Μια περίπτωση που... βωβαίνει | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΜΑΡΟΥΣΙ, Ο "ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ" ΣΤΗΝ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑ

Μια περίπτωση που... βωβαίνει

Για πολλά χρόνια, συσσωρεύονταν μπετόν και άσφαλτος στη Λεωφόρο Κηφισίας και ιδιαίτερα στην είσοδο του Μαρουσιού, πολλές καταγγελίες έπεφταν για πολεοδομικές υπερβάσεις στα κτίρια ενός συγκεκριμένου μεγαλοκατασκευαστή, και στο τέλος η Δημαρχιακή Αρχή 1990 - 1994 αντικατέστησε κάποιους αρμόδιους υπάλληλους και προσπάθησε να βάλει φρένο στην αλόγιστη συσσώρευση οικοδομικών όγκων και λειτουργιών στην Κηφισίας.

Το 1992, η ΝΔ δημοσιεύει το Νόμο 2052/92, με τον οποίο τροποποιείται το Ρυθμιστικό Σχέδιο της Αθήνας (Ν.1515/85), και συγκεκριμένα, νομοθετούνται αντί των πολλών αποκεντρωμένων μικρών κέντρων στο Λεκανοπέδιο, τέσσερα μεγάλα "χωροταξικά υπερτοπικά κέντρα" στο Μενίδι, το Μαρούσι, το Ελληνικό και το Χαϊδάρι.

Πέρα από τις πολεοδομικές αρχές που ήταν λάθος (αντί μιας, τέσσερες υπερσυγκεντρώσεις στο Λεκανοπέδιο, και φυσικά καμία σχέση με "αποκέντρωση" που διαφήμιζε ο νόμος), χαρακτηριστικό είναι ότι τα κέντρα αυτά προβλέπονται σε περιοχές, όπου υπάρχουν αδόμητες εκτάσεις του δημοσίου. Το πράγμα "βρώμαγε από παντού" και επιβεβαιώθηκε με την πρόταση της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου, η οποία έδινε αντιπαροχή το "νέο κέντρο Αμαρουσίου" με όρους ιδιαίτερα σκανδαλώδεις υπέρ του "ιδιώτη επενδυτή".

Το Δημοτικό Συμβούλιο τότε, με μια εκπληκτική ομοφωνία, και με τη συμπαράσταση και άλλων 9 δημάρχων απέρριψε το νόμο, όμως με την αλλαγή της κυβέρνησης, σε πιέσεις του δήμου για κατάργηση του νόμου αυτού, το ΥΠΕΧΩΔΕ απαντούσε ότι δεν πρόκειται να τον εφαρμόσει, αλλά και δεν τον καταργούσε.Στο τέλος της πρώτης δημαρχιακής θητείας του, ο δήμαρχος, σε αγαστή συνεργασία με το ΥΠΕΧΩΔΕ, άρχισε σιγά σιγά την εφαρμογή του Νόμου 2052/92, που συνίσταται στη φάση αυτή, σε ισχυροποίηση του κέντρου της Λεωφόρου Κηφισίας, η οποία είναι καθαρό χρυσάφι για τους μεγαλοκατασκευαστές, και οι οποίοι είναι και οι συντάκτες του νόμου, πέρα και πάνω από κάθε κυβέρνηση.

Ετσι, ενώ με το αρχικό Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο (ΓΠΣ) του 1991 "γενική κατοικία" υπήρχε μόνον στα οικοδομικά τετράγωνα που είχαν πρόσωπο στο βασικό οδικό δίκτυο (το υπόλοιπο ήταν "αμιγής κατοικία"), τον Ιούλιο του 1993 έρχεται η πρώτη τροποποίηση (ΦΕΚ 744 Δ/7.7.93) σύμφωνα με την οποία επεκτείνεται ως περιοχή γενικής κατοικίας μια σειρά δρόμων πέρα από εκείνες που είχαν χαρακτηριστεί στο ΓΠΣ του 1991 ως κέντρο και ιδιαίτερα στη Λ. Κηφισίας και στην υπό κατασκευή λεωφόρο Σταυρού - Ελευσίνας.

Η μεταβολή μιας περιοχής από "αμιγούς κατοικίας" σε "γενικής κατοικίας" ουσιαστικά μετατρέπει την περιοχή σε κέντρο οιασδήποτε χρήσης και έκτασης επιχειρήσεων.

Το επόμενο καλοκαίρι, στο ΦΕΚ 734 Δ της 20ής Ιουλίου 1994, τρεις μήνες πριν από τις δημοτικές εκλογές, μια σειρά περιοχών, πάλι γύρω από τη διασταύρωση Λ. Κηφισίας και Σταυρού - Ελευσίνας, χαρακτηρίζονται τώρα ως υπερτοπικό κέντρο του Δήμου - εδώ έχουμε και την πρώτη επίσημη πια αποδοχή του "υπερτοπικού κέντρου" που προβλέπει ο Ν.2052/93 που τόσο είχε πολεμήσει σύσσωμο το Δημοτικό Συμβούλιο το 1992.

Το επόμενο φθινόπωρο, στο ΦΕΚ 727/20.9.95, έχουμε τροποποίηση του ρυμοτομικού, με τα ίδια χαρακτηριστικά, μάθαμε πια κάθε καλοκαίρι να προχωράμε βήμα βήμα!

Ετσι, στις 18 Ιουλίου 1996, το Δημοτικό Συμβούλιο ψηφίζει νέα τροποποίηση, όπου επεκτείνεται ξανά το υπερτοπικό κέντρο σε τμήματα της Λ. Κηφισίας, μετά ένα μεγάλο παζάρι με τον Οργανισμό Αθήνας δημοσιεύεται η τροποποίηση στο ΦΕΚ 977 Δ της 11 Νοεμβρίου 1997!

Πρέπει να σημειωθεί, ότι τον ίδιο καιρό, το Συμβούλιο της Επικρατείας απορρίπτει άλλη τοπική τροποποίηση του ΓΠΣ ως αντισυνταγματική δεδομένου ότι η αλλαγή της κατοικίας σε γενική κατοικία επιδεινώνει το περιβάλλον και αντίκειται στο άρθρο 24 του Συντάγματος. (Απόφαση Σ. τ. Ε. 303/1996 της 28ης Ιουνίου 1996).

Είναι και αυτό προσφιλής τακτική του ΥΠΕΧΩΔΕ, να γράφει τις αποφάσεις του ΣτΕ στα παλιά του τα παπούτσια, όπως κάνει χρόνια τώρα με τον Νόμο για τη Μεταφορά Συντελεστή, με την κατασκευή της περιφερειακής λεωφόρου Υμηττού, με τον προϊστορικό οικισμό Ζαγάνι στα Σπάτα κ. ά. και απλώς να ελπίζει στο ότι το ΣτΕ δε θα το πάρει είδηση!!

Μόνο που αυτή τη φορά, κάποιοι το πήραν είδηση και προσέφυγαν στο Στ Ε όπου εκκρεμεί η εκδίκαση της υπόθεσης.

Παρ' όλα αυτά ο Δήμαρχος, ακολουθώντας την τακτική Λαλιώτη, περνά και την αναθεώρηση του ρυμοτομικού (σε εφαρμογή της τροποποίησης του ΓΠΣ) στο Δημοτικό Συμβούλιο, ξανά παραμονές καλοκαιριού, η οποία εκκρεμεί στο ΚΣΧΟΠ, μόνο που αυτή τη φορά τα πράγματα είναι πολύ ξεδιάντροπα πλέον.

Με την αναθεώρηση αυτή, εισηγείται μια σειρά τροποποιήσεων που είναι εξόφθαλμα και κατάφωρα διατάξεις - φωτογραφία υπέρ του ενδημούντος και λυμαινομένου το Μαρούσι γνωστού και θρασύτατου μεγαλοκατασκευαστή. Οσοι είδαν τα σχέδια της τροποποίησης, βωβάθηκαν...! Ετσι, καταργεί δρόμους ενοποιώντας ιδιοκτησίες του κατασκευαστή αυτού σε τρία διαφορετικά σημεία (πάντα στον χώρο της Λ. Κηφισίας/Σταυρού - Ελευσίνας), αυξάνει τους συντελεστές δόμησης, αποδέχεται την εγκατάσταση της SANYO και της Continent μαζί με 2.000 θέσεις πάρκινγκ δίπλα σε σχολείο που ρητά απαγορεύεται από τον νόμο, φορτίζοντας την Κηφισίας ακόμη περισσότερο, αντίθετα και με τις απόψεις του Σπουδαστηρίου Πολεοδομικών Ερευνών, το οποίο στην Ερευνα που του ανέθεσε το ΥΠΕΧΩΔΕ είναι - σύμφωνα και με τα διεθνή πρότυπα - κατηγορηματικά αντίθετο στη φόρτιση αρτηριών κυκλοφορίας (επιστημονικός υπεύθυνος ο καθηγητής κ. Α. Αραβαντινός, με μια ομάδα από δεκάδες καθηγητές και άλλους ειδικούς επιστήμονες). Σημειώνεται μάλιστα ότι το ΥΠΕΧΩΔΕ, όχι μόνο αποδέχτηκε την Ερευνα αυτή, αφού την παρέλαβε, αλλά και την επεξέτεινε με νέα ανάθεση, η οποία υλοποιείται τώρα από την ίδια ερευνητική ομάδα του καθηγητή κ. Αραβαντινού.

Παράλληλα, αποδέχεται την "εισφορά σε γη" που οφείλει η SANYO να δοθεί σε χρήμα. Αυτό σημαίνει ότι γη - χρυσάφι, πληρώνεται σε "αντικειμενικές αξίες", έτσι υπολογίζεται ότι από 4,4 δισ. δρχ. που είναι η αγοραία αξία της οφειλόμενης εισφοράς θα εισπραχθεί μόνο 1.1 δισ. δρχ.!

Αυτά και άλλα πολλά, και θα επανέλθουμε στον "δήμο - πρότυπο εκσυγχρονισμού" και τα δισεκατομμύρια που παίζονται, φορτώνοντας το Λεκανοπέδιο με μπετόν, άσφαλτο και αυτοκίνητα.

Γεώργιος Μ. ΣΑΡΗΓΙΑΝΝΗΣ