Την υποκριτική στάση της Ευρωπαϊκής Ενωσης που αρνείται να καταδικάσει την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία, καταγγέλλει με επιστολή που έστειλε στις 13 Αυγούστου, ο βουλευτής του ΚΚΕ Στρ. Κόρακας στην πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης. Στην επιστολή ο βουλευτής αναφέρεται με στοιχεία στον ηρωικό αγώνα των πολιτικών κρατουμένων με τις απεργίες πείνας που πρόσφατα έκαναν και στηλιτεύει το Συμβούλιο της Ευρώπης για την ανοχή που δείχνει στις προκλητικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μάλιστα προτείνει την προσωρινή αναστολή της συμμετοχής της Τουρκίας στο Συμβούλιο της Ευρώπης, μέχρι να συμμορφωθεί με τις διεθνείς συμβάσεις. Ολόκληρη η επιστολή του Στρ. Κόρακα έχει ως εξής:

"Συνέχεια της επιστολής μου (24.7.1996) απευθύνομαι πάλι σε σας κατ' αρχήν για να εκφράσω τη μη ικανοποίησή μου για τη συνέχεια που δώσατε σ' αυτήν και κυρίως ως προς το γεγονός ότι, ενώ διαπιστώνετε την περιφρόνηση της Τουρκίας, όχι μόνο για τα δικαιώματα του ανθρώπου, αλλά και για το Συμβούλιο της Ευρώπης, δεν αντιδράτε, κατά τη γνώμη μου, αποφασιστικά, γρήγορα και στη σωστή κατεύθυνση.

Πράγματι πώς μπορείτε, όταν διαπιστώνετε ότι η τουρκική πλευρά περιφρονεί το Συμβούλιο της Ευρώπης, αφού αίτημά του να επισκεφθεί την Τουρκία μια αντιπροσωπεία του δε γίνεται δεκτό επί 7 μήνες, όπως εξάλλου και οι συστάσεις του για ουσιαστικό εκδημοκρατισμό ρίχνονται στον κάλαθο των αχρήστων, να μη βρίσκετε ούτε μια λέξη καταδίκης του τουρκικού απάνθρωπου καθεστώτος; Πώς μπορείτε απλώς να επαναλαμβάνετε ότι πρέπει να γίνουν σεβαστά τα δικαιώματα του ανθρώπου παντού και στην Τουρκία, όταν καθημερινά πεθαίνουν απεργοί πείνας κρατούμενοι σε μεσαιωνικά κάτεργα, σκοτώνονται δεκάδες Κούρδοι και καίγονται και ισοπεδώνονται κουρδικά χωριά, ενώ καταδικάζετε αποφασιστικά τους εμπρησμούς τουρκικών περιουσιών σε Γερμανία και Ελβετία; Και πιστεύω να κατανοείτε ότι αυτό το σημειώνω όχι γιατί συμφωνώ με τέτοιες πράξεις, ιδιαίτερα όταν κατευθύνονται εναντίον αθώων, αλλά για να καταδείξω άλλη μια φορά ότι η έκφραση "δύο μέτρα, δύο σταθμά" είναι αδύνατη για να αποδώσει τη στάση αυτή.

Επίσης στην επιστολή σας προς τον πρόεδρο της Μεγάλης Τουρκικής Συνέλευσης (26.7.1996) δε βρίσκετε καμιά λέξη διαμαρτυρίας ή καταδίκης για το θάνατο τόσων πολιτικών κρατουμένων απεργών πείνας στις τουρκικές φυλακές, αλλά απλώς εκφράζετε την ανησυχία σας και του ζητάτε να μεσολαβήσει για να γίνει δεκτή η αντιπροσωπεία της υποεπιτροπής των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Η γνώμη μου είναι ότι έπρεπε να φύγει αμέσως για την Τουρκία - όπως σας ζήτησα και προφορικά - αντιπροσωπεία της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης που, όπως ισχυρίζεται, είναι ο κατ' εξοχήν υπερασπιστής των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, για να κάνει αισθητή την παρουσία του επί τόπου και να διαπιστώσει άμεσα τα γεγονότα.

Κάτι τέτοιο δυστυχώς δεν έγινε και πληροφορούμαι ότι θα γίνει μόνο στις 19.8.1996, όταν η κατάσταση των νοσηλευομένων πολιτικών κρατουμένων απεργών πείνας θα έχει βελτιωθεί και θα έχουν φύγει από το νοσοκομείο.

Αγαπητή κ. πρόεδρε,

Επισκέφθηκα την Κωνσταντινούπολη (Istanboul) στις 28-29/1996, ως μέλος μιας ελληνικής αντιπροσωπείας αποτελούμενης επιπλέον από την πρόεδρο της Ενωσης Ιατρών και Νοσοκομείων Αθηνών - Πειραιώς, εκπρόσωπο του δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, εκπρόσωπο της Ενωσης Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ) και τρεις δημοσιογράφους. Εκπροσωπούσα το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και την πολιτική ομάδα του Συμβουλίου της Ευρώπης "Για μια Ενωτική Ευρωπαϊκή Αριστερά". Επιτρέψτε μου να σημειώσω ότι δυστυχώς ήμουν ο μοναδικός βουλευτής, μαζί με την Γερμανίδα Πράσινη Ευρωβουλευτίνα Liebenman, που έφθασε δύο μέρες αργότερα.

Στην επίσκεψη αυτή μας οδήγησε η έντονη ανησυχία μας για την τύχη των πολιτικών κρατουμένων (Τούρκων και Κούρδων) στις τουρκικές φυλακές που επί 70 μέρες έκαναν απεργία πείνας μέχρι θανάτου. Σκοπός της επίσκεψης ήταν να ενημερωθούμε επί τόπου για την κατάστασή τους, να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας προς τους πολιτικούς κρατουμένους στην Τουρκία, να καταδικάσουμε την κατάφωρη παραβίαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου στη χώρα αυτή, που φθάνει μέχρι τη δίωξη της προοδευτικής σκέψης (η φασιστική επιβραβεύεται), τη φυλάκιση, το βασανισμό και τη δολοφονία, όχι μόνο των φορέων της, αλλά και των φίλων και συγγενών τους. Θελήσαμε επίσης επί τόπου να ενώσουμε τη φωνή μας με όλους εκείνους τους απλούς ανθρώπους, τους διανοούμενους και τις οργανώσεις που αγωνίζονται στην Τουρκία και απαιτούν να γίνουν σεβαστά και στη χώρα αυτή τα στοιχειώδη δικαιώματα του ανθρώπου. Και είναι ενθαρρυντικό το γεγονός ότι οι δυνάμεις αυτές δυναμώνουν καθημερινά, παρά τις "υπεράνθρωπες" προσπάθειες τρομοκράτησής τους που καταβάλλει καθημερινά το καθεστώς.

Από την πρώτη στιγμή που φθάσαμε εκεί συναντηθήκαμε με την Τουρκική Ενωση για τα δικαιώματα του Ανθρώπου που υπάρχει εδώ και 10 χρόνια και για τη δράση της και διεθνή ενημέρωση που προσφέρει θρηνεί ήδη 13 μέλη της δολοφονημένα και έχει αντιμετωπίσει δεκάδες δίκες (αυτή τη στιγμή 30 βρίσκονται σε εξέλιξη). Συναντηθήκαμε επίσης με την ομάδα των δικηγόρων που υπερασπίζεται τους κρατούμενους, με τον Ιατρικό Σύλλογο Κωνσταντινούπολης (Istanboul) και προσωπικότητες που συνέβαλαν στην εξεύρεση συμβιβαστικής διεξόδου από την απεργία πείνας.

Τα στοιχεία που συγκεντρώσαμε από τις συναντήσεις αυτές είναι πραγματικά ανατριχιαστικά:

- Σήμερα υπάρχουν στις 640 φυλακές της Τουρκίας 60.000 κρατούμενοι, από τους οποίους οι 11.000 είναι πολιτικοί κρατούμενοι. Από τους 11.000 πολιτικούς κρατούμενους, μόνο οι 1.300 έχουν δικαστεί και καταδικαστεί. Οι υπόλοιποι είναι προφυλακισμένοι, υπόδικοι (πολλοί για πολλά χρόνια). Για πολλούς από αυτούς η δίκη τους συνεχίζεται εδώ και πολλά χρόνια. Συνήθως δικάζονται σε δικαστήρια που βρίσκονται σε πόλεις πολύ μακρινές από τις φυλακές όπου κρατούνται (μόνο σε 6 πόλεις υπάρχουν ειδικά δικαστήρια κρατικής ασφάλειας). Καθ' οδόν προς το δικαστήριο κακοποιούνται άγρια. Πολλοί δε φτάνουν ποτέ στο δικαστήριο. Τους πάνε ή σε κάποιο νοσοκομείο ή σε κάποιο νεκροταφείο (αν τελικά υποκύψουν στους βασανισμούς) ή ακόμη ώσπου να φτάσουν στο δικαστήριο η δίκη τους έχει τελειώσει και έχουν καταδικαστεί σε βαρύτατες ποινές ερήμην τους και χωρίς συνήγορο. Από τους 12 νεκρούς απεργούς πείνας οι 8 ήταν προφυλακισμένοι. Εφαρμόζονται επίσης μεγάλες διακρίσεις σε βάρος των πολιτικών κρατουμένων σε σχέση με τους ποινικούς.

- Οι συνθήκες κράτησής τους σε όλες τις φυλακές είναι απάνθρωπες, άγριες. Η ψυχολογική και φυσική ιδιαίτερα βία (ξυλοδαρμοί, πρωτόγονα βασανιστήρια, φόνοι) είναι στην ημερήσια διάταξη. Εξάλλου συχνά - και πρόσφατα - έχουν δει το φως της δημοσιότητας φωτογραφίες φρικιαστικών καταστάσεων. Σε ορισμένες φυλακές η κατάσταση ξεπερνά κάθε όριο. Να φανταστείτε ότι σε φυλακές, όπως η τρομερή Εσκί Σεχίρ, υπάρχουν κελιά διαστάσεων 1,50 χ 1,50 χ 0,60 μ. ή τα φοβερά "κελιά - φέρετρα" (Tobut - luk). Απάνθρωπη είναι επίσης η μεταχείριση των συγγενών των πολιτικών κρατουμένων, που πάνε να επισκεφθούν τους δικούς τους στη φυλακή: κακοποιούνται κατά την έξοδο, παρακολουθούνται μόνιμα, υφίστανται ψυχολογική βία. Ορισμένες φορές είχαμε και δολοφονία τους.

- Σχετικά με τους απεργούς πείνας: Αναγκάστηκαν να ξανακατεβούν σε απεργία πείνας μην έχοντας άλλο τρόπο διαμαρτυρίας για την παραπάνω κατάσταση και με την ελπίδα ότι θα ευαισθητοποιήσουν τη διεθνή κοινότητα που δυστυχώς για την περίπτωσή τους πολύ λίγο έχει δείξει μέχρι σήμερα να συγκινείται, ιδιαίτερα σε κυβερνητικό και διεθνές κυβερνητικό επίπεδο.

Τα αιτήματά τους ήταν: Να κλείσουν οι φυλακές Εσκί Σεχίρ, Ζακαρία και ορισμένες άλλες που διακρίνονται για την αγριότητά τους και να μεταφερθούν σε λιγότερο απάνθρωπες. Να δικάζονται σε δικαστήριο της πόλης που κρατούνται, ώστε να αποφεύγουν το Γολγοθά της μεταφοράς τους από τη φυλακή στο δικαστήριο. Να καταργηθούν τα "κελιά - φέρετρα" και να μην κρατούνται μόνοι σε κελί. Να σταματήσει η κακομεταχείριση των συγγενών. Να μπορούν να παίρνουν βιβλία. Να σταματήσουν τα βασανιστήρια στις φυλακές. Να υπάρχει ενιαίο καθεστώς για όλους.

Ο νόμος που ψηφίστηκε επί πρωθυπουργίας της κ. Τσιλέρ χειροτέρεψε την κατάσταση.

Πήραν μέρος στην απεργία περίπου δύο χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι. Μπροστά στην άρνηση της κυβέρνησης να συζητήσει μαζί τους μετέτρεψαν την απεργία σε απεργία μέχρι θανάτου.

- Τελικά βρέθηκε μια προσωρινή και συμβιβαστική λύση (ολωσδιόλου αβέβαιη ως προς την τήρησή της από το καθεστώς της Αγκυρας) με προφορική διαβεβαίωση από τον εισαγγελέα για ικανοποίηση ορισμένων μόνο αιτημάτων. Με αυτή την προϋπόθεση η απεργία έληξε. Επέδρασε σίγουρα σ' αυτό η έμμεση, πλην σαφής, απειλή του υπουργού Δικαιοσύνης για εισβολή στις φυλακές του στρατού και της αστυνομίας με την ευνόητη σφαγή που θα επακολουθούσε.

Ο τραγικός απολογισμός της απεργίας πείνας στην οποία όπως είπαμε παραπάνω εξώθησε τους πολιτικούς κρατούμενους η κατάφωρη εγκληματική παραβίαση και των στοιχειωδέστερων ακόμη δικαιωμάτων του ανθρώπου από την κυβέρνηση είναι:

• 12 νεκροί - νέοι άνθρωποι με οράματα για έναν κόσμο ανθρώπινο.
• 170 συνολικά απεργοί πείνας υπερεξαντλημένοι μεταφέρθηκαν σε 25 διαφορετικά νοσοκομεία μετά από 70 ημέρες πλήρους απεργίας πείνας.
• 16 απ' αυτούς είναι σε κωματώδη κατάσταση.
• Ολοι μεταφέρθηκαν από τις φυλακές και παρέμειναν στα νοσοκομεία με χειροπέδες και δεμένοι στα κρεβάτια τους με αλυσίδες στα χέρια και τα πόδια (!!!). Και για να τους λύσουν χρειάστηκαν οι επανειλημμένες διαμαρτυρίες τους και διαμαρτυρίες των 60 γιατρών του Ιατρικού Συλλόγου, που ανέλαβαν τελικά την περίθαλψή τους, για να τους λύσουν.
• Κατά το πρώτο διάστημα (24 ώρες) της εισαγωγής τους στα νοσοκομεία οι φύλακές τους, που έμεναν στους θαλάμους, παρεμπόδισαν τους γιατρούς να πράξουν το καθήκον τους.
• Δε μας επιτράπηκε να επισκεφθούμε ούτε αυτούς που ήταν στη χειρότερη κατάσταση που νοσηλεύονταν στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Κωνσταντινούπολης (Istanboul).
• Πολλοί από τους μεταφερθέντες υπερεξαντλημένους στα νοσοκομεία έχουν ήδη υποστεί βλάβες στην υγεία τους για όλη την υπόλοιπη ζωή τους.
• Διαπιστώσαμε ότι δεν τέθηκαν στη διάθεση των γιατρών οι απαιτούμενες βιταμίνες Α και Ε, καθώς και άλλα φάρμακα απαραίτητα για τη νοσηλεία των απεργών πείνας. Ο Σύλλογος των Ιατρών Νοσοκομείων Αθηνών - Πειραιώς απέστειλε στις 2.8.1996 στην Κωνσταντινούπολη (Istanboul) τις παραπάνω βιταμίνες.

Κυρία πρόεδρε,

Θέλω να πιστεύω ότι οι παραπάνω πληροφορίες προκαλούν σε σας τα ίδια αισθήματα αποτροπιασμού, αγανάκτησης, αλλά και ντροπής που προκαλούν και σε μένα.

Η κατάσταση αυτή δεν είναι δυνατό να συνεχιστεί. Η ζωή στις φυλακές της Τουρκίας παραμένει ανυπόφορη για τους πολιτικούς κρατούμενους εκεί. Ηδη οι πληροφορίες που έχουμε από την Τουρκία λένε ότι οι τουρκικές αρχές αθετούν τη συμφωνία.

Επιβάλλεται να ασκηθεί άμεσα προς την κατεύθυνσή τους κάθε πίεση για να σταματήσει η περιφρόνηση που επιδεικνύουν προς στοιχειώδεις αρχές και διεθνείς συμβάσεις. Πιστεύω ότι πρέπει επίσης να προχωρήσουμε στην προσωρινή αναστολή της συμμετοχής της Τουρκίας στο Συμβούλιο της Ευρώπης, μέχρι να συμμορφωθεί προς τις αρχές αυτές. Εγινε νομίζω φανερό ότι η παραπέρα ανοχή από μέρους του Συμβουλίου της Ευρώπης απλώς προβάλλεται στην κοινή γνώμη της Τουρκίας από το τουρκικό καθεστώς ως διεθνής υποστήριξη προς αυτό. Ας μη συνεργήσουμε άλλο σε κάτι τέτοιο".