, αλήθεια, τι θα μας προσφέρει σήμερα; Λίγα πράγματα να περιμένουμε απόψε. Από την ΕΤ-3 στη 01.00 "Το άρωμα της Υβόννης" του Πατρίς Λεκόντ θα μας μεταφέρει στις αρχές της δεκαετίας του '60. Στις όχθες μιας λίμνης, ανάμεσα στη Γαλλία και την Ελβετία, θα βρεθούμε και θα συναντήσουμε μια ομάδα ηρώων που βρίσκονται μετέωροι μέσα στο χρόνο και στις καλοκαιρινές τους διακοπές. Κάποιος, ονόματι Βίκτωρ Σαμάρα, κρύβεται πίσω από αυτό το παράξενο όνομα, διότι φοβάται να αποκαλύψει το πραγματικό του όνομα. Τι όμως; Και κάποιος άλλος δόκτωρ Μέιντ, κι αυτός με την παρουσία του βάζει τον κόσμο και τους θεατές σε υποψίες. Αλλά περισσότερο απ' όλους, η βασίλισσα Αστριντ, η πανέμορφη Υβόννη κάποιο σοβαρό λόγο θα έχει για να βρίσκεται εκεί και κάνει όλους να απορούν.. Η ταινία του Λεκόντ σε πρώτη ανάγνωση διαθέτει ένα ρομαντισμό, που όμως, σε δεύτερη φάση, "διαβάζεται" με ευκρίνεια ο αισθησιασμός, η ατμόσφαιρα και το μυστήριο που το περιβάλλουν. Με τον Ιπολιτ Ζιραντό και την Σάντρα Μαζανί.

Από τη ΝΕΤ στις 23.00 "Τα παιδιά της Χελιδόνας" του Κώστα Βρεττάκου. Πρόκειται για μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος του Διονύση Χαριτόπουλου, που είναι στηριγμένη σ' ένα γερό σενάριο, στέρεο και σύνθετο. Η προσπάθεια που γίνεται είναι να δει κανείς πίσω από την ιστορία που αφηγείται. Αλλο πράγμα η αναπαράσταση και η ανασύνθεση των γεγονότων και άλλο πράγμα είναι η αλήθεια. Ποια είναι, όμως, η αλήθεια; Σ' ένα χωριό της Ευρυτανίας, ο κουρασμένος δημοσιογράφος και ο νεαρός σκηνοθέτης συγκεντρώνουν το υλικό για μια εκπομπή της τηλεόρασης, με ήρωες τα μέλη κάποιας τυπικής ελληνικής οικογένειας και θέμα έχουν τη διάλυσή της, ως αποτέλεσμα του εμφυλίου πολέμου και όλων όσων ακολούθησαν τις δεκαετίες από το '50 έως το '80. Καθένας αντιμετωπίζει διαφορετικά το παρελθόν και προβάλλει τη δική του άποψη, κάθε μαρτυρία, δηλαδή, διαψεύδει την άλλη. Μίση προσωπικά που η ειρήνη τα "κοίμιζε" αφυπνίστηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου. Μίση προσωπικά, αλλά και πολιτικά αναδύονται από τα βάθη της ψυχής τους και κατακερματίζουν τη σειρά των γεγονότων, ενώ η πραγματικότητα ξεφεύγει και γλιστρά σαν το χέλι. Οι ατομικές καταστροφές και το ρεπορτάζ υποχωρούν μπροστά στην αίσθηση της συλλογικής χρεοκοπίας και της πικρίας. Σενάριο Κώστα Βρεττάκου, Μουσική Γιώργος Τσαγκάρης. Παίζουν οι: Αλέκος Αλεξανδράκης, Μαίρη Χρονοπούλου, Βασίλης Διαμαντόπουλος, Ηλίας Λογοθέτης.