Η στήλη, φυσικά, δεν έχει τίποτε εναντίον των δικαστικών λειτουργών. Αντιθέτως, πιστεύει ότι και αυτοί - όπως όλοι οι δημόσιοι λειτουργοί - πρέπει να αμείβονται ικανοποιητικά, όπως πιστεύει ότι και αυτοί οφείλουν, ως όλοι οι πολίτες, να συνεισφέρουν στα δημόσια βάρη, - υποχρέωση, που απορρέει και από το Σύνταγμα.

Το σύγχρονο αστικό κράτος, υποτίθεται ότι υπάρχει υπέρ του πολίτη. Αυτό διακηρύσσουν οι καταστατικοί χάρτες του.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, το αστικό κράτος, δομημένο να υπερασπίζεται την αστική (δηλαδή, την καπιταλιστική) νομιμότητα, παντού και πάντα είχε και έχει ταξικό χαρακτήρα.

Παντού και πάντα, με άλλα λόγια, το αστικό κράτος υπήρχε και υπάρχει για να διασφαλίζει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης,χρησιμοποιώντας προς τούτο ένα ολόκληρο σύστημα "κανόνων" (τους κώδικες και τους νόμους) και ένα ολόκληρο πλέγμα μηχανισμών καταστολής (Υπηρεσίες Ασφαλείας, Αστυνομία και Δικαιοσύνη).

Το αστικό κράτος, κοντολογίς, ήταν και παραμένει το κορυφαίο εργαλείο της αστικής τάξης για την επιβολή και διαιώνιση της εξουσίας της.

Δηλαδή, ορισμένα δυναμικά τμήματά του αυτονομούνται και υπάρχουν υπέρ εαυτών.

Η αυτονόμηση αυτή τμημάτων του κράτους δεν ενοχλεί τόσο με τη συντεχνιακή της διάσταση ("οι αστυνομικοί για τους αστυνομικούς", "οι εφοριακοί για τους εφοριακούς", "οι δικαστές για τους δικαστές" κλπ.), όσο με τη δυσλειτουργία του κράτους, - δυσλειτουργία που αποβαίνει εις βάρος του πολίτη.

Και ερμηνεύονται με τις πελατειακές σχέσεις που διατήρησε και διατηρεί η πολιτική εξουσία με το κράτος, ερμηνεύονται με τις κομματικές επεμβάσεις, ερμηνεύονται με την πολυνομία (αποτέλεσμα της αναξιοκρατίας), ερμηνεύονται με το καθεστώς των διακρίσεων, ερμηνεύονται με τα ρουσφετολογικά "δοσίματα" ή με τις χαριστικές απαλλαγές, ερμηνεύονται με τις κλαδικές ή φωτογραφικές προνομίες, ερμηνεύονται με το γεγονός ότι η ανερμάτιστη και πρόχειρη πολιτική εξουσία έπλασε το κράτος κατ' εικόνα και ομοίωσή της - δηλαδή, πρόχειρο και ανερμάτιστο...

Θα μπορούσε να το ισχυριστεί αν είχε φροντίσει να αμείβει ικανοποιητικά τους δικαστικούς λειτουργούς, καταργώντας συγχρόνως κάθε φοροαπαλλαγή τους, ώστε πράγματι, έτσι, να υπερασπίσει το κύρος τους.

Αλλο, λοιπόν, υποκρύπτει η κυβερνητική αδιαλλαξία. Υποκρύπτει την πρόθεση να καταργηθούν οι περισσότερες - αν όχι όλες - οι φοροαπαλλαγές. Και όσες δικαίως υπάρχουν και όσες έχουν θεσμοθετηθεί χαριστικώς. Και μια "νίκη" επί των εκπροσώπων της δικαστικής εξουσίας, της παρέχει τη δύναμη να το επιχειρήσει.

Η αντίδραση θα είναι γενική και δικαιολογημένη.