Μ}ερικές εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμές είναι αυτές, που μπορούν να εξασφαλίσουν μία θέση αφού στον "καινούριο θαυμαστό κόσμο μας" όλα εξαγοράζονται. Κράτη, πολιτικές, λαοί και κυρίως συνειδήσεις. Πολιτικό μάρκετινγκ και επενδύσεις με αντάλλαγμα τη θέση σε ένα όργανο που υποτίθεται υπάρχει για να διασφαλίζει την αρμονική και ειρηνική συνεργασία των λαών και των κρατών μεταξύ τους, που έστω και με τις ατέλειές του και τα εν κρυπτώ παίγνια, παραμένει ο μόνος πολυμερής μηχανισμός όπου οι αναπτυσσόμενες χώρες έχουν ακόμα δικαίωμα λόγου. Λόγου μόνο, προς Θεού όχι τίποτα παραπάνω.

Μέχρι να αλλάξει και αυτός μια και οι συνέπειες της "παγκοσμιοποίησης της οικονομίας" που δημιουργούν τάσεις σύμφυσης των δομών διαχείρισης και διακυβέρνησης με τους ισχυρούς, βρίσκονται συνεχώς σε εξέλιξη και έτσι ενδεχόμενες αλλαγές κυοφορούνται για να νομιμοποιήσουν αυτό που παίζεται τα τελευταία χρόνια. Ενα Συμβούλιο Ασφαλείας, όπου οι μεγάλες δυνάμεις που το απαρτίζουν εξαναγκάζουν με κόλπα και εκβιασμούς τα λιγότερο ισχυρά ή τα εξαρτημένα κράτη, να αγοράζουν τα όπλα και τους εξοπλισμούς που οι ίδιες κατασκευάζουν και μετά να τα εγκαλούν στην τάξη, για να εφαρμόσουν τους διεθνείς νόμους και την ειρήνη στον κόσμο. Για να μπορέσουν να τα καθυποτάξουν και να τα κάνουν έρμαιο στα χέρια τους. Και όταν οι απειλές δε φτάνουν για να τα υποχρεώσουν να υπακούσουν, τότε υπάρχουν και οι αποφάσεις για τα οικονομικά εμπάργκο, όπου εξασφαλίζεται ο αργός και επώδυνος θάνατος των λαών ή ακόμα και οι άμεσες στρατιωτικές επεμβάσεις όπου το θέμα θα κλείσει με γρήγορο και αποτελεσματικό "θάνατο". "Ο ΟΗΕ" θα παραδεχτεί ο πρώην ΓΓ, Μπούτρος Μπούτρος Γκάλι, "στάθηκε αδύναμος μπροστά στα περισσότερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας λόγω των βέτο στο ΣΑ". Τα βέτο, βέβαια, έλαβαν τέλος στις 31 Μαϊου 1990 και το γεγονός αυτό επέτρεψε στις ΗΠΑ να κατακτήσουν την εξουσία και να κατευθύνουν κατά βούληση τον πόλεμο κατά του Ιράκ που κόστισε - και κοστίζει - τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων αθώων Ιρακινώνκαι τέλος, να κηρύξουν τη "νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων".

Σήμερα, προκλητικά απροκάλυπτα, ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ξεκάθαρα γύρω του, ότι το άλλοθι του "εκσυγχρονισμού και της νέας εποχής" δε χρησιμεύει σε τίποτα άλλο από το να υπάγονται τα πάντα σε μία άκαμπτη και στείρα ομοιογένεια. Αυτή, που επιβάλλει ο προς όφελος του ιμπεριαλισμού διεθνής συσχετισμός δυνάμεων. Ενας συσχετισμός, που μπορεί και πρέπει να αλλάξει, η συντονισμένη και ενωμένη πάλη των λαών.