Το νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις, που κατατέθηκε πρόσφατα στη Βουλή, αποτελεί την καρδιά της στρατηγικής του κεφαλαίου. Η άρχουσα τάξη απαιτεί τη λεγόμενη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου, που έρχεται να υλοποιήσει η κυβέρνηση με τη σύμφωνη γνώμη και άλλων κομμάτων διαχείρισης του συστήματος. Με το νομοσχέδιο το κεφάλαιο επιδιώκει, ταυτόχρονα, έναν ενιαίο διπλό στόχο: την ένταση της εκμετάλλευσης με τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και την ενίσχυση της εξουσίας του. Θεσμοθετείται η παράταση του εργάσιμου χρόνου σε 9 και 10 ώρες δουλιάς ανά τρίμηνο ή εξάμηνο, αντίστοιχα, χωρίς πληρωμή υπερωρίας, γιατί ένα αντίστοιχο υπόλοιπο χρονικό διάστημα θα γίνεται ανάλογη μείωση του ημερήσιου εργάσιμου χρόνου, ή θα δίνονται ρεπό, ή μεγαλύτερες άδειες. Με αυτή τη ρύθμιση δημιουργείται η απατηλή εντύπωση ότι στη διάρκεια ενός χρόνου ο εργάτης δουλεύει χωρίς να χάνει, αφού ούτε ο συνολικός εργάσιμος χρόνος αλλάζει ούτε το μεροκάματο ή ο μισθός εργασίας. Είναι όμως έτσι ακριβώς; Και αν είναι, τότε γιατί οι καπιταλιστές κόπτονται για τη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου; Μόνο για να γλιτώσουν τις υπερωρίες; Εδώ ομολογείται ανοιχτά πλέον πως εφαρμόζονται μορφές έντασης της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, ο μόνος παράγοντας, άλλωστε, που μπορεί να οδηγεί σε αύξηση των κερδών. Ταυτόχρονα, θεσμοθετείται η μερική απασχόληση και το ωρομίσθιο, τα κυλιόμενα ωράρια και έτσι καταργείται ο σταθερός ημερήσιος εργάσιμος χρόνος. Ο εργάτης Θα απασχολείται καθημερινά όσες ώρες θέλει ο εργοδότης. Αν όλα αυτά τα δούμε στη συνδυασμένη λειτουργία και δράση τους στις επιχειρήσεις, και συνδεδεμένα με την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και την αντικατάστασή τους με ατομικές ή επιχειρησιακές, αλλά και με την καθιέρωση των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης, τότε ολοκληρώνεται το παζλ της ενιαίας στρατηγικής αντίληψης των μέτρων για το κεφάλαιο. Αυτό το σύνολο μέτρων, που είτε καθένα χωριστά είτε σε συνδυασμό μεταξύ τους εφαρμοστούν, καταργούν τη σταθερή εργάσιμη μέρα, προωθούν στην πράξη τη διάσπαση ως και την αδυναμία δράσης του συνδικαλιστικού κινήματος, δυσκολεύουν αφάνταστα την ταξική πάλη.

Ολα αυτά δεν είναι καινούρια προβλήματα, αλλά τόσο παλιά όσο και η ηλικία του καπιταλισμού. Ο Μαρξ τα μελέτησε διεξοδικά στο "Κεφάλαιο", δίνοντας την ταξική τους ουσία και τις επιπτώσεις τους στην εργατική τάξη. Οι αναφορές είναι από τον πρώτο τόμο του "Κεφαλαίου", εκτός απο ελάχιστες απο το δεύτερο και τρίτο τόμο, σε έκδοση της "Σύγχρονης Εποχής". Στις παρενθέσεις οι αντίστοιχες σελίδες.