Η περιπέτεια του Θεσσαλονικιού επιχειρηματία, που έχασε την περιουσία του στο καζίνο και αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει, ήταν αφορμή για να ανοίξει πάλι η συζήτηση για τον τζόγο, τα κυκλώματα και τις συνέπειές του. Δόθηκαν και τα στοιχεία για τα ποσά που παίζονται σε λαχεία, τυχερά παιχνίδια, ιππόδρομο, καζίνο. Δύο τρισεκατομμύρια δραχμές στο διάστημα 1995 - '97!

Αυτό που συντελείται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, και ένα απ' τα συμπτώματα ήταν το συγκεκριμένο συμβάν, αποτυπώνει την οικονομική, κοινωνική και, τελικά, πολιτική διαδικασία. Η χώρα υποβαθμίζεται παραγωγικά, οι βιομηχανίες της κλείνουν, κλάδοι στρατηγικής σημασίας για την οικονομική ανάπτυξη συρρικνώνονται ή ξεπουλιούνται, η αγροτική παραγωγή έχει στηθεί από καιρό στο εκτελεστικό απόσπασμα, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις συνθλίβονται στον αδυσώπητο ανταγωνισμό με τις πολυεθνικές. Η Ελλάδα μετατρέπεται με ταχύτατους ρυθμούς σε χώρα παροχής υπηρεσιών, διευκολύνσεων, "παράδεισο" κερδοσκοπικών και παρασιτικών δραστηριοτήτων. Αυτόν το ρόλο μάς επιφυλάσσουν οι ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι αρχιτέκτονες της "παγκοσμιοποίησης", ένα ρόλο που με ευχαρίστηση αναλαμβάνουν να παίξουν η κυβέρνηση, όσοι σπεύδουν να υποστηρίξουν τη σύγχρονη εκδοχή περί "Ψωροκώσταινας" και τη "λιβανοποίηση", ή την "ελβετοποίηση" της Ελλάδας.

Η παραοικονομία, αποτέλεσμα και ταυτόχρονα παράγοντας αναπαραγωγής μιας εκ γενετής στρεβλής οικονομικής ανάπτυξης, συμπληρώνει τις αιτίες για την εκδήλωση του φαινομένου του τζόγου. Γιατί ο τζόγος είναι κι αυτός μια κυρίως οικονομική δραστηριότητα μια και δημιουργεί κέρδη και ζημιές, συντελεί στη μεταφορά πόρων. Είναι ακόμη και μια κοινωνική δραστηριότητα αφού αφορά σε ανθρώπους, απ' τους οποίους άλλοι προκαλούν τη μοίρα τους και άλλοι τον αντιμετωπίζουν ως μοναδική διέξοδο για να τη βελτιώσουν. Θεωρητικά, λοιπόν, σ' αυτό το "παιχνίδι" μπορούν να παίξουν όλοι, πλούσιοι και φτωχοί, βιομήχανοι και εργάτες, μεγαλέμποροι και άνεργοι. Να παίξουν έχοντας την ψευδαίσθηση ότι στέκονται ίσοι προς ίσους απέναντι στην τύχη. Δίνει, επομένως, ο τζόγος μια πρώτης τάξεως ευκαιρία και στην πολιτική εξουσία να τον αξιοποιήσει, όχι μόνο για να αποκομίσει οικονομικά κέρδη, αλλά και για να ανακυκλώσει την απελπισία που γεννά η δική της πολιτική.

Τα τελευταία χρόνια, λοιπόν, η κυβέρνηση συστηματικά μετατρέπει τη χώρα σε ένα απέραντο καζίνο. Η ίδια, δηλαδή, το κράτος, είναι ο μεγαλύτερος τζογαδόρος με την πρωτοφανή ανάπτυξη των τυχερών παιχνιδιών του ΟΠΑΠ, των λαχείων, των ιπποδρομιακών στοιχημάτων. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τα δυο τρισεκατομμύρια δραχμές που παίχτηκαν στον πάσης φύσεως τζόγο τα 1,3 δισεκατομμύρια πήγαν στο κράτος, τα υπόλοιπα πήγαν στα καζίνο. Βέβαια, το κράτος προσδοκά κέρδη και από τα καζίνο, μέσω της φορολόγησης των κερδών τους. Ετσι, λοιπόν, ακόμη και για ό,τι δεν είναι ιδιοκτήτης, το κράτος γίνεται "νονός", όπως εξάλλου γίνεται και τοκογλύφος, αφού η νόμιμη τραπεζική τοκογλυφία δεν έχει να ζηλέψει πολλά από τα παράνομα τοκογλυφικά κυκλώματα και τους τοκογλύφους, που περιστοιχίζουν κάθε καζίνο προσφέροντας τις "υπηρεσίες" τους.

Το να αναζητείται η αιτία στα "πάθη" που δε γιατρεύονται, σε συνήθειες που δεν κόβονται, σε ηθικολογικά διλήμματα, είναι σαν να βλέπεις το δέντρο και να χάνεις το δάσος. Το βάρος της μεγαλύτερης ευθύνης το έχει το ίδιο το κράτος, η κυβέρνηση. Αυτή δημιουργεί και καλλιεργεί το έδαφος για την ανάπτυξη αυτών των νοσηρών φαινομένων. Αυτή έρχεται στη συνέχεια να αξιοποιήσει την κατάσταση που δημιουργείται, είτε για να εισπράξει τα κέρδη, είτε για να ενθαρρύνει νέες αυταπάτες και ψεύτικες ελπίδες πως είναι δυνατόν να κοιμηθείς άνεργος και να ξυπνήσεις δισεκατομμυριούχος. Και είναι τουλάχιστον προκλητικό να έρχεται εκ των υστέρων για να ηθικολογήσει και να δηλώσει "παρούσα" στη "σταυροφορία" για την εξυγίανση των ηθών. Το κυριότερο είναι ότι όσο αυτή η πολιτική της καταστροφής της παραγωγικής βάσης της χώρας θα συνεχίζεται, όσο θα ενθαρρύνονται οι παρασιτικές και κερδοσκοπικές δραστηριότητες, όσο η Ελλάδα θα "λιβανοποιείται", τόσο θα πολλαπλασιάζονται αυτά τα φαινόμενα.