Το Δώρο των Εορτών - εκτός από λίγες εξαιρέσεις - δεν το πλήρωναν αν δεν το διεκδικούσαν οι ηθοποιοί με το Σωματείο τους, κάθε χρόνο. Ο πρόεδρος του σωματείου των εργοδοτών, ΠΕΕΘ, ως άνθρωπος ήταν πολύ ανοιχτοχέρης γενικά και φυσικά και με τους ηθοποιούς. Κάθε χρόνο στόλιζε ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο και κρέμαγε δώρα που τραβούσαν οι ηθοποιοί στην τύχη. Μέσα στα παιχνιδάκια υπήρχαν πολλές φορές και χρυσές λίρες. Δώρα δηλαδή που κοστίζουν πολύ περισσότερο απ' ό,τι το νόμιμο δώρο. Ομως αρνιότανε να καταβάλει το νόμιμο κι όταν ξεσπούσε απεργία οι μόνοι που δεν το παίρνανε ήταν οι ηθοποιοί του θιάσου του. Οσοι επιμείνανε και το πήραν δεν ξαναδούλεψαν ποτέ στο θέατρό του. Η πόρτα έκλεινε για πάντα.

Υπομονετικά, συστηματικά, επιστημονικά, με δωράκια, με χαμόγελα, με παρακάλια, με φοβέρες, με αποκλεισμό από τη δουλιά το ροκανίσανε το θεσμό. Το θέατρο έγινε "μπάτε σκύλοι αλέστε".

Στην τηλεόραση οι ηθοποιοί παίζουν με γελοίους μισθούς και πληρώνονται μήνες μετά την προβολή. Αν δε γίνει ποτέ η προβολή δε θα πληρωθούν ποτέ.

Πολλοί νέοι ηθοποιοί και δυστυχώς και παλιοί αγνοούν το σωματείο. Προτιμούν να λύσουν τα ζητήματα μόνοι τους. Οι νέοι, γιατί δεν ξέρουν και οι παλιοί, γιατί τάχα απογοητευτήκανε από τα λάθη, τις αδυναμίες ή και τα πρόσωπα. Βολεύονται στην κριτική και στην απραξία. Δεν καταλαβαίνουν ότι μουντζώνουν τον εαυτό τους. Το σωματείο είμαστε εμείς. Οταν περιφρονούμε το σωματείο περιφρονούμε τον εαυτό μας. Η δύναμη και η αδυναμία του σωματείου είμαστε μεις. Εσύ κι εγώ. Ας το αγκαλιάσουν οι ηθοποιοί κι ας προχωρήσουν μαζί. Ενωμένοι. Το σωματείο είναι πάντα εκεί. Μ' ανοιχτές τις πόρτες. Ενας ένας θα πέφτουμε σαν τα σπουργίτια.