Οι σκληρές και πολύχρονες θυσίες, τις οποίες επέβαλε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ από το 1993 μέχρι σήμερα και επιμένει να συνεχίσει και για το 1997, με πρόσχημα τη μείωση των κρατικών ελλειμμάτων και τη μάστιγα του δημόσιου χρέους, αποδείχτηκαν χωρίς αντίκρισμα. Αδιάψευστος μάρτυρας, η εισηγητική έκθεση του υπουργού Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Γ. Παπαντωνίου,για τον προϋπολογισμό του 1997 που κατατέθηκε χτες στη Βουλή, στην οποία περιλαμβάνονται και απολογιστικά στοιχεία για την τελική διαμόρφωση των βασικών μεγεθών των κρατικών προϋπολογισμών 1994, 1995 και 1996.

Σύμφωνα με την έκθεση αυτή:

• Το ακαθάριστο έλλειμμα του γενικού κρατικού προϋπολογισμού κάθε χρόνο υπερβαίνει τις κυβερνητικές προβλέψεις κατά μερικές εκατοντάδες δισ. δραχμές, διογκώνοντας έτσι το δημόσιο χρέος. Συγκεκριμένα, το 1994 προβλεπόταν να συγκρατηθεί στα 4,9 τρισ. δραχμές και, τελικά, ήταν 500 δισ. μεγαλύτερο, αφού έκλεισε στα 5,4 τρισ. δραχμές. Το 1995 είχε προϋπολογιστεί στα 5,1 τρισ., αλλά και πάλι υπήρξε υπέρβαση κατά 400 δισ. δραχμές, με συνέπεια να κλείσει στα 5,5 τρισ. δραχμές. Το ίδιο έγινε και το 1996, που το έλλειμμα προϋπολογίστηκε σε 6,2 τρισ. δραχμές - αν πιστέψουμε τις εκτιμήσεις της κυβέρνησης, που το υπολογίζει να κλείσει στα 6,4 τρισ. δραχμές - θα σημειώσει υπέρβαση 200 δισ. δραχμών, αλλά στην πραγματικότητα η υπέρβαση θα είναι μεγαλύτερη.
• Οι υπερβάσεις των κρατικών ελλειμμάτων, σε σχέση με τους επίσημους στόχους που θέτει κάθε χρόνο η κυβέρνηση (οφείλονται και στη συνεχιζόμενη φοροδιαφυγή και φοροκλοπή από το μεγάλο κυρίως κεφάλαιο και στην κακοδιαχείριση του δημόσιου χρήματος από τους κυβερνώντες), συμβάλλουν στη διόγκωση του δημόσιου χρέους. Ετσι, ενώ με βάση τη Συνθήκη του Μάαστριχτ το δημόσιο χρέος θα έπρεπε χρόνο με το χρόνο να μειώνεται - ώστε το 1999 να περιοριστεί στο 60% του ΑΕΠ - το δημόσιο χρέος συνεχίζει ακάθεκτο την ανοδική του πορεία, υποθηκεύοντας το μέλλον της ελληνικής οικονομίας. Οπως προκύπτει και από την εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού 1997, το συνολικό δημόσιο χρέος της χώρας - που στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού εμφανίζεται σαν "χρέος κεντρικής κυβέρνησης" - αυξήθηκε από το Δεκέμβρη του 1993 μέχρι το Δεκέμβρη του 1996 κατά 12,5 τρισ. δραχμές.Από 23,4 τρισεκατομμύρια δραχμές, που ήταν το δημόσιο χρέος το Δεκέμβρη του 1993, "πέταξε" στα 32 τρισ. δραχμές το Δεκέμβρη του 1995 και φέτος το Δεκέμβρη - αν πιστέψουμε τις υπεραισιόδοξες προβλέψεις της κυβέρνησης - θα φτάσει τα 35,7 τρισ. δραχμές. Ετσι, ενώ το 1993 το συνολικό δημόσιο χρέος αντιπροσώπευε το 111% του ΑΕΠ, με την ανεξέλεγκτη αύξησή του που σημείωσε στην τριετία 1994 - '96, φέτος το Δεκέμβρη θα αντιπροσωπεύει γύρω στο 121% του ΑΕΠ.

Για να υπάρξει μια σύγκριση του τι σημαίνει αυτή η εκρηκτική αύξηση του δημόσιου χρέους, φτάνει μόνο να αναφερθεί το εξής στοιχείο: Αν θέλαμε να το εξοφλήσουμε φέτος το Δεκέμβρη, θα έπρεπε κάθε Ελληνας, ηλικίας από 0 μέχρι 99 ετών, να πληρώσει 3,6 εκατ. δραχμές ή κατά μέσο όρο κάθε τριμελής οικογένεια θα έπρεπε να πληρώσει περίπου 11 εκατ. δραχμές.

Η εκρηκτική αύξηση του δημόσιου χρέους αποτελεί την καλύτερη μαρτυρία για την αναποτελεσματικότητα της συγκεκριμένης οικονομικής πολιτικής, που τα παίρνει από τους πολλούς και φτωχούς, για να τα ξαναμοιράσει στους λίγους και πλούσιους. Μια πολιτική, που αναπαράγει το "φαύλο κύκλο" των ελλειμμάτων, του δημόσιου χρέους.

Αισιόδοξες προβλέψεις για μείωση των κρατικών ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους - σαν ποσοστό του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος - κάνει η κυβέρνηση και με τον κρατικό προϋπολογισμό του 1997, σε χαμηλότερα επίπεδα από τα φετινά. Πρόκειται για τη γνωστή επιχειρηματολογία, που αποσκοπεί να δικαιολογήσει την εμμονή της στη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής μονόπλευρης λιτότητας. Την ίδια αισιόδοξη πρόβλεψη είχε κάνει και πέρσι, αλλά και πρόπερσι. Φτάνει μόνο να αναφερθεί ότι ενώ πέρσι το Νοέμβρη, στην εισηγητική έκθεση υπήρχε η εκτίμηση - πρόβλεψη πως το συνολικό δημόσιο χρέος θα κλείσει για το 1996 στα 31,2 τρισ. δραχμές, τελικά, έκλεισε (όπως προκύπτει από τη φετινή εισηγητική έκθεση) στα 32 τρισ. δραχμές. Υπήρξε, δηλαδή, υπέρβαση κατά 800 δισ. δραχμές! Κι' αυτό, παρά το γεγονός ότι η λιτότητα επιβλήθηκε και με την παραπέρα μείωση των μισθών και συντάξεων και με την αύξηση των φόρων και με την περικοπή των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα.