Τις εντυπώσεις που είχε ταξιδεύοντας στα παράλια της Μικράς Ασίας, αναζητώντας τις "χαμένες πατρίδες" των γονιών του, μας μεταφέρει σε γράμμα του ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΚΡΗΣ,μηχανικός από την Τερψιθέα Γλυφάδας. "Ξεκινήσαμε μια εκδρομή για τη Χίο. Επειδή ο πατέρας μου είχε γεννηθεί στον ΤΣΕΣΜΕ, πήρα μαζί μου και το διαβατήριό μου, με σκοπό να τον επισκεφθώ. Με ένα καραβάκι, σαν αυτά που κάνουν τη διαδρομή Πειραιά - Σαλαμίνα, έφθασα "απέναντι". Στη διάρκεια του ταξιδιού καθόταν μαζί μου ένας κύριος, που από τις κουβέντες του κατάλαβα ότι ήταν Τούρκος. Για το κουβεντολόι του ταξιδιού, τον ρώτησα αν μιλάει αγγλικά. "Γιατί αγγλικά - μου απαντά - τα ελληνικά δε μας κάνουν"; Και έτσι πιάσαμε κουβέντα. Του είπα ότι πάω να επισκεφτώ το χωριό του πατέρα μου και θα 'θελα να βρω μερικά στοιχεία. "Μην περιμένεις να βρεις τίποτα - μου λέει - γιατί τα Αρχεία της Νομαρχίας κάηκαν το 1961".

Στον Τσεσμέ επικοινώνησα με τον Τούρκο συνταξιδιώτη μου. Ηταν υπεύθυνος Δημοσίων Σχέσεων του δήμου και ονομαζόταν Φαϊλάτ. Με κάλεσε σ' ένα Συμπόσιο, το οποίο γινόταν για την Ιστορία της πόλης του Τσεσμέ και προσφέρθηκε να μου κάνει τον μεταφραστή, μια που εγώ δεν ήξερα καθόλου τούρκικα.

Στο Συμπόσιο, κατά τη διάρκεια της ομιλίας, ακούω τη λέξη "Obatzik". Ρωτώ τον φίλο μου, τι πάει να πει και μου λέει ότι είναι η ονομασία ενός χωριού 3-4 χιλ. από δω. "Μα αυτό είναι το χωριό του πατέρα μου" του φωνάζω. "Περίμενε" μου λέει και σε λίγο φεύγει για να ξαναγυρίσει με το τζιπ του και την πρόταση να με πάει στο Οβατζίκ, το χωριό του πατέρα μου. Πράγματι ξεκινήσαμε και σε λίγο φθάσαμε εκεί. Δυστυχώς όμως, δε βρήκαμε εκείνη την ώρα κανέναν ηλικιωμένο για να μας δώσει κάποια πληροφορία για τα... παλιά και κινήσαμε να φύγουμε. Στην έξοδο του χωριού, ο Φαϊλάτ σταματάει το τζιπ, κατεβαίνει και παίρνει μια χούφτα χώμα και μου το δίνει. "Πάρ' το - μου λέει - να το βάλεις στον τάφο του πατέρα σου". Η ευγενική αυτή χειρονομία του, μου 'κοψε την ανάσα, καθώς και όλη του η συγκινητική συμπεριφορά και ο αυθορμητισμός του προς εμένα, έναν άνθρωπο που έβλεπε για πρώτη φορά, κι ας ήμουν και "Γιουνάν" (Ελληνας).

- Καρντάση μου, Φαϊλάτ, σε φιλώ. Οι λαοί μας δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, ας όψονται αυτοί που δημιουργούν τις εντάσεις. Ελπίζω και εύχομαι να σε δω στην Αθήνα, για ένα ντούζικο".