Παίρνοντας το λόγο, ο Σπύρος Στριφτάρης τόνισε τα παρακάτω:

"Φίλοι προσκεκλημένοι

Συμπληρώνονται φέτος 80 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ. Ογδόντα χρόνια πορείας, γεμάτης αγώνες και θυσίες, για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και ολόκληρου του ελληνικού λαού. Ογδόντα χρόνια δράσης, που άλλαξαν το σκηνικό και σημάδεψαν τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις της χώρας.

Η δημιουργία του ΚΚΕ, πριν από 80 χρόνια, δεν ήταν τυχαία και δεν αποτελούσε μόνο ένα παρορμητικό φαινόμενο της μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης στη Ρωσία.

Αποτελούσε την ανάγκη να εκφραστεί αυτόνομα πολιτικά και ιδεολογικά απέναντι στην αστική τάξη και τα κόμματά της η εργατική τάξη, που δημιουργούσε το καπιταλιστικό σύστημα στη χώρα μας, με το πέρασμα της κοινωνίας μας από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό που έγινε στις αρχές του αιώνα.

Η ανάγκη αυτή και η συγκεκριμένη κοινωνική αναφορά στην εργατική τάξη καθόρισαν τη φυσιογνωμία του ΚΚΕ και έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ιστορική του διαδρομή".

"Βασική ιδρυτική διακήρυξη του ΣΕΚΕ, που μετονομάστηκε σε ΚΚΕ, ήταν η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο με την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της και την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.

Από την ίδρυσή του, δηλαδή, το ΚΚΕ σαν η πολιτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης δεν περιορίστηκε στα στενά συντεχνιακά συμφέροντα αυτής της τάξης. Αλλά έβαλε γενικότερους κοινωνικούς στόχους, η υλοποίηση των οποίων προαπαιτούσε την κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης με τα άλλα καταπιεζόμενα κοινωνικά στρώματα και πρώτα και κύρια με το στρώμα των μικρομεσαίων αγροτών.

Στα πλαίσια αυτών των στόχων, από την πρώτη μέρα της ίδρυσής του, το ΚΚΕ έκανε λόγο για την εργατοαγροτική συμμαχία, που στην ιστορική του διαδρομή μέχρι και σήμερα αποτελούσε τη βασικότερη κοινωνική συμμαχία και σημάδεψε αντίστοιχα την πολιτική του δράση.

Η ανάδειξη σαν βασικής αυτής της κοινωνικής συμμαχίας δεν έγινε τυχαία. Ηταν αποτέλεσμα των αντικειμενικών κοινωνικών συνθηκών που υπήρχαν και στη χώρα μας, αλλά και των αντικειμενικών συμφερόντων της μικρομεσαίας αγροτιάς.

Οταν ιδρύθηκε το ΚΚΕ, το 1918, η αγροτιά της χώρας μας αποτελούσε τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και ξεπερνούσε το 75% του τότε οικονομικά ενεργού πληθυσμού.

Η παρουσία των τσιφλικάδων και των γαιοκτημόνων ήταν κυρίαρχη, όχι μόνο στην ύπαιθρο, αλλά σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Είχε στην κατοχή της τη συντριπτική πλειοψηφία της καλλιεργούμενης γης, παρά τη διανομή γης στους κολίγους, που έγινε το 1871 και το 1911, ύστερα από την ηρωική εξέγερση του Κιλελέρ το 1910.

Η μεγάλη πλειοψηφία της αγροτιάς είχε πολύ μικρό κλήρο ή δεν είχε καθόλου κλήρο, με αποτέλεσμα να αναγκάζεται το μεγαλύτερο μέρος της σοδειάς της να το δίνει στον τσιφλικά γαιοκτήμονα και ένα σημαντικό μέρος από το υπόλοιπο να το καταβάλλει σαν φόρο στο αστικό κράτος και τόκους στους τοκογλύφους και στις τράπεζες.

Η ζωή της πλειοψηφίας των μικρομεσαίων αγροτών έμοιαζε με τη ζωή των "ελεύθερων" σκλάβων, που δούλευαν ήλιο με ήλιο όλες τις μέρες του χρόνου, χωρίς ξεκούραση μέχρι το τέλος της ζωής τους και χωρίς καμιά ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και σύνταξη.

Με δεδομένη αυτή την κατάσταση, αλλά και τη διακηρυγμένη ιδρυτική αρχή της εργατοαγροτικής συμμαχίας, το ΣΕΚΕ, μετέπειτα ΚΚΕ, στο εκλογικό του πρόγραμμα τον Οκτώβρη του 1920, μεταξύ άλλων, για τους αγρότες προτείνει:

- "Να πάρουν οι αγρότες αμέσως και οριστικά τους αγρούς που καλλιεργούν. Η κατοχή αυτή να γίνει χωρίς καμία αποζημίωση. Να κατασχεθούν τα έκτακτα κέρδη που απέκτησαν κατά τη διάρκεια του πολέμου οι τσιφλικάδες και γαιοκτήμονες, τα κέρδη αυτά να χρησιμέψουν για να εφοδιαστούν οι γεωργοί και οι αγρότες με γεωργικές μηχανές, με σκοπό να κατασκευαστούν εργοστάσια και υδραυλικά έργα κλπ., για να παύσει η μετανάστευση.

- Να καταργηθούν όλα τα παλαιά χρέη, που έχουν να δώσουν οι αγρότες στους τοκογλύφους, στα μοναστήρια και στο κράτος".

Παράλληλα, στην αναλυτική του διακήρυξη προς τους Ελληνες αγρότες, την ίδια περίοδο, κάνει λόγο για εγγειοβελτιωτικά έργα στους κάμπους της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας και της Μεσσηνίας, έτσι ώστε να μην πνίγονται το χειμώνα και να διψούν το καλοκαίρι τα χωράφια.

Για βελτίωση της αγροτικής συγκοινωνίας, με την κατασκευή αγροτικών δρόμων. Για δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στους αρρώστους.

Για περίθαλψη των παιδιών, των αρρώστων και των γέρων, με την κρατική επιχορήγηση στους γονείς που έχουν ανήλικα παιδιά και δεν μπορούν να τα θρέψουν και με την καταβολή συντάξεων στους αρρώστους και σε όσους αγρότες ξεπερνούν τα 50 χρόνια. Για δωρεάν καθολική εκπαίδευση στην ύπαιθρο. Για τη δημιουργία θεάτρων και πολιτιστικής υποδομής στην ύπαιθρο.

Η αρχή της εργατοαγροτικής συμμαχίας, που με ιδιαίτερη σημασία προβάλλεται σε όλα τα συνέδρια του ΚΚΕ και εξειδικεύεται με συγκεκριμένα αγροτικά προγράμματα και αιτήματα, δεν έμεινε μόνο στα χαρτιά και στις διακηρύξεις".

"Οι οργανώσεις του ΚΚΕ, τα μέλη και τα στελέχη του πρωτοστάτησαν στη δημιουργία αυτού του κοινωνικού μετώπου, στην ανάπτυξη μαζικών κοινωνικών αγώνων της εργατιάς και της αγροτιάς, με συγκεκριμένα κάθε φορά αιτήματα, αλλά και με σταθερό προσανατολισμό στην κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Στην περίοδο του μεσοπολέμου σαν κυρίαρχα αγροτικά προβλήματα, με βάση τα οποία αναπτύχθηκαν σημαντικοί κοινωνικοί αγώνες, με την καθοδήγηση και υποστήριξη του ΚΚΕ, αναδείχτηκαν τα προβλήματα της διανομής της γης, των τιμών ασφαλείας στα αγροτικά προϊόντα και της κατάργησης των φόρων και της τοκογλυφίας.

Ειδικότερα για το πρόβλημα της διανομής της γης, καθοριστικό ρόλο έπαιξε το κοινωνικό κίνημα των παλαιοπολεμιστών, που αποτελούνταν από τους πολεμιστές των Βαλκανικών και του Μικρασιατικού Πολέμου και στηρίχτηκε από το ΚΚΕ.

Το κίνημα αυτό οργάνωσε σημαντικά συλλαλητήρια, με κορυφαίο το συλλαλητήριο των Τρικάλων το Φλεβάρη του 1925, που οργανώθηκε από την Επιτροπή της Ενωσης Παλαιών Πολεμιστών Τρικάλων και το Εργατικό Κέντρο Τρικάλων και αποτέλεσε συνέχεια της ηρωικής εξέγερσης του ΚΙΛΕΛΕΡ.

Και το συλλαλητήριο αυτό βάφτηκε με αίμα, γιατί οι αξιωματικοί του αστικού στρατού και όχι οι φαντάροι πυροβόλησαν στο ψαχνό και σκότωσαν και τραυμάτισαν 25 αγρότες και εργάτες.

Το συλλαλητήριο αυτό από το ΚΚΕ χαρακτηρίστηκε σαν "ένας αιματοβαμμένος αρραβώνας του εργάτη και του χωρικού", ενώ ο αστικός Τύπος της εποχής, όπως και σήμερα, έκανε λόγο για ελάχιστους κομμουνιστές, οι οποίοι παρέσυραν τους εργάτες και τους αγρότες, για απόπειρα ανατροπής του καθεστώτος, για ξένες προπαγάνδες, για εβραίους κλπ.

Επιβάλλεται, στο σημείο αυτό και για την εξαγωγή επίκαιρων συμπερασμάτων, να τονίσουμε ότι την καταστολή αυτού του συλλαλητηρίου, όπως και άλλων συλλαλητηρίων της εποχής, ακολούθησε εκστρατεία διαστρέβλωσης, συκοφάντησης και τρομοκρατίας των αγροτών, όπως και το στρατοδικείο της Λάρισας, το οποίο, παρά τις βαριές ποινές, δεν μπόρεσε να κάμψει τους αγρότες και να αποτρέψει το βασικό τους αίτημα για μοίρασμα της γης, σ' αυτούς που την καλλιεργούσαν.

Αποτέλεσμα αυτών των αγώνων, αλλά και της κοινωνικής πίεσης που ασκούσαν οι πρόσφυγες της Μικρασίας, στην πλειοψηφία τους αγρότες, ήταν, μέχρι το 1993, η διανομή 11 περίπου στρεμμάτων σε 79 χιλιάδες ντόπιες οικογένειες και 8,5 περίπου εκατομμυρίων στρεμμάτων σε 145 χιλιάδες περίπου προσφυγικές οικογένειες.

Το πρόβλημα όμως της διανομής της γης ολοκληρώθηκε με τις απαλλοτριώσεις του 1952 και μέχρι τότε αποτελούσε ένα σημαντικό αγροτικό πρόβλημα.

Την ίδια περίοδο του μεσοπολέμου, σημαντικά συλλαλητήρια, ορισμένα από τα οποία και ένοπλα, έγιναν και στην Πελοπόννησο, με κυρίαρχο αίτημα το σταφιδικό, μέσα από τα οποία ο κομμουνιστής Τάσος Κουλαμπάς αναδείχτηκε σαν ηγετική μορφή του αγροτικού κινήματος. Πρέπει επίσης να επισημάνουμε ότι και στα συλλαλητήρια της Πελοποννήσου, αλλά και των άλλων διαμερισμάτων της χώρας, πρωτοστάτησαν οι κομμουνιστές και συμμετείχαν και οι εργάτες της περιοχής.

Στην περίοδο του μεσοπολέμου και ειδικά μετά την 6η Ολομέλεια του 1934, το ΚΚΕ, παράλληλα με τις προσπάθειες προώθησης της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης με τη μικρομεσαία αγροτιά, πήρε σοβαρές πρωτοβουλίες και για αντίστοιχες πολιτικές συμμαχίες. Η δημιουργία του Λαϊκού Μετώπου τον Ιούλη του 1936, ανάμεσα στο ΚΚΕ και στο ΑΚΕ, είναι το σημαντικότερο αποτέλεσμα αυτών των πρωτοβουλιών, που έγινε με συγκεκριμένο συμφωνητικό και ειδικό εκτεταμένο κεφάλαιο για το αγροτικό πρόβλημα.

Με αυτούς τους αγωνιστικούς δεσμούς που είχε κιόλας δημιουργήσει το ΚΚΕ με τους αγρότες, με την προώθηση στην πράξη και μέσα από σκληρούς κοινωνικούς αγώνες της εργατοαγροτικής συμμαχίας και με τη σωστή πολιτική ενάντια στην ιταλο-χιτλεροφασιστική κατοχή, που εκφράστηκε με το ιστορικό γράμμα από τη φυλακή του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ, εξηγείται γιατί οι αγρότες μαζικά συμμετείχαν στο ΕΑΜ, στον ΕΛΑΣ, στην ΕΠΟΝ, αλλά και στο ΔΣΕ".