Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΛΗΣΙΔΗΣ,από τα Χανιά, μας έστειλε τούτη την επιστολή:

"Στον "Κυριακάτικο Ριζοσπάστη" της 8ης Γενάρη, στη στήλη "ΟΜΟΚΕΝΤΡΑ" δημοσιεύεται σημείωμα του Μ. ΜΕΡΑΚΛΗ,με τίτλο "Για τους νεκρούς των ναρκωτικών", στο οποίο γράφονται τα παρακάτω απαράδεκτα:

"Είναι οι βαθιές πληγές που προκαλεί η θέα αυτού του αποτρόπαιου κόσμου. Οι νέοι δεν αντέχουν τη θέα του, την αρνούνται, αρνούνται τον κόσμο αυτό. Ονειρεύονται έναν, άλλο. Και τον πλάθουν με τα ναρκωτικά.

Υπάρχει μια σχέση ανάμεσα σ' αυτούς τους θανάτους και τους θανάτους των νέων της Κατοχής και της Αντίστασης. Πρώτοι και τότε οι νέοι στις μακρές λίστες των νεκρών αγωνιστών. Με το ίδιο στο βάθος ψυχόρμητο κίνητρο: την άρνηση του κόσμου που υπάρχει. Τότε τον πολεμούσαν βαδίζοντας ενάντιά του. Τώρα τον πολεμούν φεύγοντας απ' αυτόν - δεν τον πολεμούν. Ομως η ουσία είναι η ίδια... " κλπ

Να με συγχωρεί ο σ. καθηγητής, αλλά αισθάνομαι βαρύ το χρέος να διαμαρτυρηθώ. Κανένας τέτοιος συσχετισμός δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει... ανάμεσα στις δυο αυτές κατηγορίες - λίστες των νεκρών για το λόγο και μόνο, ότι και στις δυο περιπτώσεις πρόκειται για νέους.

Είναι πραγματικά "πρώτοι οι νέοι στις μακρές λίστες των αγωνιστών", από το Αλβανικό Μέτωπο, τη Μάχη της Κρήτης, την Αντίσταση της Κατοχής ως την Αντίσταση στην ξένη επέμβαση, στο Μακρονήσι και τα άλλα κάτεργα, γιατί πάντα οι νέοι είναι πρωτοπόροι στους αγώνες και πιο ανθεκτικοί στις κακουχίες των, αλλά πρόκειται για συνειδητούς αγωνιστές, που λατρεύουν τη ζωή και δίνουν συνειδητά τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι τη ζωή. Αν δεν ήταν έτσι δε θα μπορούσε να αντέχει και να πρωτοπορεί ως σήμερα στους κοινωνικούς και εθνικούς αγώνες η γενιά της Αντίστασης.

Στην περίπτωση των νέων που πεθαίνουν από ναρκωτικά, όσο και να θλιβόμαστε γι' αυτούς, όσο και να τους συμπαθούμε, όσο και να οργιζόμαστε εναντίον της κοινωνίας που τους συντρίβει πρόκειται πάντα για ηττημένους, για ανθρώπους που δεν προβληματίστηκαν σοβαρά να εξηγήσουν την κοινωνική ζωή και λειτουργία ή δεν παραδειγματίζονται θετικά ή αρνητικά...

Κανένας συσχετισμός δεν μπορεί να υπάρξει ανάμεσα στο θάνατο των νεολαίων μαχητών του "Κάστρου του Υμηττού", της Παναγιώτας Σταθοπούλου μπροστά στις ερπύστριες του χιτλερικού τανκς, του Νείλου Μαστραντώνη και των δεκάδων άλλων χιλιάδων νεκρών ΕΠΟΝιτών, και όχι μόνο, και τους νεκρούς νεολαίους των Εξαρχείων και των σκοτεινών υπογείων, από ναρκωτικά. Και να σημειωθεί ότι η γενιά της Αντίστασης είχε αντιμετωπίσει προηγούμενα, τον αναλφαβητισμό, την ανεργία και τη σκληρή δουλιά, όταν υπήρχε το μεροκάματο, και επιπλέον, τη σχεδόν ανύπαρκτη πληροφόρηση και το τεταρτοαυγουστιανό καθεστώς που με την ΕΟΝ και τη βία προσπαθούσε συνειδητά και οργανωμένα να διαφθείρει τη νεολαία. Και όμως δεν απογοητεύτηκε, δεν αρνήθηκε τη ζωή, αντίθετα, πολέμησε για να την κερδίσει.

Τηρουμένων των αναλογιών σε κάθε εποχή "ο ασυμβίβαστος νέος αηδιάζει μπροστά σ' έναν κόσμο που δεν είναι ο δικός του, που είναι η άρνηση του δικού του". Αλλά ο νέος που αφήνεται να "βρει τον κόσμο του στα ναρκωτικά" όσο και να είναι από τα πιο "ευαίσθητα" και "καλύτερα" παιδιά μας είναι φυγόπονος του αγώνα για την πρόοδο. Και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να συγκρίνεται με τους νεκρούς νέους της Αντίστασης και πολύ περισσότερο όταν έχει προϋπάρξει η ΕΠΟΝ που έδειξε και απέδειξε τι μπορεί να κάνει η νεολαία, μάλιστα σε ολόπλευρα δύσκολες συνθήκες.

Ας είμαστε, λοιπόν, πιο προσεκτικοί...".