Είναι ολοφάνερο ότι τις επόμενες βδομάδες η κυβέρνηση Σημίτη επιδιώκει να δώσει μια "αποφασιστική" ώθηση στην αντιλαϊκή επέλαση και να προχωρήσει με ρυθμούς - "σοκ" τον προγραμματισμό που έχουν σχεδιάσει η άρχουσα τάξη, η ΕΕ, ο ΟΟΣΑ και το ΔΝΤ. Οι ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ και των Τραπεζών, καθώς και η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, αποτελούν την αιχμή του δόρατος του αντιλαϊκού αυτού προγράμματος δράσης. Η επιβολή αυτών των κυβερνητικών επιλογών θα διαμορφώσει μια καινούρια κατάσταση, η οποία θα πλήξει τη συντριπτική πλειοψηφία του λαϊκών στρωμάτων, τις κατακτήσεις και τα δικαιώματά τους, το βιοτικό τους επίπεδο και θα σπρώξει στην ανεργία, στη φτώχεια και το περιθώριο μεγαλύτερα τμήματά τους. Ταυτόχρονα, θα επιδράσει αρνητικά στη δημιουργία των προϋποθέσεων για μια συνολική αντεπίθεση του λαϊκού κινήματος για την επιβολή φιλολαϊκών λύσεων και πολιτικών.

Δε χωρά καμία αμφιβολία ότι ειδικά αυτό το διάστημα, που η αντιλαϊκή επίθεση κλιμακώνεται και κορυφώνεται, η στάση που κρατούν απέναντί της τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά και οι ηγεσίες των συνδικάτων, αποτελεί βασικό κριτήριο, με βάση το οποίο πρέπει να μετρηθεί η πολιτική τους από τους εργαζόμενους και το λαό. Μόνο εθελοτυφλούντες δεν μπορούν να διακρίνουν ότι η ηγεσία της ΝΔ στηρίζει και συμπλέει με την κυβερνητική πολιτική και ότι η κριτική που ασκεί γίνεται από "δεξιότερες" θέσεις, από θέσεις, δηλαδή, πιο νεοφιλελεύθερες, με σκοπό την άσκηση πιέσεων προς αυτήν την κατεύθυνση, γεγονός που την ευθυγραμμίζει απόλυτα με τις επιθυμίες των πιο επιθετικών τμημάτων της άρχουσας τάξης και, από την άλλη, της επιτρέπει να δικαιολογήσει την ύπαρξή της ως κόμμα. Είναι ολοφάνερο ότι ο προσδιοριστικός όρος "αντιπολίτευση", δίπλα στο όνομα της ΝΔ, μόνο κατ' ευφημισμόν μπορεί να γίνεται.

Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση της λεγόμενης εσωκομματικής αντιπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ, και με τη στάση της στο θέμα της "Ολυμπιακής". Οι "διαφωνίες" και οι εντυπωσιοθηρικές κινήσεις των βουλευτών, που φέρονται να ανήκουν σ' αυτήν, έχουν σκοπό να διευκολύνουν την υφαρπαγή της συναίνεσης των όποιων λαϊκών μαζών και συνδικαλιστών επηρεάζουν, στα κυβερνητικά αντιλαϊκά μέτρα. Πάντα και σήμερα ήταν ταγμένοι απέναντι από τα λαϊκά συμφέροντα και το βασικό που τους ενδιαφέρει είναι να έρθει "η σειρά τους" στη διαχείριση της εξουσίας. Τηρουμένων των αναλογιών, ανάλογη στάση επιδεικνύουν και οι ηγεσίες άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης, με σαφή προσπάθεια να παίξουν όσο γίνεται αποδοτικότερα το ρόλο του αναχώματος της αποφασιστικής ριζοσπαστικοποίησης του λαού.

Οι εργαζόμενοι είναι υποχρεωμένοι να βγάλουν, αν δεν το έχουν ήδη κάνει, τα συμπεράσματά τους. Δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τέτοιου είδους "αντιπολίτευση", ιδιαίτερα σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές για το μέλλον τους. Χρειάζεται να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Πράγμα, που σημαίνει ότι χρειάζεται να οργανώσουν την αντίσταση και την αντεπίθεσή τους στη νεοσυντηρητική λαίλαπα, στηρίζοντας τις ταξικές δυνάμεις και το ΚΚΕ. Να σταματήσουν να πειθαρχούν στο "ρεαλισμό" και τα τετελεσμένα του κυρίαρχου μπλοκ εξουσίας. Αξιοποιώντας την πείρα τους, να αντισταθούν στις φωνές για το "εφικτό" και το "μικρότερο κακό". Να αλλάξουν άμεσα, υπέρ των συμφερόντων τους, τους συσχετισμούς δύναμης στο συνδικαλιστικό κίνημα και γενικότερα. Να οικοδομήσουν το δικό τους Μέτωπο. Αυτή είναι η μοναδική αντιπολίτευση, που μπορεί να ορθώσει φραγμό στην αντιλαϊκή επέλαση και να επιβάλει φιλολαϊκές λύσεις. Διαφορετικά, η επιστροφή στο Μεσαίωνα κινδυνεύει να σηματοδοτήσει ένα γενικότερο πισωγύρισμα.