Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, το Κυπριακό έχει εισέλθει στην κρισιμότερη, ίσως, φάση του μετά το 1974. Την κρισιμότερη και μάλλον τη χειρότερη, αφού οι πάντες (τουλάχιστον οι άμεσα εμπλεκόμενοι) και τα πάντα ομολογούν, ότι η διχοτομική λύση καθίσταται όλο και περισσότερο αναπόφευκτη. Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, ότι όλες σχεδόν οι συζητήσεις διεξάγονται για τους όρους "καλής γειτονίας" των δύο κοινοτήτων - ουσιαστικά των δυο κρατών στην Κύπρο. Ο καταλυτικός παράγοντας για τις επιταχυνόμενες αυτές εξελίξεις είναι, ασφαλώς, οι ΗΠΑ. Η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μαντλίν Ολμπράιτ, ανακοινώνει τη νέα συνάντηση Κληρίδη - Ντενκτάς και προσδιορίζει το περιεχόμενό της, μιλάει πριν απ' αυτούς, γι' αυτούς. Οπως αρμόζει δηλαδή στους κυρίαρχους του "παιχνιδιού".

Ολα αυτά στηρίζονται σε μια σιωπηρή αποδοχή, ότι έχουν πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων όλες οι αποφάσεις και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, που συγκροτούσαν τη μοναδική βάση για την αναζήτηση δίκαιης και βιώσιμης λύσης στο πρόβλημα. Κανείς πλέον δε μιλάει για εισβολή, για κατοχή, για ενιαίο, ανεξάρτητο, κυρίαρχο κράτος. Και κυρίως δε μιλούν αυτοί που έπρεπε, δηλαδή οι κυβερνήσεις της Κύπρου και της Ελλάδας. Και οι δυο αποδέχτηκαν τη μεταφορά του Κυπριακού απ' τα πλαίσια του ΟΗΕ στα αμερικανοΝΑΤΟικά πλαίσια. Το μοναδικό επιχείρημα: ο "ρεαλισμός". Οπως αρμόζει δηλαδή σε υποτελείς.

Τα βήματα που θα ακολουθήσουν είναι πάνω - κάτω γνωστά. Αλλαγή φρουράς των δυνάμεων του ΟΗΕ από τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ. Αλλαγή, η οποία θα παρουσιαστεί σαν εγγύηση για την ασφάλεια των δύο κοινοτήτων. Πιθανότατα μάλιστα αυτή η αλλαγή θα συνδυαστεί με την πρόταση για αποστρατιωτικοποίηση, η οποία τέθηκε και πάλι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Μια πρόταση που συνιστά αφοπλισμό των δυο πλευρών και μοναδική στρατιωτική παρουσία την αμερικανοΝΑΤΟική. Θα ακολουθήσει η τυπική αναγνώριση των δυο ξεχωριστών κρατών (των δυο "οντοτήτων" όπως λέει ο κ. Ντίνι) και η "συγκόλληση" τους σε μια χαλαρή συνομοσπονδία, για να τηρηθούν τα προσχήματα.

Πιθανόν οι αρχιτέκτονες αυτής της "λύσης", όπως και αυτοί που αναλαμβάνουν την υλοποίησή της, να υπολογίζουν ότι δεν υπάρχει τίποτα που να τους εμποδίζει. Εξάλλου είναι γνωστό - αυτό επιβεβαιώνεται πανηγυρικά τώρα - ότι αυτές οι δυνάμεις, αυτή τη "λύση" ήθελαν από το 1974 και ακόμη παλιότερα. Δυο ήταν οι παράγοντες που τους εμπόδιζαν, ο διεθνής συσχετισμός(η ισχυρή παρουσία της Σοβιετικής Ενωσης) και οι λαοί που συνέχιζαν να θυμούνται... Τώρα οι ηγέτες της "νέας τάξης" δεν κομπάζουν μόνο για την πλήρη κυριαρχία τους. Υποστηρίζουν ότι μπορούν να σβήσουν και την ιστορική μνήμη. Και στις δυο περιπτώσεις οι υπολογισμοί τους θα έχουν την τύχη που είχαν οι υπολογισμοί όσων πίστεψαν ότι μπορούν να κυριαρχήσουν στην ιστορική εξέλιξη, να επιβάλουν τους δικούς τους νόμους στην ιστορία, φιλοδοξώντας, μάλιστα, να την "τελειώσουν".

Ομως, μιας και μιλάμε για την Κύπρο, ας μην ξεχνάμε δυο διδάγματα του παρελθόντος. Το πρώτο αφορά στην τύχη προηγούμενης "λύσης" που επιδίωξαν να δώσουν οι ίδιες δυνάμεις στη Ζυρίχη το '60 και το δεύτερο ότι οποιαδήποτε προδοσία εις βάρος της Κύπρου δεν πληρώθηκε μόνο από την Κύπρο, πληρώθηκε (αρκετές φορές πιο σκληρά) και από την Ελλάδα.