Δεν είναι μυστικό πως η κυβέρνηση Σημίτη θεωρούσε ότι το ελληνικό "βέτο"για τις κοινοτικές χρηματοδοτήσεις προς την Τουρκία ήταν μια μη παραγωγική θέση η οποία δημιουργούσε έδαφος για την άσκηση πολλών και ισχυρών πιέσεων προς τη χώρα. Η αναζήτηση, λοιπόν, μιας διεξόδου απ' αυτή την "ανελαστική" και "αντιπαραγωγική" θέση, υπήρξε αντικείμενο συστηματικής - και τελικά επιτυχούς - προσπάθειας της ελληνικής κυβέρνησης τους τελευταίους μήνες.

Η πρόσφατη απόφαση του "Κολεγίου των Επιτρόπων" για τη χρηματοδότηση της Τουρκίας με 135 εκ. ECU, ήταν το αποτέλεσμα μιας μεθόδευσης για την παράκαμψη του ελληνικού βέτο στην οποία (μεθόδευση) συμμετείχε ενεργά και η ελληνική κυβέρνηση. Το Κολέγιο των Επιτρόπων, που ως "όργανο" αποφασίζει με σχετική πλειοψηφία, κινήθηκε στο πλαίσιο των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής του Κάρντιφ, τις οποίες, βέβαια, προσυπέγραψε και ο Ελληνας πρωθυπουργός.

Στο κεφάλαιο των Συμπερασμάτων του Κάρντιφ, στο σημείο που αναφερόταν στη χάραξη μιας ευρωπαϊκής στρατηγικής για την Τουρκία, ο Κ. Σημίτης μαζί με τους υπόλοιπους ηγέτες της ΕΕ "κάλεσε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να υποβάλει, χωρίς καθυστέρηση, προτάσεις οι οποίες θα επιτρέψουν τη χρηματοδότηση της ευρωπαϊκής στρατηγικής της Τουρκίας". Η Επιτροπή ανταποκρίθηκε, όπως είναι γνωστό, την περασμένη Τετάρτη θεωρώντας την Τουρκία "χώρα υπό ανάπτυξη" η οποία "δικαιούται" βοήθειας 135 εκ. ECU.

Επειδή η ανικανότητα μιας κυβέρνησης και ενός ολόκληρου επιτελείου δεν μπορεί να φτάνει μέχρι του σημείου ο πρωθυπουργός της χώρας να μη γνωρίζει τι ακριβώς υπογράφει, μπορεί βάσιμα να εκτιμήσει κανείς πως ο Κ. Σημίτης γνώριζε πολύ καλά με τι ακριβώς συμφωνούσε στο Κάρντιφ: συμφωνούσε με τη μεθόδευση παράκαμψης του ελληνικού "βέτο" για τις κοινοτικές χρηματοδοτήσεις προς την Τουρκία, καθώς συμμερίζεται την εκτίμηση πως πρόκειται για μια "αντιπαραγωγική" θέση.

Οι "διαμαρτυρίες" της Αθήνας που διατυπώθηκαν, κυρίως, με τις επιστολές του πρωθυπουργού προς τον πρόεδρο της Κομισιόν και του υπουργού Εξωτερικών προς τον προεδρεύοντα του Συμβουλίου των υπουργών της ΕΕ, δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα "παιχνίδι" εντυπώσεων για τις εσωτερικές πολιτικές ανάγκες. Και οι δυο τους άλλωστε, γνωρίζουν πολύ καλά πως η μεθόδευση τούς"λύνει" τα χέρια, καθώς η ελληνική άρνηση για τη χρηματοδότηση της Τουρκίας, επενδύεται των πολιτικών της πτυχών και εισέρχεται στους δαιδαλώδεις νομικούς διαδρόμους της κοινότητας, μόνο και μόνο για να καμφθούν οι όποιες αντιστάσεις δίχως πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση.

Δ. Μ.