Στο άρθρο 2, παράγραφος 1, το νομοσχέδιο αναφέρει: "Κατά τη σύσταση της σχέσης εργασίας ή κατά τη διάρκεια αυτής ο εργοδότης και ο μισθωτός δύναται με έγγραφη ατομική σύμβαση να συμφωνήσουν για ορισμένο χρόνο, ημερήσια, ή εβδομαδιαία, ή δεκαπενθήμερη ή μηνιαία εργασία, η οποία θα είναι μικρότερης διάρκειας από την κανονική, (μερική απασχόληση)".

Στην παράγραφο 2, του ίδιου άρθρου αναφέρει: "Επίσης κατά τη σύσταση της σχέσης εργασίας ή κατά τη διάρκεια αυτής ο εργοδότης και ο μισθωτός δύναται με έγγραφη ατομική σύμβαση να συμφωνήσουν κάθε μορφή απασχόλησης εκ περιτροπής ανά μέρα, βδομάδα ή μήνα, συμπεριλαμβανομένης και της διαλειπούσης εργασίας. Ως διαλείπουσα εργασία θεωρείται η περιοδική απασχόληση χωρίς εκ των προτέρων καθορισμό του χρόνου κατανομής της. Σε περίπτωση περιορισμού της δραστηριότητάς του ο εργοδότης δύναται να επιβάλει σύστημα εκ περιτροπής εργασίας μόνον εφόσον προηγουμένως προβεί σε διαβούλευση με τους νόμιμους εκπροσώπους των εργαζομένων".

Οι ρυθμίσεις αυτές παραπέμπουν σ' αυτό που ο Μαρξ αναφέρει ότι "καταργείται η σχέση ανάμεσα στην πληρωμένη και απλήρωτη εργασία. Ο κεφαλαιοκράτης μπορεί τώρα να βγάζει από τον εργάτη μιαν ορισμένη ποσότητα υπερεργασίας, χωρίς να του παραχωρεί τον αναγκαίο για την αυτοσυντήρησή του χρόνο εργασίας. Μπορεί να εκμηδενίζει κάθε κανονικότητα στην απασχόληση και, απόλυτα σύμφωνα με την ευκολία, την αυθαιρεσία και το συμφέρον του της στιγμής, να εναλλάσσει την πιο τρομερή υπερβολική εργασία με τη σχετική ή ολοκληρωτική ανεργία". Βλέπουμε λοιπόν πως ο Μαρξ από το 1859 (χρόνος που εκδόθηκε ο πρώτος τόμος του "Κεφαλαίου", με τη μνημειώδη μελέτη και ανάλυσή του μας έδωσε το θεωρητικό εργαλείο και για την ενρηνεία και της σύγχρονης καπιταλιστικής πραγματικότητας και τη δυνατότητα να αποκαλύπτουμε τις μεθόδους έντασης της εκμετάλευσης της εργατικής τάξης οι οποίες δεν είναι και τόσο νεες και σύγχρονες. Βασικά έχουν την ηλικία του καπιταλισμού.

Με τις ρυθμίσεις του νομοσχεδίου, η αστική τάξη πασχίζει να διαχειριστεί την κρίση αντιμετωπίζοντας τις συνέπειες της για το κεφάλαιο σε βάρος της εργατικής τάξης. Δεν έχει άλλο μέσο απο την ένταση χωρίς όρια της εκμετάλευσης και δοκιμάζει όλες τις μεθόδους ταυτόχρονα και συνδιασμένα. Τη παράταση του εργάσιμου χρόνου χωρίς πληρωμή υπερωρίας, τη μερική απασχόληση, την εκ περιτροπής εργασία,ενώ ταυτόχρονα με δεδομένη τη μεγάλη ανεργία και τη τάση αύξησης της θέλει να παρουσιάσει μια πλασματική μείωση της. Ετσι γίνεται προσπάθεια να εξαναγκαστούν οι εργάτες να συμβιβαστούν με τη μερική απασχόληση, την εκ περιτροπής εργασία και με μεροκάματα και τους μισθούς που αντικειμενικά δεν φτάνουν για την αναπλήρωση της εργατικής τους δύναμης, των αναγκών τους για να μπορούν στοιχειωδως να ζήσουν και να εργάζονται. Στον τρίτο τόμο του "Κεφαλαίου", ο Μάρξ αναφέρει: "Η αναστολή της παραγωγής θα αδρανοποιούσε ένα μέρος της εργατικής τάξης και θα έθετε έτσι το άλλο, το απασχολημένο μέρος της σε συνθήκες, κάτω από τις οποίες θα υποχρεωνόταν να δεχθεί μια πτώση του μισθού της εργασίας κάτω ακόμα και από το μέσο επίπεδο, κάτω που για το κεφάλαιο έχει ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα, που θα είχε να με τον μέσο μισθό θα αυξανόταν η σχετική ή η απόλυτη υπεραξία". (322)

Με όλες αυτές τις ρυθμίσεις καταργείται η κανονικότητα στην εργασία, καταργείται η σχέση ανάμεσα στην πληρωμένη και απλήρωτη εργασία και έτσι πέφτει η τιμή της εργατικής δύναμης, αυξάνοντας στο έπακρο την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Ταυτόχρονα, πτώση της τιμής της εργασίας έχουμε και με τη ρύθμιση της παράτασης του εργάσιμου χρόνου κατά μία ή δύο ώρες, στο 9ωρο και το 10ωρο, χωρίς πληρωμή υπερωρίας, παρά το γεγονός ότι με τη μείωση του εργάσιμου χρόνου για αντίστοιχα χρονικά διαστήματα κατά μία ή δύο ώρες, ο εργάτης φαίνεται ότι δε χάνει τίποτα, ούτε σε μισθό, ούτε σε χρόνο εργασίας.

Η αύξηση του χρόνου υπερεργασίας αυξάνει πολλαπλάσια την αξία της εργατικής δύναμης, τη φθορά της, σε σχέση με την αναπλήρωσή της, άρα εδώ έχουμε πτώση της τιμής της εργατικής δύναμης, πτώση που δεν αναπληρώνεται από την αντίστοιχη μείωση του εργάσιμου χρόνου.

Ο Μαρξ σ' αυτό το ζήτημα, στον πρώτο τόμο του "Κεφαλαίου" αναφέρει:

"Οταν στο κλάσμα

ημερήσια αξία της εργατικής δύναμης

- - - - - - - - - - - - - - - - - -

εργάσιμη μέρα

μεγαλώνει ο παρονομαστής, μεγαλώνει ακόμα πιο γρήγορα ο αριθμητής. Η αξία της εργατικής δύναμης, εξαιτίας της φθοράς της, μεγαλώνει όταν μεγαλώνει η διάρκεια της λειτουργίας της και μεγαλώνει σε μεγαλύτερη αναλογία από την αύξηση της διάρκειας της λειτουργίας της". (563 - 564)

Τέλος, πρέπει να πούμε ότι στην ίδια κατάληξη θα οδηγήσει η εφαρμογή των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης με δεδομένο ότι για την εφαρμογή τους προβλέπεται αμοιβή κάτω από τις συλλογικές συμβάσεις. Ετσι προωθείται μια ακόμη μορφή μείωσης της εργατικής δύναμης.