Με ραγισμένη φωνή, που κάποιες στιγμές "έσπασε" κιόλας από τη συγκίνηση, ο Σπύρος Χαλβατζής,μέλος του ΠΓ, αποχαιρέτησε, εκ μέρους της ΚΕ του Κόμματος, τον Αντώνη Καλαμπόγια.

"Η Ικαρία, ο "Κόκκινος Βράχος" έχασε σήμερα ένα από τα διαλεχτά παιδιά του, τον σύντροφο Αντώνη Καλαμπόγια.

Με πόνο ψυχής, η ΚΕ του ΚΚΕ και όλο το Κόμμα αποχαιρετά σήμερα ένα από τα στελέχη του, που αφιέρωσε τη ζωή του στην πάλη για το καλό του λαού, για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης, για την αλλαγή της κοινωνίας, για το σοσιαλισμό.

Ο σύντροφος που αποχαιρετάμε σήμερα έζησε και "έφυγε" κομμουνιστής. Και έφυγε πρόωρα. Σε δύσκολους καιρούς για το λαό, για το εργατικό κίνημα και το Κόμμα, όταν άλλοι διάλεγαν το δρόμο της φυγής, ο Αντώνης στάθηκε όρθιος, αταλάντευτος, αποφασιστικός.

Ηταν λιγόλογος. Αλλά κάθε λόγος του είχε νόημα και σημασία. Είχε τη σεμνότητα εκείνων των τίμιων αγωνιστών που αφήνουν τα έργα τους να μιλήσουν γι' αυτούς", τόνισε ο ομιλητής και συνέχισε. "Γεννήθηκε πριν από 71 χρόνια στη Νικαριά, από φτωχή οικογένεια, η οποία στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες του λαού μας σύσσωμη έδωσε το "παρών". Μπήκε από 15 χρονών στη βιοπάλη".

"Το 1942 όλη η οικογένεια φεύγει από το νησί, περνά με βάρκα στην Τουρκία κι από κει στην Κύπρο. Οι αριστερές, αγωνιστικές παραδόσεις της οικογένειας τον οδήγησαν να οργανωθεί στα 16 του χρόνια στη νεολαία του ΑΚΕΛ της Κύπρου. Το 1945 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Για 53 χρόνια κράτησε επάξια τον τίτλο, την ιδιότητα του κομμουνιστή. Αγωνίστηκε στην Αντιφασιστική Οργάνωση της Μέσης Ανατολής.

Οταν επέστρεψε στην Ελλάδα, στην Ικαρία, το 1946, η κατάσταση ήταν ήδη δύσκολη. Αφού απολύθηκε μετά από κράτηση τριών μηνών, πέρασε στην παρανομία και ύστερα στο βουνό. Εφερε σε πέρας δύσκολες και επικίνδυνες αποστολές, που δεν μπορούν να περιγραφούν.

Κι όταν, μετά την ήττα των επαναστατικών δυνάμεων του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, κάποιοι έμειναν στα μισά του δρόμου, ο Αντώνης δε λύγισε. Συνέχισε το σκληρό δρόμο της ταξικής πάλης. Εμεινε στο βουνό όλα τα χρόνια της θύελλας, μαζί με άλλους εφτά συντρόφους του από το Δημοκρατικό Στρατό.

"Μείναμε στο βουνό με τα όπλα ως το 1955. Μας έσωσε το ότι δημιουργήσαμε κομματικές οργανώσεις σε όλα σχεδόν τα χωριά και οργανώσαμε τη ζωή μας με αυτομόρφωση και μαθήματα", αναφέρει κάπου στο βιογραφικό του.

Ο λαός του νησιού, οι Νικαριώτες, με μια αγωνιστική, πατριωτική φροντίδα, κάλυψαν τη δράση των ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού για 6 ολόκληρα χρόνια μετά τη λήξη του Εμφύλιου. Προστάτεψαν και έσωσαν τους αγωνιστές από τη δολοφονική δράση του καθεστώτος της υποτέλειας και της αμερικανοκρατίας.

Και δω επιβεβαιώνεται ότι η λειτουργία κομματικής οργάνωσης σε όλες τις συνθήκες, είναι η απαραίτητη, η αναγκαία προϋπόθεση, για να υπάρξει λαϊκή κινητοποίηση και δράση, για να υπάρχουν αποτελέσματα στον αγώνα".

"Μετά το 1955 πέρασε στις σοσιαλιστικές χώρες. Δούλεψε εργάτης στη βαριά βιομηχανία της Ρουμανίας. Εκανε διάφορες σπουδές όλα αυτά τα χρόνια. Ταυτόχρονα, αναδείχτηκε σε στέλεχος του Κόμματος σε διάφορους τομείς.

Στη διαδικασία της 12ης Ολομέλειας του 1968, όταν η ιδεολογική αντιπαράθεση με τις αναθεωρητικές δυνάμεις, που υπονόμευαν το κομμουνιστικό κίνημα, έπαιρνε σκληρές μορφές, και ο σ. Αντώνης έδωσε τη συμβολή του για την επικράτηση των μαρξιστικών - λενινιστικών χαρακτηριστικών. Σ' αυτήν την ιστορική Ολομέλεια έγινε μέλος της ΚΕ του Κόμματος.

Στη διάρκεια της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας, το καλοκαίρι του 1968, έρχεται παράνομα στην Ελλάδα και, ως επικεφαλής του Κλιμακίου της ΚΕ, συμβάλλει αποφασιστικά στην παρουσία του Κόμματος και στο δυνάμωμα του αντιδικτατορικού κινήματος.

Ο σ. Αντώνης πήρε την ιστορική πρωτοβουλία το 1968, ως υπεύθυνος του Κλιμακίου και μαζί με άλλους δύο συντρόφους, υλοποίησαν την απόφαση για τη δημιουργία της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας - ΚΝΕ. Εξέδωσαν τον "ΟΔΗΓΗΤΗ", αρθρογραφούσαν σ' αυτόν και στο "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" και έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους για την προώθηση της αντιδικτατορικής πάλης και της ανάπτυξης των γραμμών του Κόμματος και της ΚΝΕ.

Μετά τη μεταπολίτευση γύρισε στην Ελλάδα με την συντρόφισσά του και τα παιδιά του και ρίχτηκε στον αγώνα για την ανάπτυξη του Κόμματος.

Στις δυσκολίες του επαναστατικού κινήματος μετά τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες και τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, δεν ταλαντεύτηκε. Είχε μπούσουλα τη μαρξιστική - λενινιστική αντίληψη και την ακλόνητη πίστη στην πάλη της εργατικής τάξης μέχρι την τελική νίκη. Πάλεψε αποφασιστικά, ενάντια σ' αυτούς που εγκατέλειψαν τον αγώνα.

Ακούραστος αγωνιστής, με απέραντη αισιοδοξία, που αντλούσε από την εμπιστοσύνη του στην εργατική τάξη και το λαό, πάλεψε με συνέπεια για τη δημοκρατία, την ειρήνη και το σοσιαλισμό.

Η συλλογικότητα, η ταξική αλληλεγγύη, η υπεράσπιση των αδικημένων, η αισιοδοξία για τη νίκη των σοσιαλιστικών ιδανικών, ήσαν οι υψηλές αξίες που πήρε από το Κόμμα και το λαϊκό κίνημα".

"Σύντροφε Αντώνη", συνέχισε ο ομιλητής, "στα 53 χρόνια που πέρασες στις γραμμές του Κόμματος και του λαϊκού κινήματος, συμφέρον σου πάντα ήταν το συμφέρον της εργατικής τάξης και του Κόμματος. "Εφυγες", αφήνοντας ένα μεγάλο κενό. Το κενό που αφήνουν τελευταία πολλοί από κείνη τη γενιά που αγωνίστηκε σε όλα τα μέτωπα και με όλες τις μορφές πάλης.

Δεν έφυγες, όμως, από κοντά μας. Θα σε θυμόμαστε πάντα αυστηρό στην τήρηση των αρχών, ακριβοδίκαιο, με την κομμουνιστική καθαρή ματιά, γνώμη και άποψη, να λες σε όλους τους καιρούς τα πράγματα με το όνομά τους. Τα σύκα - σύκα και τη σκάφη - σκάφη. Πάντα για το καλό του Κόμματος και της εργατικής τάξης. Χωρίς ιδιοτέλεια, να είσαι πάντα ο εαυτός σου. Να είσαι πάντα το μέλος του ΚΚΕ. Θα συντροφεύεις την καθημερινή πάλη των νέων αγωνιστών. Θα βοηθάς την πορεία της ΚΝΕ, όπως έκανες τότε, πριν από 30 χρόνια, με τη δημιουργία της.

Να 'σαι σίγουρος ότι στη σημερινή δύσκολη περίοδο, που περνά το εργατικό κίνημα, το παράδειγμά σου θα γίνει οδηγός μας. Τη θέση σου θα πάρουν χιλιάδες νέοι μαχητές στον αγώνα για τη συγκρότηση του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού μετώπου πάλης, ώσπου να μπορέσει η εργατική τάξη, μαζί με τους συμμάχους της, να καταχτήσει την πολιτική εξουσία. Για να σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για τη σοσιαλιστική κοινωνία.

Ωσπου να δικαιωθούν οι σκληροί, αλλά ωραίοι αγώνες χιλιάδων λαϊκών αγωνιστών και αγωνιστριών, μελών, στελεχών και φίλων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

Σύντροφε Αντώνη, λίγες μέρες κάθησες στο νοσοκομείο. Συζητήσαμε αρκετές φορές. Δεν ανησυχούσες για την υγεία σου. Η μόνη σου ανησυχία σ' αυτές τις κουβέντες που κάναμε εκεί ήταν για το Κόμμα, για τα προβλήματα και την κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι εργάτες. Ετσι θα σε θυμόμαστε. Θα είσαι παρών στους αγώνες του σήμερα και στις αυριανές νίκες του επαναστατικού κινήματος, για το οποίο αγωνίστηκες σε όλη σου τη ζωή.

Η συντρόφισσά σου Γραμματική, τα παιδιά σου, ο Ζαχαρίας, η Βάσω, η Δέσποινα, ξέρουν πολύ καλά ότι τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, αλλά και οι άνθρωποι του μόχθου στη Νικαριά, θα κρατήσουν ακριβή τη θύμησή σου".