Πρέπει, λέει, εμείς, που είμαστε εντός των τειχών, δηλαδή η αφεντιά του, τα αφεντικά (του και μας), και οι εργαζόμενοι που ακόμη έχουν δουλιά, εμείς λοιπόν, που είμαστε ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ, να σκεφτούμε και λίγο τους άλλους, τους άνεργους, τους «απέξω»... Και τα είπε, ο αθεόφοβος, με εκείνο το γλυκό, λιπαρό χαμογελάκι της ...συναίνεσης και του υπεράνω παθών... Που πιστεύει στο διάλογο, τη συνεννόηση, τη λογική... Κυρίως εσείς, είπε και εννοούσε, που έχετε ένα κομμάτι ψωμί ακόμη, ένα μισθό της πλάκας, να μοιραστείτε αυτό το κομματάκι και με κανέναν απέξω... Εσείς πρέπει να δεχτείτε απολύσεις, για να πάρουμε και κανέναν άλλο άνεργο στη θέση σας... Εσείς πρέπει να δεχτείτε τη μερική απασχόληση, για να κάνουν τη μια δουλιά δυο άτομα με τον ίδιο μισθό συνολικά... Εσείς πρέπει να δεχτείτε τις ευέλικτες μορφές, για να σας απασχολούμε όποτε μας καπνίσει και να σας διώχνουμε ξανά όταν γουστάρουμε... Εσείς πρέπει να δεχτείτε να δουλεύετε μέχρι τα ...80, γιατί τα Ταμεία δεν έχουν λεφτά...

«Τι μας λες, ρε μάστορα!», είπα αυθόρμητα... «Που τραβάς, έτσι όπως συμφέρει εσένα και τα αφεντικά σου, τη διαχωριστική γραμμή των τειχών... Ποιοι είναι μες στα τείχη, και ποιοι απέξω; Στο ίδιο τείχος, ο άρχοντας που κάθεται στο κάστρο, μέσα στο κέντρο, με τις κοκότες και τους μπράβους του, εσύ, και οι άλλοι σέμπροι και υπηρέτες του, και οι καλαμαράδες που τον λιβανίζουν... Και στο ίδιο τείχος, με όλους αυτούς εμείς, που καθόμαστε ψηλά, πάνω στην κόψη του τείχους, πάνω στα κοφτερά κομμάτια των γυαλιών, μες στο σκοτάδι και κάθε στιγμή φοβόμαστε ότι θα πέσουμε και θα σκοτωθούμε, είτε από μέσα, είτε απέξω;»..

Μέσα στο τείχος εσύ, οι αφέντες και οι σύνδουλοί σου, και έξω από το τείχος, εμείς, οι πενιχρά αμειβόμενοι και μαζί μας, μια γροθιά, οι άνεργοι αδελφοί μας... Και μαζί, ενωμένοι, ζητάμε δουλιά και ζωή, και για μας, και γι' αυτούς... Και σας πολιορκούμε... Και μην ανησυχείς, μια μέρα θα ρίξουμε τα τείχη και θα μπούμε μέσα... Και τότε, ο κάθε μπαγάσας θα πάει στη θέση που του αξίζει. Ιδιαίτερα, όσοι εξαργύρωσαν με υπουργικές καρέκλες, την εμπιστοσύνη που κάποτε τους έδειξαν οι εργαζόμενοι...