Την ώρα που η Κύπρος αιμορραγεί, δίπλα στη θηριωδία του Αττίλα, για μια ακόμα φορά, συνωστίζονται η ανοιχτή ή συγκεκαλυμμένη υπόθαλψη της βαρβαρότητας, η υποκρισία και η τακτική καλλιέργειας αυταπατών για το ρόλο των υπευθύνων του δράματος της Μεγαλονήσου. Οι δυο νεκροί των τελευταίων ημερών καθώς και ο τρόπος που θανατώθηκαν κάνει περιττή κάθε προσπάθεια να αποδείξει κανείς τα αυτονόητα. Να αποδείξει, δηλαδή, το δολοφονικό χαρακτήρα με τον οποίο ενήργησαν οι σοβινιστές, είτε με τη μορφή του όχλου είτε με τη μορφή του ένστολου στρατού κατοχής.

Απαιτείται όμως, οι τελευταίες εξελίξεις να εξεταστούν (και) από τη σκοπιά τού τι πράττει η επίσημη πολιτική ηγεσία της Ελλάδας, αλλά και του τι μέλλει γενέσθαι στην υπόθεση Κύπρος. Το πρώτο ερώτημα που τίθεται παρακολουθώντας την τακτική της ελληνικής κυβέρνησης είναι απλό: Υπάρχει άλλο προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία όπου ο εγκληματίας να μετατράπηκε σε φορέα αποτροπής του εγκλήματος και αρωγός της δικαιοσύνης; Μπορεί η κοινή λογική να διανοηθεί ότι εκείνος που ευθύνεται για μια τραγωδία, εκείνος που την έχει προκαλέσει, που τη συντηρεί και την αναπαράγει, να μεταμορφώνεται σε "τιμωρό" του ίδιου του εαυτού του και των εκτελεστικών του οργάνων; Τα ερωτήματα θα είχαν ρητορικό χαρακτήρα, αν δεν αποτελούσαν επίσημη πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης. Της κυβέρνησης που ούτε λίγο ούτε πολύ ζητάει από τις ΗΠΑ, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ να δώσουν τέλος στο έγκλημα κατά της Κύπρου. Και αυτό ωσάν να μην ήταν αυτοί, η Ουάσιγκτον, οι Βρυξέλλες, οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, που οπλίζουν το χέρι του Ντενκτάς. Ωσάν να μην ήταν εκείνοι που ενθαρρύνουν τους σοβινιστές της Αγκυρας. Με λίγα λόγια ζητά από τους εγκληματίες, από τους πραγματικούς ενόχους της κυπριακής τραγωδίας, να στήσουν δικαστήρια για να δικάσουν και να καταδικάσουν, ποιον (;) τον εαυτό τους! Ούτε σκέψη βέβαια να καταγγείλει την πρακτική των ΗΠΑ και της ΕΕ. Να διαμαρτυρηθεί (έστω) προς το ΝΑΤΟ που μια χώρα - μέλος του, η Τουρκία, αφήνεται ασύδοτη να δολοφονεί εν ψυχρώ.

Αντίθετα η κυβέρνηση επιδίδεται στην υποκρισία και τη διπλωματική τακτική καλλιέργειας αυταπατών γύρω από το χαρακτήρα και το ρόλο των μεγάλων δυνάμεων. Πρόκειται, ουσιαστικά για παροχή άλλοθι προς τους πραγματικούς υπεύθυνους της σκλαβιάς της Μεγαλονήσου, που θα μπορούσε, τάχα, να απαρνηθούν το δρόμο των συμφερόντων τους και να πορευτούν τον δρόμο του Διεθνούς Δικαίου. Αυτή η πολιτική, όπως αποδείχτηκε 22 χρόνια τώρα, δεν οδηγεί πουθενά. Η υποτέλεια και η υποταγή απέναντι στους εγκληματίες προκαλεί, τελικά, την αποθράσυνσή τους. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσει η προσπάθεια για επίλυση του Κυπριακού μέσα από τους Διεθνείς οργανισμούς. Αντίθετα. Πρέπει να ενταθεί η πάλη για την αφύπνιση και την έκφραση της αλληλεγγύης της διεθνούς κοινής γνώμης καθώς και η προσπάθεια τόσο ο ΟΗΕ, όσο και οι λεγόμενοι σύμμαχοι να επωμιστούν το μερίδιο των ευθυνών που τους αναλογούν για τη συνέχιση της θηριωδίας. Και αυτό δε θα γίνει μέσω της ζητιανιάς ενός "καλού τους λόγου", αλλά μέσω της καταγγελίας για το ρόλο τους στο Κυπριακό.

Ομως επίλυση του Κυπριακού δεν πρόκειται να υπάρξει αν δεν πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους ο ελληνικός και ο κυπριακός λαός. Αν δε διαμορφωθεί ένα εσωτερικό αρραγές μέτωπο αντίστασης και πάλης κατά των δέσμιων της Κύπρου. Αυτό το μέτωπο δεν μπορεί να οικοδομηθεί παρά μόνο στη βάση της αλήθειας για το ποιος είναι ο υπεύθυνος της συνεχιζόμενης τραγωδίας. Δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικό αν δεν καταδειχτούν στον ελληνικό και κυπριακό λαό οι δολοφόνοι των παιδιών, της εδαφικής ακεραιότητας και της ελευθερίας της Κύπρου. Και οι δολοφόνοι έχουν όνομα. Είναι οι ΗΠΑ, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ που με δικές τους πλάτες ο Αττίλας εκτελεί κάθε έννοια δικαίου στο Νησί. Αυτοί οι εγκληματίες πρέπει να βρεθούν στο στόχαστρο του ελληνικού και κυπριακού λαού, που σήμερα, τώρα, απαιτείται να γεμίσουν τους δρόμους της Αθήνας και της Λευκωσίας καταγγέλλοντας τους φονιάδες των λαών. Να αντισταθούν και να διαδηλώσουν σε μαζικά συλλαλητήρια, απαλλαγμένα από εθνικιστικές μισαλλοδοξίες, την απόφασή τους να αγωνιστούν για Κύπρο ενιαία, ανεξάρτητη και αποστρατιωτικοποιημένη από δυνάμεις κατοχής και ιμπεριαλιστικά ικριώματα.