Μια από τις πρώτες θέσεις του πίνακα πελατών των ξένων τραπεζών κατέχουν οι Ελληνες μεγαλοεπιχειρηματίες και μεγαλοβιομήχανοι. Αυτό προκύπτει από τα τελευταία σχετικά στοιχεία του ΔΝΤ, σύμφωνα με τα οποία το ύψος των καταθέσεων Ελλήνων σε τράπεζες του εξωτερικού ανέρχονταν, τον Ιούνη του 1994, στο ποσό των 10,9 δισεκατομμυρίων δολαρίων ή των 2,5 και πλέον τρισεκατομμυρίων δραχμών, ενώ ένα χρόνο πριν έφθαναν τα 10,66 δισ. δολάρια.

Το τεράστιο αυτό ποσό, που αποτελεί ωμή πρόκληση για τα εκατομμύρια των Ελλήνων εργαζόμενων, μεροκαματιάρηδων, μισθοσυντήρητων και συνταξιούχων, αντιπροσωπεύει το 50% περίπου του συνολικού, δημόσιου εξωτερικού χρέους της χώρας. Αποτελεί ταυτόχρονα την πλέον αδιαμφισβήτητη απόδειξη των ιδιαίτερα κερδοφόρων για το μεγάλο κεφάλαιο αποτελεσμάτων της μονόπλευρης λιτότητας και των εφαρμοζόμενων αντιλαϊκών πολιτικών γενικότερα, από την προηγούμενη και τη σημερινή κυβέρνηση. Μια πολιτική, της οποίας η πολύμορφη και προκλητική αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος προς όφελος του κατεστημένου και σε βάρος των εργαζόμενων, αναδεικνύεται σε κυρίαρχο και καθοριστικό γνώρισμα.

Την ίδια περίοδο, οι επενδύσεις του λεγόμενου ιδιωτικού τομέα συνεχίζουν να πορεύονται στον αστερισμό της στασιμότητας και βρίσκονται στα ίδια με το 1973 περίπου επίπεδα, ενώ οι εκπρόσωποι των μεγαλοβιομηχάνων, δε χάνουν ευκαιρία, για να μην απαιτήσουν την παραπέρα διεύρυνση των διάφορων προνομίων και της ασυδοσίας τους.