Συνεχίζουμε την παρουσίαση των σημαντικών παρεμβάσεων, που έγιναν από τους προσκεκλημένους στην ημερίδα, που οργάνωσε η ΚΕ του ΚΚΕ για την Αμυντική Βιομηχανία. Σήμερα παραθέτουμε την ομιλία του Αντώνη Δαμίγου,από το κίνημα της ειρήνης:

"Παρακολουθώντας τη μέχρι τώρα διαδικασία και τα όσα ελέχθησαν, παρατηρώ δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι η εισήγηση αποτελεί μία αφορμή, για μένα τουλάχιστον, να γράψω πολλά πράγματα μια και αρθρογραφώ στον ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ. Είναι πάρα πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά που ακούγονται εδώ. Και το δεύτερο που με εντυπωσίασε είναι οι παρεμβάσεις των εκπροσώπων των εργαζομένων στον τομέα της Αμυντικής Βιομηχανίας.

Εμείς στο κίνημα ειρήνης έχουμε λιγάκι μεσάνυχτα απ' αυτά τα πράγματα. Υποστηρίζουμε βέβαια ότι η αμυντική βιομηχανία πρέπει να βρίσκεται σε ελληνικά χέρια, υποστηρίζουμε ένα πλαίσιο, το οποίο θα καθορίζεται βέβαια από το Δημόσιο και μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα μπορεί να κινείται και η ιδιωτική πρωτοβουλία. Ομως, εμένα τουλάχιστον, αυτές οι παρεμβάσεις με δίδαξαν πολλά πράγματα.

Θέλω να κάνω ορισμένες παρατηρήσεις εν συντομία και να βάλω και έναν προβληματισμό. Ποιος είναι ο προβληματισμός; Μόνιμο ρεφρέν είναι ότι πρέπει να κάνουμε αυτές τις υπεραγορές - μαμούθ στους εξοπλισμούς από ξένους οίκους κλπ., διότι, κοιτάξτε, η Τουρκία πόσο εξοπλίζεται; Τι θα κάνουμε;

Το Αιγαίο, γιατί περί αυτού πρόκειται, που θα είναι ένα θέατρο ελληνοτουρκικού πολέμου, είναι ένας χώρος δεδομένος, ούτε μικραίνει, ούτε μεγαλώνει. Ας υποθέσουμε ότι μπαίνουμε στο θέατρο του συγκεκριμένου αυτού στρατηγικού χώρου που λέγεται Αιγαίο. Λέω, προβληματίζομαι, χωράμε; Ολα αυτά τα αεροπλάνα, τα καράβια, οι πύραυλοι, οι πύραυλοι χωράνε; Και θα πει κανείς, καλά θα μπουν όλα; Φυσικά θα μπουν όλα, αυτή είναι η λογική του πολέμου. Χωράνε λοιπόν; Η μήπως εάν τα βάλουν όλα, στο τέλος θα πάνε αύτανδρα όλα στον πάτο;

Προβληματίζομαι, λοιπόν, κατά πόσον είναι αναγκαίοι αυτοί οι υπερεξοπλισμοί που ανακοινώνονται από την ελληνική κυβέρνηση στο όνομα ακριβώς των εξοπλισμών της Τουρκίας και των τουρκικών απειλών.

Δηλαδή και αν η Τουρκία προχωρήσει και παίρνει και παίρνει θ' ακολουθεί και η Ελλάδα; Στο κάτω κάτω της γραφής η οικονομία κάθε χώρας είναι δεδομένη και αν υπερβεί κάποια όρια, στο τέλος θα οδηγηθεί στην κατάρρευση. Αυτός είναι ο προβληματισμός μου.

Επιτρέψτε μου τώρα ορισμένες διαπιστώσεις.

Εμείς στο κίνημα ειρήνης λέγαμε πάντοτε ότι πρέπει να συνδεθούμε με τους εργαζόμενους στον τομέα της Αμυνας. Και ότι πρέπει οι εργαζόμενοι να ελέγχουν τι παράγεται, πώς παράγεται και πώς καταναλώνεται; Εχει μεγάλη σημασία αυτό.

Επίσης υπάρχει και κάτι άλλο. Δημιουργείται ένα διεθνές υπαλληλικό στρώμα που ασχολείται με την Αμυνα διεθνώς και ότι αυτό το στρώμα, στο όνομα του λεγόμενου κρατικού μυστικού, επιδιώκεται να είναι ανεξέλεγκτο. Οι εργαζόμενοι πρέπει να το προσέξουν αυτό και να το σπάσουν.

Μια άλλη παρατήρηση: εμάς στο κίνημα ειρήνης κάποιοι μας θεωρούν ότι είμαστε ριψάσπιδες, λουφατζήδες, ότι κίνημα ειρήνης ίσον "δεν υπερασπίζομαι την πατρίδα μου". Αυτό δεν είναι αλήθεια. Εμείς υπερασπιζόμαστε την πατρίδα και μάλιστα λέμε ότι ο αγώνας για την ελευθερία με όλα τα μέσα είναι το τίμημα για την ειρήνη. Αυτό είναι καθαρό, είναι σαφές.

Είναι όμως άλλο αυτό και άλλο να μας επιβάλλουν να συμμετέχουμε σε εκστρατευτικά σώματα πολυεθνικά, να παραμένει ακόμη δικό μας εκστρατευτικό σώμα κάπου στα Τίρανα, τη στιγμή που τα ελληνοαλβανικά σύνορα είναι ξέφραγο αμπέλι, μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δώστε.

Να παραμένει ακόμη στη Βοσνία το δικό μας εκστρατευτικό σώμα να κάνει τι; Να λειτουργεί στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, που το ΝΑΤΟ επιβάλλει αυτή τη στιγμή επάνω στους Σέρβους της Βοσνίας και πάνω στην ίδια τη Σερβία ακριβώς τη θέλησή του γιατί αντιστέκονται για την εθνική τους αξιοπρέπεια;

Επίσης εμείς ως κίνημα ειρήνης έχουμε ως κορωνίδα μας τον υπέρτατο στρατηγικό μας στόχο, ο οποίος είναι παγκόσμιος, όπως παγκόσμια είναι και η παρουσία μας. Ποιος είναι αυτός; Η μετατροπή της Πολεμικής Βιομηχανίας σε βιομηχανία παραγωγής αγαθών για τις ανθρώπινες ανάγκες. Αυτό είναι ξεκάθαρο.

Ομως μέχρι να φτάσουμε εκεί υποστηρίζουμε κάθε εθνικό, κοινωνικό απελευθερωτικό αγώνα κάθε λαού που αμύνεται και πρέπει ν' αμύνεται με όλα τα μέσα. Γι' αυτό ακριβώς το λόγο υποστηρίζουμε ότι η Αμυντική Βιομηχανία θα πρέπει να είναι αποκλειστικά και μόνο ελληνική και ελεγχόμενη.

Στο πλαίσιο αυτής της συνταγής, της διαμόρφωσης αυτού του πλαισίου από εην ελληνική πολιτεία, μπορεί να παίξει το ρόλο της ασφαλώς και η ιδιωτική πρωτοβουλία. Ο εκπρόσωπος, ο πρόεδρος των Ελλήνων κατασκευαστών, αυτό νομίζω πως ζητάει. Νομίζω ότι οι εργαζόμενοι στην Αμυντική Βιομηχανία μπορεί να έρθουν με την πλευρά αυτή σε μία συνεννόηση και να δημιουργηθεί ένα εθνικό μέτωπο Αμυντικής Βιομηχανίας, ένα εθνικό κοινωνικό μέτωπο, ενταγμένο στο σύνολο των κοινωνικών μετώπων που αναπτύσσονται στην ελληνική κοινωνία.

Και τελειώνοντας θέλω να σας καλέσω, όσο μπορείτε, να συνδεθείτε με το κίνημα ειρήνης. Εχουμε πολλά να πούμε.

Ευχαριστώ.