Με τη βαριά "κληρονομιά" σπουδαίων ερμηνειών, κατά το παρελθόν, από γυναίκες ηθοποιούς που έδωσαν τη ζωή τους ολόκληρη στο αρχαίο δράμα, αλλά και με την "κληρονομιά" της δικής της έξοχης ερμηνείας στην παράσταση της ευριπίδειας "Ηλέκτρας" από το "Θεσσαλικό Θέατρο", ερμηνεία που την ανέδειξε σε σπουδαία ηθοποιό της γενιάς της και πολλά υποσχόμενη για το αρχαίο δράμα, προσήλθε η Λυδία Κονιόρδου στα φετινά Επιδαύρια, σαν σκηνοθέτρια και ερμηνεύτρια της σοφόκλειας "Ηλέκτρας", με το Εθνικό Θέατρο. Η Κονιόρδου, έχοντας αυτή τη φορά διπλό φορτίο (σκηνοθετικό - βοηθούμενη από τον Δημήτρη Οικονόμου και υποκριτικό) αποδείχνεται και πάλι άξια να παλέψει - και σκηνοθετικά και υποκριτικά - με το τραγικό είδος, με την προϋπόθεση ότι θα το μελετήσει βαθιά και κυρίως ότι θα θέτει σε αυτοέλεγχο και επανέλεγχο, σε αμφισβήτηση, σε αναμόρφωση και μεταμόρφωση, πρώτα απ' όλα τα δικά της ερμηνευτικά μέσα.

Η Κονιόρδου σκηνοθετικά δε μιμήθηκε την παράσταση του "Θεσσαλικού", αλλά και δε λευτερώθηκε εντελώς απ' αυτήν. Δε μιμήθηκε την "ακαδημαϊκή" ερμηνευτική παράδοση, αλλά και δε γλίτωσε εντελώς απ' αυτήν. Η παράστασή της, κράμα των παραπάνω επιδράσεων, ήταν φροντισμένη κι εύρυθμη και επιτυχής στο βασικό στόχο της, τον καθάριο λόγο. Αλλά έμοιαζε αισθητικά μπερδεμένη, χωρίς άποψη. Κυρίως, χωρίς συναίσθημα, χωρίς συγκίνηση, χωρίς τραγικό ρίγος, ακόμη και σε κορυφαίες σκηνές. Αυτό το αισθητικό μπέρδεμα διέκρινε και τη δουλιά των άλλων συντελεστών. Τη ζωντανή μουσική του Τάκη Φαραζή με παραδοσιακά ακούσματα, που διδάχθηκε προσεκτικά από τη Μελίνα Παιονίδου, με αποτέλεσμα το διαυγέστατο λόγο του Χορού. Τη χορογραφία της Αποστολίας Παπαδάκη,που γεωμετρούσε την ορχήστρα (συχνά με κύκλους). Το εμφαντικά αφαιρετικό σκηνικό του Διονύση Φωτόπουλου που πρόβαλε το αισθητικό κράμα των κοστουμιών του:"Αστικά" τα λευκά κοστούμια του Χορού με τις μοντέρνα φορεμένες εσάρπες, εκσυγχρονιστικά τα κοστούμια των Ορέστη και Πυλάδη, αρχαιοανατολίτικο του Αίγιστου και κάτι από το ιαπωνικό θέατρο "ΝΟ" της Κλυταιμνήστρας.

Η Κονιόρδου είχε στη διάθεσή της τη σφριγηλή ποιητικά μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά και υπεράξιους ηθοποιούς, οι οποίοι προσέφεραν τα μέγιστα για να στηρίξουν τη σκηνοθετική "ανάγνωση", με τα μέτρα της οποίας κρίνονται όλες δημιουργικές: Ασπασία Παπαθανασίου, Στέφανος Κυριακίδης, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Μίλτος Δημούλης.Ιδιαίτερης αναφοράς αξίζει η λιτή, αισθαντική ερμηνεία της νέας ηθοποιού Τάνιας Παπαδοπούλου (Χρυσόθεμις). Από μια παράσταση της "Ηλέκτρας", το τραγικό ρίγος το αναμένει κανείς κύρια από την ηθοποιό που ερμηνεύει τον επώνυμο ρόλο. Η Λ. Κονιόρδου, ίσως λόγω του σκηνοθετικού φορτίου, ερμήνευσε την Ηλέκτρα περισσότερο με την ασκημένη φωνητική τεχνική της και τις εκφραστικές της ευκολίες, παρά με την ψυχή και τη διάνοιά της. Ηταν μια Ηλέκτρα "σπάταλη" σε χειρονομίες και σχηματική κινησιολογική και φωνητική δραματικότητα, αλλά "φειδωλή" σε συναισθηματική αλήθεια.

ΘΥΜΕΛΗ