Πενήντα χρόνια μετά την άγρια δολοφονία του, στη Μελία της Λάρισας, από του τρομοκράτες Σούρληδες, ο Κ. Βιδάλης δε βρίσκει την ησυχία του. Κάποιοι - προφανώς ομοϊδεάτες των δολοφόνων του, που τότε δεν ανέχτηκαν τα ρεπορτάζ του για τη μάχη της σοδειάς και την τρομοκρατία των "εθνικοφρόνων" - δεν μπορούν σήμερα να βλέπουν το αγέρωχο και διεισδυτικό βλέμμα του Βιδάλη ν' ατενίζει τον θεσσαλικό κάμπο. Διότι, μη γελιέστε, τ' αγάλματα έχουν ζωή, όσο οι θύμησες, που τρύπωσαν στις καρδιές των ανθρώπων, παραμένουν ζωντανές. Υστερα είναι κι εκείνο το απόφθεγμα του Κωστή Παλαμά - "Να γράφεις απλά για το λαό σου" - που είναι γραμμένο στο βάθρο της προτομής, παραπέμποντας στο σήμερα και στο μέλλον του δημοσιογραφικού λειτουργήματος, το οποίο ενοχλεί πολύ και πολλούς, στη σημερινή εποχή της δημοσιογραφίας της ασχετοσύνης, της ψευτιάς και της αρπαχτής.

Η ζωή και ο θάνατός του αποτελούν φάρο, που μας δείχνει το δρόμο του αγώνα για την Αλήθεια, το Δίκιο, τη Δημοκρατία, την Εθνική Ανεξαρτησία, την Κοινωνική Πρόοδο.

Είναι, τουλάχιστον, αφελείς όσοι νομίζουν ότι εκεί που απέτυχαν οι Σούρληδες - αφού κόβοντάς του το κεφάλι πριν 50 χρόνια δεν κατάφεραν να σβήσουν την προσφορά του στο λαό και τη δημοσιογραφία - θα πετύχουν κάποιοι βάνδαλοι, γκρεμίζοντας την προτομή του. Η Μνήμη και το Χρέος είναι παρούσες. Το παράδειγμα του Κ. Βιδάλη θα συγκλονίζει τις συνειδήσεις και θα παραδειγματίζει εσαεί.

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ