Εχουμε ξανασημειώσει ότι η "ενταξιακή πορεία της Κύπρου" προς την Ευρωπαϊκή Ενωση, για την οποία συχνά πυκνά καμαρώνει η ελληνική κυβέρνηση και την προβάλλει ως επιτυχία της εξωτερικής της πολιτικής, περιπλέκει ακόμη περισσότερο το υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα του μαρτυρικού νησιού και ενισχύει τη λογική των τετελεσμένων. Συνήθως, οι κυβερνητικοί αρμόδιοι προσπερνούν "αδιάφοροι" τις παρατηρήσεις αυτές ή και, όταν υποχρεώνονται να πουν κάτι, αρκούνται σε μεγαλοστομίες και γενικόλογες δηλώσεις.

Το πρόβλημα, όμως, παραμένει και, επιπλέον, φροντίζουν κάθε τόσο οι κυρίαρχοι κύκλοι της ΕΕ να το θέτουν ωμά και απροκάλυπτα. Οπως ακριβώς έγινε και στην πρόσφατη επίσκεψη του Σ. Ντεμιρέλ στη Βόννη, στη διάρκεια της οποίας οι Γερμανοί αξιωματούχοι έσπευσαν να τον ικανοποιήσουν πλήρως, δηλώνοντας επανειλημμένα πως η ένταξη της Κύπρου στην Ενωση, πριν τη λύση του προβλήματος, αποκλείεται.

Τι λέει, γι' αυτά η κυβέρνηση; Μήπως βλέπει προοπτικές επίλυσης του Κυπριακού (και ποιες;), μέχρι το καλοκαίρι ή τα τέλη του 1997, που πρόκειται να μπει στην ημερήσια διάταξη η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ; Και αν όχι, δε βλέπει τον ολοφάνερο εκβιασμό, που, ήδη, ασκείται σε βάρος του μαρτυρικού νησιού;