Η επέτειος που γιορτάζουμε | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η επέτειος που γιορτάζουμε

Θα ακούσουμε και πάλι σήμερα τους πανηγυρικούς, για το αδάμαστο εθνικό φρόνημα, για το αξιόμαχο του στρατεύματος, για την ανάγκη εθνικής ομοψυχίας. Ολα αυτά διανθισμένα με αναφορές για τους νέους εθνικούς κινδύνους, για τις ανησυχητικές εξελίξεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Καλή αφορμή για τους κυβερνώντες η σημερινή επέτειος για να τη φέρουν στα μέτρα τους, για να δικαιολογήσουν την πολιτική τους.

Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα μικρών λαών που αντιμετώπισαν νικηφόρα επικρατέστερους εχθρούς, που γελοιοποίησαν "ανίκητες" στρατιωτικές μηχανές. Ενα τέτοιο παράδειγμα ήταν και αυτό που έδωσε ο ελληνικός λαός το 1940, όταν όχι μόνο απέκρουσε την επίθεση της φασιστικής Ιταλίας, αλλά και γέμισε ελπίδες τους λαούς όλης της Ευρώπης, όλου του κόσμου, που έβλεπαν έντρομοι την ακάθεκτη πορεία των στρατευμάτων του Αξονα.

Στη μεταπολεμική ιστορία, ο λαός του Βιετνάμ κατάφερε να αποτινάξει από τη χώρα του δυο αποικιοκρατικά καθεστώτα, των Γάλλων και των Αμερικανών. Στη δεύτερη περίπτωση η νίκη των Βιετναμέζων απέκτησε ξεχωριστή ιστορική σημασία αφού απέδειξε ότι η τρομερή μηχανή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού δεν είναι αήττητη. Ο λαός της Κούβας που με το όπλο στο χέρι γκρέμισε το αμερικανοκίνητο καθεστώς και από τότε κάνει κάτι που φαντάζει απίθανο, οικοδομεί και υπερασπίζεται το σοσιαλισμό σε μια μικρή χώρα, λίγα μίλια απ' τις ακτές των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο παλαιστινιακός λαός που είτε με τα όπλα, είτε χωρίς αυτά, με τον αγώνα του ακύρωσε τα σχέδια του αφανισμού του και μέσα από δυσκολίες διεκδικεί το δικαίωμά του να έχει πατρίδα.

Οι πολιτικοί ιθύνοντες στην Ελλάδα του '40, και δεν αναφερόμαστε μόνο στο δικτάτορα Μεταξά και το Παλάτι, αλλά και στους πολιτικούς της άρχουσας τάξης, δεν πίστευαν ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να κάνει αυτό που έγινε στα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας. Διαβάζοντας τα απομνημονεύματα των πολιτικών εκείνης της εποχής αποδεικνύεται ότι οι περισσότεροι μιλούσαν για "ντουφεκιές στον αέρα", ενώ άλλοι υπολόγιζαν σε σύντομη νίκη της Ιταλίας. Είναι γνωστό εξάλλου ότι δεν ήταν λίγοι απ' αυτούς που στις 28 Οκτώβρη ετοίμαζαν τις αποσκευές τους για να εγκαταλείψουν τη χώρα.

Ομως ο ελληνικός λαός τους διέψευσε, ενωμένος και αποφασισμένος, με στρατιωτικά μέσα πολύ ασθενέστερα του αντιπάλου, χωρίς την υποστήριξη κανενός νίκησε τη στρατιωτική μηχανή της φασιστικής Ιταλίας, συνέτριψε το κλίμα της ηττοπάθειας που καλλιεργούσαν οι αστοί πολιτικοί. Και όταν ακόμα επέπεσαν στην Ελλάδα οι ορδές της ναζιστικής Γερμανίας με το έπος της Εθνικής Αντίστασης, ο ελληνικός λαός υποχρέωσε ακόμα και τους εχθρούς του να αναγνωρίσουν ότι "οι ήρωες πολεμούν σαν Ελληνες".

Σήμερα οι κυβερνώντες, αλλά και όσοι υποστηρίζουν το καθεστώς της υποτέλειας, λένε τα ίδια. Οτι η Ελλάδα είναι καταδικασμένη αν δεν τα 'χει καλά με τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους, ότι θα εξαφανιστεί σε μια σύγκρουση με τους ισχυρότερους γείτονές της. Για να καταλήξουν ότι η υποτέλεια είναι υποχρεωτική.

Ο ελληνικός λαός συνεχίζει να κρατάει αδιάσπαστη την "αλυσίδα" που συνδέει το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον, που αποδεικνύει ότι το πνεύμα της εξέγερσης απέναντι στην ηττοπάθεια, στη "ρουτίνα", στο φόβο απέναντι στην ανεξαρτησία, ζει. Αυτή την επέτειο γιορτάζουμε.