ΦΤΑΝΟΥΝ ΟΙ "ΝΙΚΕΣ"... | ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΦΤΑΝΟΥΝ ΟΙ "ΝΙΚΕΣ"...

Τέτοιες "νίκες" είχαμε να δούμε από την περίοδο που ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης ανακοίνωνε τις, κατά μήνα, "μεγάλες επιτυχίες" της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησής του για το θέμα των Σκοπίων, μετά τις συνόδους κορυφής και τις συνεδριάσεις των υπουργών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. "Νίκες", που η μια μετά την άλλη έφερναν την εξωτερική πολιτική της χώρας στα γνωστά αδιέξοδα.

Είναι μικροψυχία, άραγε, να μην συμμερίζεται κάποιος την ικανοποίηση και την επινίκια θριαμβολογία της κυβέρνησης και της μεγάλης πλειοψηφίας των μέσων ενημέρωσης για την εισήγηση του εισαγγελέα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, σχετικά με το θέμα του "εμπάργκο" προς τα Σκόπια και το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την Τουρκία;

***

Αν, βεβαίως, η επιβολή του "εμπάργκο" θεωρούνταν από κάποιους η πεμπτουσία της εξωτερικής πολιτικής για την αντιμετώπιση του θέματος με την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, τότε βεβαίως η πρόταση του ευρω-εισαγγελέα θα μπορούσε να είναι και "νίκη". Ομως ποιος, ακόμη και από την κυβέρνηση, πιστεύει σήμερα ότι με το "εμπάργκο" δημιουργήθηκαν ή δημιουργούνται προϋποθέσεις για ουσιαστική και βιώσιμη λύση στα προβλήματα που υπάρχουν στις σχέσεις της Ελλάδας με τη γειτονική χώρα; Και αυτό βέβαια, χωρίς να εξετάζουμε την επίδραση που μπορεί να έχει η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, αν είναι σύμφωνη με την εισαγγελική πρόταση, στις αποφάσεις των κοινοτικών οργάνων, που χαράσσουν και υλοποιούν την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Γιατί, αν η κυβέρνηση έπαιρνε υπόψη την τύχη πολλών αποφάσεων του ευρω-δικαστηρίου στα κορυφαία όργανα της Ενωσης, τότε σίγουρα θα μείωνε τους τόνους.

Οσον αφορά δε το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την Τουρκία, σίγουρα πρέπει να εκτιμηθεί το θετικό περιεχόμενό του, όμως θα πρέπει να συνεκτιμηθεί ο εν πολλοίς διακοσμητικός ρόλος του Κοινοβουλίου στις διαδικασίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε παρόμοιο ψήφισμα από το συμβούλιο υπουργών, που αποφάσισε, με τη σύμφωνη γνώμη της ελληνικής κυβέρνησης, την έναρξη των διαδικασιών σύνδεσης της Τουρκίας με την Ενωση. Κι αν οι αποφάσεις του Ευρωκοινοβουλίου έχουν τόση σημασία για τα κορυφαία κοινοτικά όργανα, καταλαβαίνει κανείς ποια σημασία έχουν για τις κυβερνήσεις, ιδιαίτερα, των ηγετικών χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που είτε αμέσως, είτε εμμέσως παρέχουν πλήρη κάλυψη στην κυβέρνηση της Τουρκίας για την επιχείρηση γενοκτονίας κατά των Κούρδων. Ομως προς τι οι θριαμβολογίες από τα κυβερνητικά στελέχη, όταν πριν λίγες μέρες ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών ήταν αυτός που ανακοίνωσε την άρση του ελληνικού "βέτο" για την τελωνειακή σύνδεση Τουρκίας - Ευρωπαϊκής Ενωσης και την παραίτηση, ουσιαστικά, της ελληνικής κυβέρνησης από τη σύνδεση του θέματος με τη συνεχιζόμενη γενοκτονία του κουρδικού λαού;

Μέχρι τώρα, πάντως, αποδεικνύεται ότι η κυβέρνηση προτιμά την ενασχόληση με μια ανούσια καταμέτρηση "νικών" και "θριάμβων", που καταλήγει πάντα στο μηδενικό αποτέλεσμα, όσον αφορά την πορεία των θεμάτων της εξωτερικής πολιτικής.

***

Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει, αντί να θριαμβολογεί για "νίκες" με αμφίβολο αντίκρισμα, να προχωρήσει άμεσα στην ανάληψη των πρωτοβουλιών που απαιτούνται για έναρξη απ' ευθείας διαλόγου με την κυβέρνηση της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, απορρίπτοντας την προσφορά των "καλών υπηρεσιών", είτε από τις ΗΠΑ, είτε από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ούτε η Ουάσιγκτον, ούτε η Βόννη κρύβουν τις στρατηγικές τους επιδιώξεις, τόσο στην περιοχή των Βαλκανίων, όσο και την προς ανατολάς περιοχή. Η αποδοχή, επομένως, της κηδεμονίας τους ισοδυναμεί, ουσιαστικά, με ενίσχυση αυτών των επιδιώξεων, οι οποίες συγκρούονται με την ανάγκη αποκατάστασης μιας ειρηνικής συνύπαρξης των κρατών της περιοχής, μιας βιώσιμης και ρεαλιστικής λύσης στο σύνολο των προβλημάτων. Μια τέτοια λύση μπορεί να προκύψει μόνο από τη χωρίς διαμεσολαβητές συνεννόηση των κρατών. Γιατί μια διευθέτηση που επιδιώκεται και γίνεται επειδή επείγονται, είτε οι ΗΠΑ, είτε οι ιθύνουσες δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, να αποκαταστήσουν τη δική τους "τάξη" στην περιοχή, μόνο σαν ωρολογιακός μηχανισμός μπορεί να λειτουργήσει στις συνθήκες της "πυριτιδαποθήκης" των Βαλκανίων.

Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ