Το 6ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιράκ πραγματοποιήθηκε την περίοδο από 26 έως 29 Ιούλη 1997 στο Ιράκ. Οι διαδικασίες του Συνεδρίου διεξήχθησαν σε κλίμα απόλυτης δημοκρατίας, που διακατεχόταν από το βαθύ αίσθημα της ευθύνης το οποίο έχουν οι αντιπρόσωποι προς το λαό, την πατρίδα και το κόμμα. Ευρεία ήταν η ανταλλαγή απόψεων, ιδεών και συνεισφορών στη συζήτηση για τον εμπλουτισμό των ντοκουμέντων του Συνεδρίου. Οι αντιπρόσωποι εξέφρασαν τη βαθιά εμπιστοσύνη τους προς το κόμμα, τον πολιτικό του ρόλο και τον αδιάλλακτο αγώνα του, τονίζοντας παράλληλα την επιμονή τους στην ενότητά του. Το 6ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιράκ ολοκλήρωσε τις εργασίες του εκλέγοντας την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος, ενώ αργότερα στην πρώτη συνεδρίασή της εξέλεξε το Πολιτικό Γραφείο και επανεξέλεξε τον Χαμίντ Μαζίντ Μούσα Γραμματέα του κόμματος.

Στο Συνέδριο συζητήθηκαν οι εξελίξεις στο Ιράκ, όπως επίσης και οι εξελίξεις στις αραβικές χώρες αλλά και διεθνώς τα τελευταία τέσσερα χρόνια.Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο πραγματοποιήθηκαν πολλές συζητήσεις στις οργανώσεις του κόμματος και στον κομματικό Τύπο. Τα βασικά θέματα που απασχόλησαν τους Ιρακινούς κομμουνιστές αφορούσαν την κρίση του πολιτικού συστήματος, την κατάσταση που επικρατεί στο στρατό και στις Ενοπλες Δυνάμεις, την οικονομική και κοινωνική κρίση, το θέμα της άρσης του οικονομικού αποκλεισμού, τις διεθνείς κυρώσεις, το φαινόμενο της μετανάστευσης και την κατάσταση στην περιοχή του Κουρδιστάν.

Μεταξύ των άλλων θεμάτων ήταν και οι επιδράσεις των εσωτερικών, τοπικών και διεθνών παραγόντων στην κατάσταση του Ιράκ, οι πιθανότητες αλλαγής, οι θέσεις του κόμματος στον τομέα των συμμαχιών, η αύξηση των κινητοποιήσεων του λαού ενάντια στη δικτατορία, θέματα της δημοκρατίας και της ανανέωσης στο κόμμα, οι άμεσοι στόχοι και οι δημοκρατικές εναλλακτικές λύσεις για τις οποίες αγωνίζονται, η κατάσταση στον αραβικό και διεθνές χώρο.

Οι αντιπρόσωποι του Συνεδρίου επέστησαν την προσοχή τους, κατά τη διάρκεια των συζητήσεων, στη γενική κρίση της δικτατορίας, που είναι αμείωτη και επιβάλλει μια πολιτική τρομοκρατίας ενάντια στο λαό της χώρας, η οποία ισχυροποιεί την εσωτερική απομόνωση. Επισήμαναν ότι παρά την αυξανόμενη κτηνωδία της καταπίεσης που ασκεί το καθεστώς ενάντια στους ανθρώπους, μια σειρά από συγκεντρώσεις διαμαρτυρίες αρχίζουν να απλώνονται σε όλη τη χώρα, δείχνοντας έτσι την αγανάκτηση του κόσμου και την αντίθεσή του στη δικτατορία και την πολιτική του.

Τόνισαν, μεταξύ άλλων, πως ένας από τους στόχους, που θεωρείται από τους πιο άμεσους, είναι η παραπέρα αύξηση της αντίδρασης του κόσμου ενάντια στη δικτατορία, ώστε να δυναμώσει ο αντιδικτατορικός αγώνας, προσπαθώντας παράλληλα να συμμετάσχουν σε αυτό τον αγώνα και αντιπολιτευόμενες δυνάμεις. Στο Συνέδριο τονίστηκε η ανάγκη κινητοποίησης κομμάτων και δυνάμεων που αντιτίθενται στη δικτατορία, επαναβεβαιώνοντας πως αυτή είναι η προϋπόθεση για την επιτυχία, ώστε να έρθει νωρίτερα η μέρα της σωτηρίας από τη δικτατορία και του ενωμένου ομοσπονδιακού δημοκρατικού Ιράκ. Για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός, ζητήθηκε να ξεπεραστούν οι διασπάσεις και οι διαφορές των αντιπολιτευόμενων δυνάμεων, ενώ την ίδια στιγμή τονίστηκε η ανάγκη να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στις νέες αντιπολιτευόμενες δυνάμεις που βγαίνουν από τις γραμμές του συγκεκριμένου καθεστώτος.

Στο Συνέδριο αναφέρθηκε επίσης η ανάγκη να συνεχιστούν οι προσπάθειες των μελών του κόμματος ώστε να επιτευχθεί η ενότητα των δημοκρατικών αριστερών δυνάμεων.

Υιοθέτησε επίσης και το "Δημοκρατικό Πατριωτικό Σχέδιο" του κόμματος για την αντιμετώπιση της δικτατορίας και την εγκαθίδρυση μιας δημοκρατικής διεξόδου.

Αναφερόμενο στα καλέσματα για διαπραγματεύσεις με το καθεστώς, το Συνέδριο επισήμανε ότι το κόμμα αρνείται να προχωρήσει σε κάτι τέτοιο. Εξήγησε ότι οι διαπραγματεύσεις με το καθεστώς θα είναι μια μάταιη πράξη και πως θα έσπερνε αυταπάτες, θα νάρκωνε τις πατριωτικές δυνάμεις και θα εμπόδιζε τον αγώνα τους ενάντια στη δικτατορία.

Σχετικά με την κατάσταση στην περιοχή του Κουρδιστάν, οι αντιπρόσωποι τόνισαν για άλλη μια φορά τη γνωστή θέση του κόμματος, που σαν βάση του έχει την υπόθεση των ανθρώπων στο Κουρδιστάν και ολόκληρου του Ιράκ. Αποφάσισαν να καλέσουν - για ακόμη μια φορά - τα δύο κυβερνώντα κόμματα - το Ενωμένο Κουρδικό Δημοκρατικό Κόμμα και την Πατριωτική Ενωση του Κουρδιστάν - ώστε να προσεγγίσουν την ειρήνη και κάθε δυνατή προσπάθεια για εθνική συμφιλίωση στην περιοχή.

Το Συνέδριο ασχολήθηκε με το ρόλο των εξωτερικών παραγόντων στον αγώνα ενάντια στη δικτατορία. Εδειξε πως, χωρίς να παραγνωρίζει αυτόν τον παράγοντα, οι ουσιαστικές δυνάμεις για την αλλαγή είναι οι εσωτερικές δυνάμεις, και πως είναι λάθος να βασίζεται κανείς στις εξωτερικές. Αυτό δε σημαίνει όμως πως δε χρειάζονται και οι εξωτερικές δυνάμεις, που μπορούν να παίξουν βασικό ρόλο για ηθική υποστήριξη και την εξωτερική πολιτική.

Σχετικά με τον οικονομικό αποκλεισμό που έχει επιβληθεί και επηρεάζει αρνητικά τους Ιρακινούς, το Συνέδριο έδειξε τα εμπόδια που έχει φτιάξει τόσο ο Σαντάμ Χουσεϊν όσο και η αμερικανική κυβέρνηση για τη σωστή εφαρμογή του UNSCR 986, με αποτέλεσμα να χειροτερεύει και να επιδεινώνεται η θέση των ανθρώπων.