Στη δεκαετία του '50, δεκαετία "βασιλείας" στο γαλλικό θέατρο του "Θεάτρου του Παραλόγου" και άνθησης του "υπαρξισμού", ο Φελισιέν Μαρσό,ικανός μάστορας του θεάτρου, έγραψε τη δική του εκδοχή για το "άγνωστο" και "παράλογο" και την "κόλαση" της ανθρώπινης "μοίρας", που διαμορφώνουν οι κοινωνικές συνθήκες, το περιβάλλον (κοινωνικό, εργασιακό, οικογενειακό), αλλά και για την ευθύνη του ατόμου στη διαμόρφωση της "μοίρας" του και της κοινωνίας του. Αλληγορώντας τιτλοφόρησε το έργο του "Αυγό" και σαρκαστικά, με το γνωστό ερώτημα "η κότα έκανε το αυγό, ή το αυγό την κότα;", έσπασε το "φλοιό" της δικής του, ενδιαφέρουσας κοινωνιολογικά, αλλά ταλαντευόμενης μορφολογικά, εκδοχής για τη "μοίρα".

Ο Μαρσό έγραψε ένα κράμα σάτιρας και δράματος, ρεαλισμού και "Θεάτρου του Παραλόγου", αλληγορίας και αφήγησης με πρόλογο κι επίλογο, για τη "μοίρα" του ανθρώπου στην αδιέξοδη αστική κοινωνία. Μια κοινωνία, παραλογισμένη, σαθροποιημένη, που ανυψώνει ως "αξία" και "επιτυχία" της ζωής το βόλεμα ακόμα και "επί πτωμάτων", που διδάσκει τον κάθε είδους συμβιβασμό (ταξικό, ηθικό, συναισθηματικό), τη φαυλότητα, τον ανταγωνιστικό εκβιασμό, το μίσος, ακόμα και την αυτοδικία. Μια κοινωνία, που καθρεφτίζεται ακόμα και στο θεσμό της Δικαιοσύνης.

Ο Φ. Μαρσό επιδίωξε την αποκάλυψη και κοινωνικών αιτίων που διαστρέφουν τη συνείδηση και καταστρέφουν τη ζωή του ατόμου, αποδίδοντας και στο ίδιο ευθύνη για τη "μοίρα" του και την κοινωνία. Καθώς όμως ο συγγραφέας αισθητικά ταλαντεύτηκε και το έργο παραπαίει μεταξύ σοβαρού και αστείου, κοινωνικής πραγματικότητας και σκηνικού παιγνίου.

Τη δραματουργική ταλάντευση αξιοποίησε ευφυώς η ευέλικτη, ευφάνταστη, αλλά και με μέτρο στα ευρήματά της, με αίσθηση ενός πικρού χιούμορ σκηνοθεσία του Γιάννη Ιορδανίδη,στο Θέατρο "Βρετάνια".Το συμβολιστικά λευκό, αφαιρετικό σκηνικό και τα χρωματικά "σύμβολα" των κοστουμιών (Γιώργος Πάτσας),έπλασαν ένα ουδέτερο και ταυτόχρονα μεταμορφώσιμο "τοπίο" για να εναρμονιστούν από τη σκηνοθεσία τα εναλλασσόμενα "δομικά" στοιχεία του έργου. "Τοπίο" που "χρωματίζεται" με τις αισθητικές "αποχρώσεις" του έργου, τις οποίες στηρίζει η μετάφραση της Μαρλένας Γεωργιάδη,το υποκριτικό παίγνιο των ηθοποιών, η εκφραστική κίνηση και οι φωτισμοί (Ελευθερία Ντεκώ),η μουσική (Ανρί Κερκομάρ).

Ο Νικήτας Τσακίρογλου με τη λεπτά ειρωνική, λιτή ερμηνεία του ανέδειξε τα αδιέξοδα, την πίκρα, αλλά και τη σκληρότητα του συμβιβασμένου και κατά βάθος δυστυχισμένου ανθρώπου. Η Χρυσούλα Διαβάτη εμπλούτισε χαρακτηρολογικά, με τη γνήσια λαϊκότητα και αμεσότητα του υποκριτικού "οπλοστασίου" της, ένα μικρό ρόλο. Λιτός και ο Γιώργος Γεωγλερής έδωσε λαϊκή υπόσταση σ' ένα ελάχιστο ρόλο. Ο Τάκης Παπαματθαίου,η Νεφέλη Ορφανού και Αλέξης Σταυράκης με σατιρικό χιούμορ σκιτσάρισαν τρεις μικροαστούς. Ο Ντίνος Αυγουστίδης απλός και αισθαντικός, όπως και η Νάντια Δεληγιάννη απέδωσαν με μέτρο τους παράνομους εραστές. Θετικά συμβάλουν στην αξιόλογη παράσταση και οι Βάνα Περάκη, Στάθης Νικολαφιδης, Ευδοκία Πλατή, Ανδρέας Νάτσιος, Ελπίδα Μαζαράκη.