Ολοι θα ήθελαν να διαθέτουν "Μέγαρα", αλλά βλέπετε στο καθεστώς των ολίγων και εκλεκτών τα "Μέγαρα" ανήκουν σε έναν, ούτε καν σε αρκετούς. Ολοι οι άλλοι άνθρωποι της Τέχνης παλεύουν, με μικρή, μεγαλύτερη ή μεγάλη οικονομική δυνατότητα, και δημιουργούν. Κάνουν θέατρο, γιατί το θέατρο δεν είναι μόνο για τους "αριστοκράτες". Οι μη "αριστοκράτες" όχι ότι δε θα ήθελαν να έχουν την άνεσή τους, αλλά δε θα ήθελαν να κρίνουν μια παράσταση από την ποιότητα της καρέκλας, ή της μοκέτας. Ούτε μετρούν πόσες απλίκες και λαμπτήρες διαθέτει το θέατρο. Για τον θεατή σημασία έχει αυτό που επί σκηνής θα λάμψει ή δε θα λάμψει. Αυτή είναι η αγωνία του θεατή. Αν τώρα του τύχει να δει καμιά τσίχλα κολλημένη, σίγουρα δε φταίει ούτε ο ηθοποιός, ούτε ίσως η καθαρίστρια, ευθύνη έχει εκείνος ο θεατής που δε σέβεται τον χώρο και τους επόμενους θεατές.

Ασφαλώς και δεν είναι ρόδινα όλα στο θέατρο. Ασφαλώς υπάρχουν ελλείψεις, ατέλειες, όλα εκείνα που θα έκαναν πιο άνετη τη δίωρη παραμονή του θεατή και σίγουρα δε βρίσκονται όλα μαζεμένα σε ένα θέατρο, ούτε όλα τα θέατρα είναι "απαράδεκτα". Μικρές ή μεγαλύτερες ελλείψεις δε δημιουργούν καθολικό πρόβλημα. Σίγουρα, πάντως, το μεγάλο πρόβλημα, που από εκεί ξεκινούν τα άλλα, είναι η θεατρική στέγη. Κανείς δε διαθέτει ολόδικό του χώρο. Ενοικίαση και επινοικίαση της επινοικίασης διογκώνουν το κονδύλι. Προκειμένου, λοιπόν, να μη γίνουν "εκπτώσεις" στην ίδια την παράσταση, υποχρεώνουν τους υπευθύνους να κάνουν θέατρο και χωρίς "βελούδο". Ασφαλώς, όπως και σε άλλους χώρους έτσι και στο θέατρο υπάρχουν "εμπορίσκοι", αλλά είναι ευτυχώς πολύ λίγοι και από αυτούς πάλι κάποιοι μπορεί να φροντίζουν περισσότερο τη μοκέτα και λιγότερο την παράσταση.

Αφορμή για τις σκέψεις που καταθέτουμε στάθηκε επιστολή της Μαριέττας Ριάλδη,που, με αφορμή δημοσίευμα των "Νέων" (10/1/98), αναφέρει μεταξύ άλλων: "Η Ρώμη έβαλε ειδικό αστικό λεωφορείο που κάνει το γύρο όλων των θεάτρων, προκειμένου να εξυπηρετηθεί το θεατρόφιλο κοινό. Η Αθήνα, στα χέρια του συγκροτήματος, έβαλε ειδικό συντάκτη σε ανάρμοστη γλώσσα να γράψει για τη μιζέρια των θεάτρων. Επιτέλους, να κάποια ευκαιρία να περικοπούν μερικά δισ. από το Μέγαρο, για να λάμψουν και τα θέατρα που δεν έχουν τη δυνατότητα ν' ανανεωθούν.Και επιτέλους, μήπως θα 'πρεπε ν' αναφερθούν και τα θέατρα που είναι κοσμήματα; Σε μια τόσο δύσκολη χρονιά αυτό το αρθράκι διώχνει τον θεατή. Εμείς στηρίζουμε τον πολιτισμό της χώρας και την ψυχαγωγία. Περισσότερο σεβασμό, λοιπόν, παρακαλώ".

Σ. Α.