Τώρα θα έρθουν τα χειρότερα! Αυτό περίπου, ήταν το μήνυμα που έστειλε προχτές στους εργαζόμενους ο διοικητής της "ανεξάρτητης" πια, από την κυβέρνηση Τράπεζας της Ελλάδας - και "εξαρτημένος" από το Διευθυντήριο των Βρυξελλών και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζας - Λουκάς Παπαδήμος.Μιλώντας από το βήμα της ετήσιας γενικής συνέλευσης των μετόχων της Τράπεζας της Ελλάδας, ο Λ. Παπαδήμος συνέστησε στην κυβέρνηση να εφαρμόσει πολύ πιο ισχυρές δόσεις σκληρής λιτότητας, για να εξασφαλίσει την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Στα πλαίσια αυτά, σημείωσε πως η δημοσιονομική πολιτική θα πρέπει να κινηθεί στην κατεύθυνση της δημιουργίας ισοσκελισμένων ή ακόμα και πλεονασματικών κρατικών προϋπολογισμών, να ενταθούν οι ιδιωτικοποιήσεις, να αυξηθούν τα φορολογικά και άλλα έσοδα, να γίνουν νέες δραστικές περικοπές των κρατικών δαπανών, να "εξυγιανθεί" το ασφαλιστικό σύστημα κλπ., ώστε να "απελευθερωθούν" πόροι. Και επειδή όλα τα παραπάνω, κρίνεται πως "δεν αρκούν" ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας τόνισε πως χρειάζονται και παρεμβάσεις στην αγορά εργασίας στην κατεύθυνση της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, με το επιχείρημα της αντιμετώπισης της ανεργίας...

Η έκθεση του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας αποτελεί ένα κείμενο βαθιά ταξικό που απηχεί με μεγάλη ακρίβεια τις απόψεις και τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου της χώρας, στην προοπτική προς τη δικτατορία του ΕΥΡΩ. Οι επιμέρους εκβιασμοί στο κείμενο της έκθεσης είναι διάσπαρτοι στα διάφορα κεφάλαια και συμπυκνώνονται στο μεγάλο εκβιασμό ότι... αν οι εργαζόμενοι και το εργατικό κίνημα δε συναινέσουν και δεν υποταχθούν οικειοθελώς στην εφαρμογή της πολιτικής αυτής, θα θεωρηθούν υπεύθυνοι για την υπονόμευση της ευημερίας της χώρας και την ακύρωση της ευρωπαϊκής της προοπτικής...

Για να αρχίσει νέα καθοδική πορεία του πληθωρισμού - καθώς ο τελευταίος αναζωπυρώθηκε μετά την υποτίμηση της δραχμής - θα πρέπει, σύμφωνα με την Εκθεση, "οι συλλογικές διαπραγματεύσεις στον ιδιωτικό τομέα να καταλήξουν σε αυξήσεις αποδοχών, που συνολικά δε θα απέχουν αισθητά από τις αντίστοιχες αυξήσεις στο δημόσιο τομέα". Σε άλλο, μάλιστα, σημείο εκτιμάται ότι "οι αυξήσεις μισθών των δημοσίων υπαλλήλων κατά 2,5% συνεπάγονται επιβράδυνση του ρυθμού ανόδου των ονομαστικών αποδοχών κατά το τρέχον έτος... ".

Οι άλλοι προσδιοριστικοί παράγοντες οι οποίοι - σύμφωνα πάντα με την Εκθεση - θα οδηγήσουν τον πληθωρισμό σε πτωτική τροχιά είναι "η υλοποίηση των μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης και διαρθρωτικής προσαρμογής", καθώς και η συμπεριφορά τον επιχειρηματιών... Πιστή στις αρχές της η Τράπεζα της Ελλάδας, συνδέει τη μείωση του πληθωρισμού με τη συνέχιση της πολιτικής λιτότητας, την περιστολή των κοινωνικών δαπανών του προϋπολογισμού και με τις ιδιωτικοποιήσεις κρατικών φορέων.Αναγκάζονται, πάντως, να ομολογήσουν ότι η μείωση του κόστους εργασίας που επιτεύχθηκε το 1997 (από 9,6% σε 6,9%)"σε ορισμένες περιπτώσεις οφείλεται στη μείωση της απασχόλησης", ενώ αξιοσημείωτη είναι και η παρατήρηση ότι η αύξηση του ΑΕΠ κατά 3,5% το 1997 δεν οδήγησε σε μείωση της ανεργίας. Πρόκειται για δύο στοιχεία που μαρτυρούν την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Εστω και υποβαθμισμένα, στις μέσα σελίδες, η Εκθεση ομολογεί πως το 1997 ήταν μια αποδοτική για τα κέρδη των επιχειρήσεων χρονιά, καθώς το ποσοστό αύξησης των βιομηχανικών επιχειρήσεων παρουσίασε αύξηση γύρω στο 50% και των τραπεζών γύρω στο 60%.

Με τον πλέον επίσημο τρόπο αναγνωρίζεται ότι η είσοδος της Ελλάδας στην ΟΝΕ όχι μόνο δε συνεπάγεται χαλάρωση των πολιτικών λιτότητας, αλλά περαιτέρω σκλήρυνση. Αν και επισημαίνει ότι κατά το 1997 το έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης (ευρύτερος δημόσιος τομέας) μειώθηκε από το 7,5% του ΑΕΠ στο 4% στη συνέχεια τονίζει ότι "η βελτίωση των βασικών δημοσιονομικών μεγεθών δεν πρέπει να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι η διαδικασία δημοσιονομικής σύγκλισης προσεγγίζει στην ολοκλήρωσή της". Ξεκάθαρα αναφέρει ότι "οι περιορισμοί που απορρέουν από τη μελλοντική υιοθέτηση του ΕΥΡΩ και του Συμφώνου Σταθερότητας και Οικονομικής Ανάπτυξης προβλέπουν ότι, μεσοπρόθεσμα, ο κρατικός προϋπολογισμός θα πρέπει να είναι ισοσκελισμένος ή πλεονασματικός". Σκληρότερη λιτότητα, λοιπόν, στο διηνεκές και όποιος αντέξει.

Στην κατεύθυνση της πιο σκληρής έκδοσης της πολιτικής δημοσιονομικής λιτότητας, οι συντάκτες της έκθεσης του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, επισημαίνουν μεταξύ άλλων ότι:

• "Για να επιτευχθεί σταδιακή μείωση του δημοσίου χρέους θα πρέπει να διατηρηθούν επί σειρά ετών πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα της τάξης του 6% του ΑΕΠ". Με βάση τα στοιχεία του '98, αυτό απλά σημαίνει ότι το ελληνικό δημόσιο θα πρέπει να εισπράττει φορολογικά και μη έσοδα μεγαλύτερα κατά 1,2 τρισ. δραχμές από τις πρωτογενείς (χωρίς του τόκους) δαπάνες.
• "Το έλλειμμα των ασφαλιστικών ταμείων σε συνδυασμό με τις δημογραφικές εξελίξεις συνιστούν ένα σημαντικό ανασχετικό παράγοντα της μείωσης του χρέους". Θέτουν, δηλαδή, θέμα ανατροπής του ασφαλιστικού συστήματος, ώστε το τελευταίο να γίνει "λογιστικά θετικό".

Η Εκθεση δεν κρύβει ότι εκδηλώθηκαν κερδοσκοπικές επιθέσεις στη δραχμή και την ελληνική οικονομία και την αποδίδει στα "διαρθρωτικά προβλήματα". Σκιαγραφώντας το τοπίο της νομισματικής πολιτικής, δεν κρύβει ότι θα είναι "σφιχτή" στη διετία 1998 - 1999, καθώς αυτό επιτάσσει ο στόχος για μείωση του πληθωρισμού σε επίπεδα μικρότερα του 2%. Προειδοποιεί μάλιστα ότι σε περίπτωση που διαπιστωθεί ότι ο πληθωρισμός δεν ελέγχεται ικανοποιητικά, η νομισματική πολιτική θα γίνει αυστηρότερη (ανατίμηση της δραχμής και παράλληλη άνοδος των επιτοκίων).Δηλαδή και στη μια και στην άλλη περίπτωση, το βάρος θα κληθούν να σηκώσουν οι εργαζόμενοι με μέτρα σκλήρυνσης των μηχανισμών λιτότητας.

Σύμφωνα με την Εκθεση "η ουσιαστική και πιο μακροπρόθεσμη πρόκληση για την οικονομική πολιτική είναι να ολοκληρώσει εγκαίρως έως το 2001 την πορεία προς τη νομισματική σταθερότητα και την υιοθέτηση του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος", καθώς και "η παράλληλη αναδιάρθρωση και ενίσχυση ποσοτική και ποιοτική του παραγωγικού δυναμικού... ". Αυτό, για την Τράπεζα της Ελλάδας, σημαίνει:

• "Δημοσιονομική Προσαρμογή", δηλαδή ταχύτερη αύξηση των κρατικών (φορολογικών και όχι μόνο) εσόδων και δραστικότερο περιορισμό των κρατικών δαπανών.
• Πλήρη "απελευθέρωση των αγορών αγαθών - υπηρεσιών - εργασίας - κεφαλαίου". Σαν παράδειγμα φέρει την αγορά της εργασίας, όπου "θα πρέπει να αντιμετωπιστούν οι διαρθρωτικές στρεβλώσεις", η διάλυση δηλαδή των εργασιακών σχέσεων κλπ.
• Ενίσχυση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας με αθρόες ιδιωτικοποιήσεις ΔΕΚΟ και τραπεζών υπό δημόσιο έλεγχο.