Σε καθημερινή μάχη και αγωνία έχει μετατραπεί η επιβίωση στην ακριτική Λέσβο, αφού η ανεργία, σύμφωνα με τα στοιχεία του Εργατικού Κέντρου της Μυτιλήνης, ξεπερνάει το 35%. Στο νούμερο αυτό υπολογίζονται μόνο όσοι δε συμπληρώνουν το βασικό μεροκάματο και όσοι δεν έχουν σχέση με την αγροτική παραγωγή και το εμπόριο. Αν όμως υπολογιστούν οι άνεργες γυναίκες, οι νέοι που θα έπρεπε, αλλά δεν έχουν μπει στην παραγωγική διαδικασία, οι ωρομίσθιοι και οι ενήλικες που "επανακαταρτίζονται" σε διάφορα προγράμματα με ελάχιστη επιδότηση, τότε η ανεργία ξεπερνάει το 50%.

Η υποαπασχόληση, επισημαίνει ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Μυτιλήνης Θωμάς Τσαγκαρέλης,είναι η ευχή και η κατάρα μας. Μας "βοηθάει" να μην καταντήσουμε Λαύριο, αλλά μας στερεί κάθε δυνατότητα να δούμε προκοπή. Η κατάσταση αυτή στην οποία έχει περιέλθει η περιοχή, δεν είναι βέβαια παρά αποτέλεσμα της πολιτικής των τελευταίων χρόνων και της ένταξής μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η ντόπια παραγωγή χτυπήθηκε από προϊόντα εισαγόμενα, η βιομηχανία έσβησε, οι μικρές μονάδες παραγωγής δεν τα κατάφεραν και έκλεισαν, η αλιεία αντιμετωπίζει καθημερινά τον αθέμιτο ανταγωνισμό ξένων καϊκιών που εκμεταλλεύονται το Αιγαίο.

Παράλληλα, η οικοδομική δραστηριότητα εξαιτίας της ανόδου της τιμής έκδοσης αδείας έπεσε αισθητά στο νησί και τα αγροτικά και γεωργικά προϊόντα δέχτηκαν σοβαρά πλήγματα. Η καραντίνα που επιβλήθηκε στα κτηνοτροφικά προϊόντα εξαιτίας του αφθώδους πυρετού, η πτώση της τιμής του γάλατος, μαζί με την πτώση της τιμής του λαδιού και τον περιορισμό των δραστηριοτήτων της Ενωσης Γεωργικών Συνεταιρισμών εξαιτίας των χρεών, μείωσε δραστικά το εισόδημα των κατοίκων που ασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Ο τουρισμός είναι βέβαια μια πηγή εσόδων, με τη διαφορά όμως ότι ενώ δόθηκαν αρκετά κονδύλια για την ανάπτυξή του, δεν εφαρμόστηκαν αναπτυξιακά κριτήρια, με αποτέλεσμα, πολλοί από όσους πήραν δάνεια να μη δεσμευτούν και σήμερα να παρέχουν μόνο περιστασιακή απασχόληση. Από την άλλη πλευρά μάλιστα, η αύξηση της τιμής των προϊόντων στην αγορά και η μείωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων οδήγησε σε μαρασμό την οικονομία του νησιού.

Από το 1987, τονίζει ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Μυτιλήνης, είχε καταρτιστεί ολοκληρωμένο πρόγραμμα ανάπτυξης, ώστε η οικονομία της Λέσβου να μην είναι μονόπλευρη, αλλά να ενισχυθεί και η βάση της παραγωγής και η μεταποίηση και ο τομέας παροχής υπηρεσιών. Οι κάτοικοι ζητούσαν κίνητρα για την ανάπτυξη των πλουτοπαραγωγικών πηγών της περιοχής, τον καθορισμό τιμών που να ανταποκρίνονται στην παραγωγή, τη μείωση του κόστους μεταφοράς των πρώτων υλών και των προσώπων, καθώς και την παράλληλη βιομηχανική ανάπτυξη με την ανάπτυξη του περιβάλλοντος. Αντί αυτών όμως, η ΔΕΗ εγκαταστάθηκε δίπλα στα σπίτια, τα λατομεία πάνω από υδροφόρους ορίζοντες και τα αρμόδια υπουργεία αδυνατούν να συνεργαστούν για τη χωροταξική κατανομή των δραστηριοτήτων τους. Απόδειξη της αδυναμίας της κυβέρνησης να επιλύσει τα προβλήματα και μάλιστα μιας ακριτικής περιοχής, είναι το γεγονός ότι ενώ από το 1991 είχε συσταθεί διακομματική επιτροπή, η οποία με ομόφωνο πόρισμα προέβλεπε αναπτυξιακά κίνητρα για την περιοχή - το 80% μάλιστα των προτάσεών της συμφωνούσε με τις δικές μας - το πόρισμα ξεχάστηκε και η κάτοικοι συνεχίζουν να διεκδικούν την ανάπτυξη μέσα από την πάλη ενάντια στην καθημερινή μάστιγα της ανεργίας και την εγκατάλειψη από την πολιτεία.

Ρ. Μπ.