Καλά, δε λέμε, υπάρχουν ρεπορτάζ, που για την κάλυψή τους ίσως και να αρκούν οι νεαροί και άπειροι "ματσουκοφόροι" των τηλεοπτικών καναλιών. Οπως, π.χ., ροζ σκάνδαλα, τροχαία δυστυχήματα με υλικές ζημιές, άντε και ελαφρώς τραυματίες, δίκες με κατηγορούμενους ζωοκλέφτες, άντε και διαρρήκτες, η καταγραφή με το "ματσούκι" των βρισιών του Γιαννόπουλου και τις, επί παντός του επιστητού, δηλώσεις του αρχιεπισκόπου, ίσως και κάποια άλλα, ανάλογης βαρύτητας, θέματα. Αλλά, όταν τα ρεπορτάζ είναι επί σοβαρών θεμάτων - όπως αυτό με τους ομήρους και το μακελειό στην Αχαρνών - μπορούν να τα καλύψουν άπειροι "ματσουκοφόροι"; Στις περισσότερες των περιπτώσεων όχι και χρειάζεται να καλυφθούν από έμπειρους αστυνομικούς ρεπόρτερ. Κι όμως, στην Αχαρνών "πλάκωσε" το πλήθος των άπειρων κι ακούσαμε πολλούς να ωρύονται, μεταφέροντας στον "αέρα" ως έγκυρες πληροφορίες ό,τι, όπου κι απ' όποιον άκουγαν, ό,τι έβλεπαν κι ό,τι αισθάνονταν. Αλλος προέβλεπε πότε και πώς θα γίνει το "ντου" των αστυνομικών, άλλη φώναζε πως η έκρηξη έγινε έξω από το σπίτι, άλλος μετρούσε δεκάδες νεκρούς. Ολα αυτά μεταφέρονταν στον "αέρα" - αυθωρεί και παραχρήμα - χωρίς να σκεφτεί κανείς τι σήμαιναν για τους συγγενείς των ομήρων, που παρακολουθούσαν την τηλεόραση.