Η συστηματοποιημένη σύγχρονη "αθλητική πρακτική", στο επίπεδο και στη νοοτροπία του "πρωταθλητισμού", αλλοτριώνει τον "σύγχρονο αθλητή", με την έννοια ότι αυτός χάνει την ελευθερία του και δεν ενεργεί αυτόβουλα, αλλά ενσωματώνεται εντελώς σε έναν "κόσμο" που, όχι μόνο, ουσιαστικά, δεν τον άλλαξε ο ίδιος, μα ούτε ελέγχει ούτε και έχει άποψη στη διαμόρφωσή του... Αντίθετα, κυριαρχείται από αυτόν, ως συνέπεια των προηγουμένων "αδυναμιών" του...

Η αλλοτρίωση αυτή προκύπτει από επιδράσεις που προέρχονται από τρεις, θα μπορούσαμε συνοπτικά να προσδιορίσουμε, κύριους και διαφορετικούς μεταξύ τους, αλλά και αλληλοεξαρτόμενους, παράγοντες, που είναι:

α) Οι αθλητικοί φορείς (1ου, 2ου και 3ου βαθμού), στους οποίους ανήκει.β) Η τριανδρία: ο προπονητής, ο "μάνατζερ" και ο "σπόνσοράς" του.

γ) Αυτή η ίδια η αθλητική του δραστηριότητα, το άθλημα ή αγώνισμά του.

Ετσι, και με τον καιρό, ο "σύγχρονος αθλητής" συνθλίβεται όλο και πιο πολύ από τον "μηχανισμό" του "εθνικού και παγκόσμιου αθλητικού συστήματος" που, όπως κιόλας ειπώθηκε... αλλά και αφέθηκε να υπονοηθεί, τον ενσωματώνει και τον μετατρέπει σε γρανάζι του...

Στην αρχή, μάλλον, ανυποψίαστος και ηθελημένα μετέχει στο "αθλητικό γίγνεσθαι" και στη συνέχεια, όσο βελτιώνονται οι επιδόσεις του, τις οποίες, αργά ή γρήγορα, εξαργυρώνει και αυτός ανάλογα, στο χρηματιστήριο της καλά στημένης και ευημερούσης, για τους επιτηδείους, "αθλητικής αγοράς", από ανάγκη πια, για να επιβιώσει ή και για να πλουτίσει ακόμα, μια και τέτοια παραδείγματα υπάρχουν αρκετά...

Μεροκάματα του ενός και πλέον εκατομμυρίου δραχμών, που για μια μειοψηφία "σύγχρονων αθλητών", είναι πραγματικότητα, αποτελούν ισχυρό δέλεαρ και το "τυρί στη φάκα"... για πολλούς άλλους, "να τα δώσουν όλα... ".

Σε αντιστοιχία, τώρα, με τους προαναφερθέντες παράγοντες, που άμεσα ή έμμεσα τον αλλοτριώνουν, σημειώνουμε και τα εξής:

α) Ο "σύγχρονος αθλητής" υποτάσσεται όλο και πιο πολύ στη γραφειοκρατία των αθλητικών φορέων, αφού, όπως είναι ευνόητο, η όλη του δραστηριότητα ελέγχεται συστηματικά χάρη σε ένα σωρό κανονισμούς και νόρμες που επηρεάζουν τη συμπεριφορά του, όχι μόνο ως αθλητή αλλά και ως πολίτη...

β) Οι κοινωνικές του σχέσεις που τον συνδέουν με το πατρικό, κατ' αρχήν, θα λέγαμε... "είδωλό" του, που είναι ο προπονητής του και στη συνέχεια, εφόσον οι αγωνιστικές του επιδόσεις τις δικαιολογούν, με τον "μάνατζερ" και τον "σπόνσορά" του, ταυτίζονται σχεδόν με εκείνες του εργάτη - επιστάτη - αφεντικού, όπως αυτές εκφράζονται στην "εργασιακή εκμετάλλευση" και από ψυχολογική άποψη, σε κάποιο βαθμό, με αυτές που τον συνδέουν με τους γονιούς του (νηπιακότητα).

γ) "Ο νόμος της αναγκαιότητας", του επιβάλλεται όλο και πιο πολύ, τόσο εξαιτίας των απαιτήσεων της προπόνησης και των αγώνων του, όσο και εξαιτίας της τεχνικής, της τακτικής και της στρατηγικής, με την οποία οφείλει να αγωνιστεί, σε συνδυασμό και με τις υποχρεώσεις του απέναντι στον "εργοδότη" του... Προς αυτόν δηλαδή, που τον συντηρεί και ενισχύει οικονομικά... Γεγονός που εύλογα μάς οδηγεί στο συμπέρασμα να πούμε ότι, η "αθλητική του δραστηριότητα" δεν είναι προϊόν πια μιας ελεύθερης και αυθόρμητης επιλογής του, όπως έτσι ήταν, για τους περισσότερους τουλάχιστον, στο ξεκίνημά τους, αλλά μιας αναπόδραστης "σύγχρονης αθλητικής (; ) λογικής" και μάρκετινγκ... Κοντολογίς, με τον καιρό ο σύγχρονος αθλητής μεταβάλλεται σε μηχανή που η λειτουργία, και η πληρωμή της καθορίζονται από "εξωγενείς παράγοντες", σε συνάρτηση και με την εκάστοτε "χρηματιστηριακή αξία" του έργου που αποδίδει στους αγωνιστικούς στίβους...

Επόμενα, το ρεκόρ και η νίκη είναι αυτά που του επιβάλλουν θυσίες και έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής... Με άλλα λόγια, αυτή του την ίδια, την αθλητική (; ) δραστηριότητα.

Και βέβαια, αυτού του είδους ο "αθλητής" δεν είναι και δεν μπορεί να είναι το ιδανικό μας.

Π. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ