Ενα ευτυχισμένο χαμόγελο απλωνόταν τότε στο πρόσωπο της ηλικιωμένης γυναίκας, αλλά η ευφορία της δε διαρκούσε πολύ. Γιατί οι παλιές εποχές ξεστράτιζαν γρήγορα από τη φαντασία της και εμφανίζονταν τα νεότερα χρόνια με φρικιαστικές πλέον εικόνες: Μπουλντόζες τώρα "μούγκριζαν" σε όλες τις γειτονιές και γκρέμιζαν σπιτάκια και αρχοντικά. Και χάνονταν οι αυλές με τα λουλούδια και οι αλάνες με τα παιδιά και φύτρωναν παντού πολυκατοικίες σαν θεόρατα κουτιά. Στην αρχή, αυτά τα άσχημα μεγαθήρια έπνιξαν το κέντρο, αλλά σύντομα άρχισαν να σκαρφαλώνουν και στα υψώματα και να ζώνουν σαν θηλιά την πόλη.

Μιλιούνια, βλέπεις, είχαν μαζέψει οι άρχοντες τους προλετάριους στην πρωτεύουσα, για να υπάρχουν φτηνά εργατικά χέρια και να γεμίζουν έτσι εύκολα τον μπεζαχτά τους οι μεγαλοαστοί. Σπίτια - κλουβιά, λοιπόν, και φουγάρα εργοστασίων έπνιξαν την πόλη και τίποτε όμορφο δεν απόμεινε. Παραδόθηκαν όλα στη σκαπάνη μιας στρεβλής και ασύδοτης "ανάπτυξης", με τις ευλογίες όλων εκείνων που από το προσκήνιο ή το παρασκήνιο κυβερνούσαν, ή, μάλλον, διαγούμιζαν τον τόπο.

Τίποτε, όμως, από όλα αυτά τα "χαρμόσυνα" δεν είχε μάθει η ηλικιωμένη. Και έτσι, αντί να ονειρεύεται τους "παράδεισους" που έταζαν οι "σωτήρες", εξακολουθούσε να κοιτάει τα άχαρα ντουβάρια των πολυκατοικιών και να προσπαθεί άδικα να δει ένα κομμάτι ουρανού, εκεί στο λάκκο, όπου την είχαν ρίξει οι πολιτικοί προπάτορες των σημερινών μπλε και πράσινων "λυτρωτών".

Τάσος ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ