Σε ένα δήμο που έχει ιστορικούς δεσμούς με το ΚΚΕ, μια γειτονιά ανθρώπων που άρχισαν να ψάχνουν ένα καλύτερο αύριο καθώς άναβε η φωτιά του Εμφύλιου, το '46, την Πετρούπολη, μια σύγχρονη σήμερα πολιτεία, που εξακολουθεί να τιμά τους κομμουνιστές και τους αγώνες τους, μίλησε την Κυριακή το πρωί η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα.

Στη διάρκεια μεγάλης συγκέντρωσης που έγινε στο κατάμεστο γυμναστήριο του 1ου Λυκείου, με αφορμή τα 80χρονα του ΚΚΕ η Γενική Γραμματέας του Κόμματος είχε την ευκαιρία για έναν πλούσιο διάλογο με φίλους, οπαδούς του ΚΚΕ, αλλά και άλλους δημοκράτες που έκαναν αισθητή εκεί την παρουσία τους. Στη διάρκεια της ομιλίας της αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στην πλατιά λαϊκή αγωνιστική συσπείρωση που επιβάλλεται να εκφραστεί σ' όλα τα μέτωπα που βρίσκονται ανοιχτά σήμερα, αλλά και στις επερχόμενες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές. Τόνισε ιδιαίτερα την ανάγκη για αυξημένη απαιτητικότητα στη δουλιά των κομμουνιστών, τέτοια που να οδηγεί στην κατάκτηση της ικανότητας να εξηγούν πλατιά στο λαό το πώς και το γιατί των όσων συμβαίνουν. Εκανε, επίσης, ειδική αναφορά στο σημερινό πολιτικό σκηνικό, τονίζοντας ότι το κύριο δεν είναι τι κυβέρνηση έχουμε, αλλά γιατί παίρνει τα μέτρα που παίρνει και κατά συνέπεια τι αντιπολίτευση χρειάζεται για να αντιμετωπιστεί αυτή η πολιτική. Αναφέρθηκε ειδικότερα στο γιατί γίνονται σήμερα οι ιδιωτικοποιήσεις, τονίζοντας πως πρόκειται για συγκέντρωση στρατηγικών τομέων της οικονομίας και κεφαλαίων στα χέρια των πολυεθνικών, ενόψει του νέου μοιράσματος των αγορών. Σημείωσε το ρόλο αναχώματος της λαϊκής δυσαρέσκειας που παίζουν τα άλλα κόμματα και τόνισε πως οι κομμουνιστές θα πρέπει να εντείνουν τη δράση τους για τη διαμόρφωση επιτροπών αγώνα που μέσα από τις συγκρούσεις που έρχονται θα οδηγούν στο να σχηματιστεί ένα Μέτωπο γεννημένο μέσα από τον ίδιο το λαό.

Παραθέτουμε στη συνέχεια εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία της Αλ. Παπαρήγα:

Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι δε θα πω τίποτα καινούριο αν πω ότι μέσα στο λαό η δυσαρέσκεια είναι τεράστια. Ψάχνει κανείς πραγματικά με το κερί να βρει ευχαριστημένο. Βεβαίως υπάρχουν ευχαριστημένοι. Είναι οι βιομήχανοι, μεγαλέμποροι, μεγαλοεξαγωγείς και εισαγωγείς, οι τραπεζίτες και οι παρατρεχάμενοί τους. Γιατί ξέρετε η πλουτοκρατία στον τόπο μας μπορεί να είναι 5% - 6% αλλά γύρω της υπάρχει μια μερίδα και υπάρχει και τμήμα της εργατικής τάξης που αποζεί, είτε με παροχές και εξαγορές υπηρεσιών, είτε μοιράζοντας κάποια κέρδη σε αυτούς, γιατί η πλουτοκρατία θέλει να έχει έναν πλατύτερο περίγυρο, για να μπορέσει να κρατηθεί, γιατί μόνη της δεν μπορεί να κρατηθεί. Βεβαίως, έχει τις κυβερνήσεις και τους διεθνείς οργανισμούς με το μέρος της, αλλά πάλι πρέπει να έχει και ένα τμήμα του λαού στη δούλεψή της για να τα βγάλει πέρα. Η μεγάλη, πάντως, πλειοψηφία του λαού είναι δυσαρεστημένη.

Αρκεί όμως αυτή η δυσαρέσκεια για να μετατραπεί σε δράση, σε αντίδραση και αντεπίθεση; Δεν αρκεί. Τα προβλήματα είναι γνωστά. Εκεί που πρέπει να σταθούμε σήμερα είναι στο γιατί, τι φταίει βαθύτερα και πώς θα ανοίξει ένας διαφορετικός δρόμος.

Με αυτή την έννοια το πρόβλημα δεν είναι σήμερα, τι κυβέρνηση έχουμε αλλά το γιατί παίρνει αυτά τα μέτρα και τι αντιπολίτευση έχουμε και τι αντιπολίτευση χρειάζεται. Τι είδους αντίσταση χρειάζεται σε αυτή την πολιτική.

Τις τελευταίες μέρες έχει περισσέψει κυριολεκτικά η κριτική στην κυβέρνηση και η αυτοκριτική της κυβέρνησης. Οταν η κυβέρνηση θέλει να ξεπουλήσει μια επιχείρηση στρατηγικής σημασίας, βγαίνει πρώτα και κάνει μια γερή αυτοκριτική, για το πώς κατάντησαν οι δημόσιες επιχειρήσεις για το πώς πολιτεύτηκαν οι κυβερνήσεις, για το ότι φταίει το κράτος και την ίδια ώρα μοιράζει εξίσου ευθύνες και στους εργαζόμενους. Οταν θέλει να επιβάλει δραστικούς περιορισμούς στις αγροτικές καλλιέργειες, όταν θέλει να αρπάξει τη γη από τους αγρότες, κάνει η κυβέρνηση μια γερή αυτοκριτική στον εαυτό της, ότι εν πάση περιπτώσει, η αγροτική πολιτική που ακολουθήθηκε τα προηγούμενα χρόνια και από τη ΝΔ και από την ίδια, ήταν μια πολιτική, που ξεπεράστηκε και δεν απέδωσε. Δεν υπάρχει αντιδραστικό μέτρο της κυβέρνησης που να μην το στηρίζει και στη δική της αυτοκριτική και βεβαίως και στο λαό. Λένε ότι όλοι φταίνε.

Δεν υπάρχει μέτρο αντιδραστικό, αντιλαϊκό μέτρο της κυβέρνησης που δεν καυτηριάζεται και από όλα τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης. Μάλιστα, κάποιος που βλέπει τα πράγματα λίγο επιφανειακά, αν δει το θυμωμένο, το οργισμένο ύφος της ηγεσίας των κομμάτων της αντιπολίτευσης, θα έλεγε ότι εδώ στην Ελλάδα τα "ψωμιά" αυτής της πολιτικής "όπου να 'ναι τρώγονται". Δεν υπάρχει κανένας που να δέχεται αυτά τα μέτρα. Και όμως έχουμε αρκετή δουλιά εμείς οι κομμουνιστές και οι λαϊκές δυνάμεις να κάνουμε, για να ξεκαθαρίσει κατ' αρχήν το πράγμα, γιατί παίρνονται αυτά τα μέτρα και κυρίως πώς θα τα αντιπαλέψουμε.Γιατί όσο φουντώνει η λαϊκή δυσαρέσκεια θα αυξάνονται και τα αναχώματα. θα καλλιεργούνται μπερδέματα και συγχύσεις. Ομως εμείς λέμε: Δεν πάει άλλο τώρα! Δεν έχουμε την πολυτέλεια να πούμε σιγά-σιγά ο κόσμος θα καταλάβει, θα δει τις συνέπειες και θα αναδιοργανωθεί. Δεν έχουμε καν την πολυτέλεια, ούτε στο παρελθόν την είχαμε, αυτού που λέμε "μικρότερου κακού".

Γιατί πουλάει τις δημόσιες επιχειρήσεις η κυβέρνηση; Η ίδια λέει ότι είναι ένα βάρος ότι όλοι έχουμε ζημιά και πρέπει να εξυγιανθούνε. Τώρα όλοι έχουμε καταλάβει ότι όταν λένε εξυγίανση εννοούν να ανατραπούν οι κατακτήσεις των εργαζομένων, αυτές που ήδη υπήρχαν. Αυτή είναι η εξυγίανση για την κυβέρνηση. Λέει βέβαια τυπικά και ψέματα ότι θα κρατήσει ένα μέρος των μετοχών, για να υπάρχει και ένας τάχα κοινωνικός έλεγχος.

Η ΝΔ λέει πούλα τα εδώ και τώρα από την αρχή. Να το πούμε καθαρά: το ΠΑΣΟΚ, το λέει μετοχοποίηση, η ΝΔ ιδιωτικοποίηση, είναι άλλη ορολογία αλλά η ουσία είναι αυτή. Ο ΣΥΝ λέει ότι θέμα δεν είναι να ανήκει μια επιχείρηση στο κράτος ή στους ιδιώτες το θέμα είναι πώς λειτουργεί και αφού είναι να πουληθεί να πουληθεί με διαφάνεια!

Εμείς λέμε - βαθύτερα - γιατί οι επιχειρήσεις αυτές ιδιωτικοποιούνται; Αυτό γίνεται γιατί το πολυεθνικό κεφάλαιο, η παγκόσμια πλουτοκρατία θέλει να έχει τον άμεσο έλεγχο των τομέων, άρακαι των επιχειρήσεων, στρατηγικής σημασίας. Γιατί στην προσπάθεια που γίνεται να αυξηθούν τα κέρδη, να διανεμηθούν οι νέες αγορές από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και τον υπόλοιπο κόσμο, για να μπορέσεις να μπεις στις αγορές και να λειτουργήσει στη σημερινή εποχή η καπιταλιστική οικονομία, πρέπει να έχεις στα χέρια σου την ενέργεια, όλες τις μορφές της, από το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο ακόμα και τις πιο ήπιες μορφές ενέργειας. Πρέπει ακόμα να έχεις τηλεπικοινωνίες, το τραπεζικό σύστημα, πρέπει να έχεις γερούς μοχλούς, για να συγκεντρώνεις κεφάλαια, να συγκεντρώνεις κέρδη. Δε θέλεις να ανήκουν ούτε τυπικά σε κάποιο κράτος, γιατί αν υπάρχουν εσωτερικές αλλαγές σε μια χώρα, πολιτικές αλλαγές, ο κίνδυνος είναι υπαρκτός μια πραγματικά λαϊκή εξουσία να κάνει εθνικοποίηση αυτών των επιχειρήσεων, να τις κάνει κοινωνική ιδιοκτησία. Και αν δεν έχουμε μια λαϊκή εξουσία που άμεσα να μπορεί να τις βάλει κάτω από λαϊκό έλεγχο, εν πάση περιπτώσει μια επιχείρηση που τυπικά ανήκει στο δημόσιο, μπορεί ο λαός να την ελέγξει καλύτερα. Αυτές τις επιχειρήσεις θέλουν να περάσουν κάτω από τον έλεγχο του πολυεθνικού κεφαλαίου.

Πρέπει να συγκεντρωθούν οι επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας στα λίγα χέρια. Αυτό γίνεται, όλα τα μέτρα που παίρνονται τώρα είναι συγκέντρωση κεφαλαίων. Μάζεμα κεφαλαίων σε όσο γίνεται λιγότερα χέρια.Μάλιστα εδώ θα καταστραφούν ή και θα χρεοκοπήσουν και ορισμένοι καπιταλιστές. Είναι τόσο σκληρή και τόσο έντονη αυτή η διαδικασία. Βεβαίως, αυτοί οι καπιταλιστές που θα καταστραφούνε, θα έχουν καταφέρει και θα έχουν κάνει τις περιουσίες τους, απλώς θα χάσουν τα μελλοντικά κέρδη. Στην ψάθα δε θα πεθάνουν. Στην ψάθα όμως θα πεθάνει ο εργάτης και η εργάτρια.

Οι ιδιωτικοποιήσεις γίνονται με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ και των παγκόσμιων οργανισμών, που λένε ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, ελευθερία κίνησης εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργατικού δυναμικού. Κινιόμαστε με βάση αυτές τις 4 ελευθερίες στα πλαίσια του καπιταλισμού. Τι ελευθερίες όμως είναι αυτές; Τα κεφάλαια καταλαβαίνουμε τι ελευθερία είναι, οι υπηρεσίες πάλι από το κεφάλαιο ελέγχονται, τα εμπορεύματα από τους λαούς παράγονται, αλλά το κεφάλαιο τα συγκεντρώνει και τα εκμεταλλεύεται και υπάρχει και η ελευθερία κίνησης του εργατικού δυναμικού. Αυτό που γίνεται τώρα στην "Ολυμπιακή". Η ελευθερία δηλαδή της πιο βαθιάς και άγριας εκμετάλλευσης.