Η Δήμητρα Τσάτσου ήταν μια νέα κοπέλα 20 χρόνων, όταν την εκτέλεσαν οι Γερμανοί, μαζί με άλλες τέσσερις γυναίκες και περισσότερους άντρες, στις 8 Μάρτη 1944, στη Λάρισα. Ηταν κομμώτρια και δούλευε για την Αντίσταση στον πολύγραφο.

Οταν την έπιασαν, τη βασάνισαν για να μαρτυρήσει τους συνεργάτες της. Εκείνη όμως, μέχρι και την παραμονή της εκτέλεσής της, δεν έβγαλε λέξη. Μόνο - όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Δαμιανού Βούλγαρη - λίγο πριν την εκτέλεση είπε: "Είναι για μένα, ένα φτωχό κορίτσι του λαού, μεγάλη τύχη να πεθάνω για τέτοια υψηλά ιδανικά".

Πριν λίγες μέρες, στις 8 του Μάρτη, γυναίκες από την Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας που είχαν έρθει από την Αθήνα στη Λάρισα (για την ημερίδα σχετικά με την άνεργη γυναίκα της Θεσσαλίας) θέλησαν να την τιμήσουν. Να καταθέσουν στο μνημείο της "λίγα κόκκινα λουλούδια", όπως ήταν η τελευταία επιθυμία της.

Ομως, όταν πλησίασαν το χώρο του μνημείου, βρέθηκαν μπροστά σε μια οδυνηρή πραγματικότητα: Η προτομή της ήταν παραμορφωμένη από χέρια βάρβαρα, ιερόσυλα, που είναι ντροπή να ανήκουν σε Ελληνες.

Οι γυναίκες ταράχτηκαν με το θέαμα, αλλά και διαμαρτυρήθηκαν, που κανείς αρμόδιος δε φρόντισε να καθαρίσει το μνημείο της αγωνίστριας. Προσπάθησαν κάπως να καθαρίσουν με πρόχειρα μέσα τις αθλιότητες των βανδάλων και στη συνέχεια τραγούδησαν τραγούδι που έλεγαν οι κρατούμενες γυναίκες στις φυλακές, με την απαντοχή ενός διαφορετικού κόσμου, καλύτερου και ειρηνικού για τα παιδιά τους..

Ποιοι αρμόδιοι θα ενδιαφερθούν γι' αυτό το αίσχος;